De vierjaarlijkse regionale conferentie van de ILO ging door in Oslo. Ik heb niet zoveel feeling met die Internationale Arbeidsorganisatie, al besef ik wel dat de meerwaarde buiten Europa veel groter is dan op dit continent, zodat mijn Europese bril mijn oordeel vertekent. De regionale conferentie is bovendien een wat vreemde constructie. Ze brengt in theorie 51 landen samen, maar eigenlijk groepeert ze de EU, Rusland, Turkije en wat landen die sterk bij die laatste twee aansluiten. Waarbij de EU-structuren zo sterk uitgebouwd zijn, en het interne EU-debat zo intensief en breed is, dat de Unie de conferentie aan de ene kant domineert en aan de andere kant ook leegzuigt : de discussie binnen de EU voeren we immers beter op ons eigen terrein.

Maar het blijft interessant om de ILO in werking te zien, en het feit dat de organisatie zich de voorbije jaren als gesprekspartner voor het IMF, de G20 en de OESO heeft gevestigd, maakt dat vooral de echo’s van het mondiale debat toch interessant waren. Ook al omdat zowel IMF als OESO sterk aanwezig waren. Zodat ik de voorbije twee weken ook twee keer de oud-premier tegen het lijf liep, eerst in Parijs en daarna in Oslo. Ik vrees dat hij niet wist dat er daar in het noorden een café bleek te zijn waar in de bierkaart de afdeling “Westvleteren” een heel blad besloeg, met verschillende jaargangen. Wie weet wat alcohol in Noorwegen kost (onder de 10 EUR heb je nergens een glas wijn), kan zich iets inbeelden bij de prijs van een Westvleteren uit 1997 !

Wie hier af en toe iets leest, zou kunnen weten dat ik altijd graag in Noord-Europa kom. Dat de zon er ook was, maakte het extra leuk om eens opnieuw rond te kijken in de stad waar ik tien jaar geleden al eens was. Het blijft een mooie, moderne “no nonsense” stad. Maar die wel getekend is door wat Anders Breivik er enkele jaren geleden aanrichtte. Het gebouw waarop hij een aanslag pleegde staat er nog bij als toen, maar vooral de zeer on-Scandinavische politie-aanwezigheid maakt duidelijk dat hij zijn land veel pijn heeft gedaan. Al bleef gelukkig de Noorse basishouding van redelijkheid en openheid bewaard.