Tom Bevers

De eerste échte gemeenteraad van de nieuwe legislatuur zit erop. Boeiend om te zien hoe we met nieuwe en “oude” leden toch allemaal een beetje onze plaats moeten zoeken. Letterlijk, want zowel onze fractie als het schepencollege veranderden de zitplaatsen. Maar natuurlijk vooral figuurlijk. Onze vier nieuwelingen hebben hun rol alvast uitstekend gespeeld.

Zelf mocht ik me concentreren op twee complexe ruimtelijke ordeningdossiers waar het schepencollege stevig mee worstelt. In het ene omdat ze het probleem zelf veroorzaakt hebben, waarbij wij de katalysator voor de tegenstand hebben gespeeld (RUP Sany). In het andere waar het probleem een gedeelde verantwoordelijkheid is tussen verschillende overheden, maar waar de gemeente niet doet wat het kan doen om de Essenaar te helpen (de omvorming van de weekendzone).

Ik had de poging tot “zwarte pieten” al uit de lichaamstaal van de burgemeester afgelezen vooraleer hij aan slag kwam, maar hij probeerde het desalniettemin. Wel, laat ik maar meteen stellen dat minister Muyters in dit dossier wellicht ook fouten heeft gemaakt. Maar wie hem daarover wil aanspreken, moet in het Vlaams Parlement de minister interpelleren – en niet mij in de gemeenteraad proberen te ondervragen. Daar stel ík de vragen, aan het college. Dat de Essenaar moet helpen, die geen boodschap heeft aan getouwtrek tussen overheden.

De mensen in het woonbos willen weten waar ze aan toe zijn, maar worden nu in de handen van advocaten gedreven die allerlei beloftes vooropstellen die ze niet kunnen waarmaken. En verder overgelaten aan een vervolgings”beleid” dat er nu vooral als willekeur uitziet, in plaats van als een noodzakelijk maar rechtvaardig sluitstuk voor de nieuwe regelgeving. Het college moet kiezen tussen een beleid waar het {fier} op kan zijn, of één waar het {fyra} op moet zijn omdat het niet werkt – door de schuld van “een ander” natuurlijk.

Ruimtelijke ordening wordt in de komende jaren meer dan ooit een cruciaal beleidsdomein voor het Essense gemeentebestuur. Het is dan ook verre van onschuldig dat net dit domein geruild werd tussen de coalitiepartijen. Na lang zoeken konden we gisteren ook een nieuwe stedenbouwkundige ambtenaar aanwerven. Ik wens haar veel succes – ze zou het nodig kunnen hebben.

In de trein drong het tot me door : ik kan me nergens meer “voorzitter” van noemen. Ik moest het even grondig checken in mijn hoofd, maar het bleek te kloppen. Wat telwerk leerde dat het bijna twintig jaar geleden was, van toen in augustus 1993 KSJ Essen mij als nieuwe bondsleider aanduidde. Bovendien wordt het een toestand van heel korte duur : vrijdag neem ik een nieuw voorzitterschap op.

In die voorbije twintig jaar mocht ik vaker wel dan niet zelfs een meervoudige voorzitterstitel dragen. Van besturen, raden, commissies, staven of werkgroepen. In mijn vrije tijd, maar de vorige drie jaar ook professioneel. En altijd, nu ik erover nadenk, zonder dat er bij enige verkiezing ooit een tegenkandidaat was. Dat maakt het natuurlijk eenvoudig.

Maar vorige week heb ik afscheid genomen van “mijn” EMCO-Indicatorengroep. Mijn Poolse collega -die nog enkele jaren vóór mij in die groep kwam- stelde me de juiste vraag : “Je doet deze groep heel graag, waarom ga je dan weg ?”. Wel, om een andere uitdaging aan te nemen. Dat wist ze, maar ze besefte wellicht dat desondanks het afscheid niet zo evident was.

Dat was het ook gisterenavond niet. In 1995 werd ik afdelingsvoorzitter van de Essense VU, die in 2001 naadloos overging in het Project Leefbaar Essen, eerst als werknaam, later als de partij PLE. Waarvan ik me dus sindsdien stichter-voorzitter mocht noemen, président-fondateur. Achttien jaar leek me genoeg. Zodat ik één uurtje na Beatrix voor velen even onverwacht mocht aankondigen dat ik de fakkel doorgeef. Aan Geert. Die door onze ledenvergadering unaniem werd verkozen.

Achttien jaar is lang. Drie legislaturen, waarbij het politieke landschap op alle niveaus werd dooreengeschud. In 1995 was Herman Suykerbuyk burgemeester, Bert Anciaux voorzitter van de nationale VU, en Bart De Wever een beginnend assistent aan de universiteit. De twee jongste Essense raadsleden, die de briefjes mochten ophalen, waren Dirk Konings en Dirk Smout.

De tijden veranderden, en PLE veroverde daarbij een redelijk unieke plaats. Op de lijst van genodigden voor onze ledenvergadering stonden negen gemeente- en OCMW-raadsleden (om het voor de tegenstander die graag telt te bemoeilijken, wijs ik erop dat binnen N-VA/PLE het dubbel lidmaatschap niet zo uitzonderlijk is). Ergens moet ik toch íets juist hebben gedaan – al is het soms ook de kunst om op het goede moment op de goede plaats te zijn, natuurlijk.

Geert zal zijn nieuwe mandaat ongetwijfeld op een andere manier invullen. Het is natuurlijk ook de bedoeling om het PLE-verhaal te vervolledigen met nieuwe strategische en inhoudelijke inzichten. Maar wie de gelegenheid ziet om te proberen N-VA/PLE uiteen te spelen, kan zich de moeite beter besparen. En wie denkt dat ik het wat rustiger aan ga doen, vergist zich al evenzeer. Straks gemeenteraad. Ik heb er al zin in…

De eerste schooldag. Zo voelde het gisteren. Omdat er na bijna twee weken vakantie terug gewerkt moest worden. Maar natuurlijk vooral omdat de nieuwe gemeenteraden beëdigd werden. Omdat de Essenaar het zo besloten had, mocht ik ook opnieuw zweren om de verplichtingen van mijn mandaat trouw na te komen. Onze fractie ging van vijf naar negen, en zelfs in afwachting van de wederkomst van Geert zag dat er redelijk indrukwekkend uit. Dirk mocht als allereerste de eed afleggen, omdat de gouverneur Gaston al trouw had laten zweren. Ook dat zegt iets over de politieke aardverschuiving die Essen op 14 oktober onderging. Hoe sterk CD&V en sp.a ook hun best doen om het te doen uitschijnen dat er niets is veranderd.

Nu ik het toch over de oude en nieuwe meerderheidspartijen heb… In de eerste plaats blijkt dat de sp.a heel wat heeft ingeleverd : ondanks het behoud van de vier zetels gingen de eerste schepen en de voorzitter van de gemeenteraad verloren. Een nog hogere prijs lijkt me het afstaan van de impact op het dagelijks bestuur in het OCMW, nu het Vast Bureau wordt afgeschaft.

En ten tweede maakten we gisteren iets mee dat voor mij ongezien is in de politiek : er werd een college aangesteld zonder dat er een inhoudelijk akkoord voorligt. Essen heeft inderdaad geen bestuursakkoord. Elk zichzelf respecterend meerderheidsraadslid had natuurlijk moeten weigeren om een voordrachtsakte te ondertekenen zonder dergelijk akkoord – die voor de burgemeester nog tot daaraan toe, maar toch niet voor de schepenen ? Of is het gewoon de bedoeling te onderlijnen dat het niet belangrijk is welk beleid er wordt gevoerd (of zelfs óf er een beleid is) maar wie er aan het roer staat ?

Dan gaan we weer heel tegendraads moeten zijn : voor ons telt enkel de inhoud van het beleid. Daarvoor leggen we de lat hoog, want daar heeft de Essenaar recht op. En we zijn nu met negen om die lat te ondersteunen. Ik heb er alvast zin in. En ik heb gezworen om het goed te doen, niet zomaar iets om lichtvaardig mee om te springen !

We hebben gisteren ook de OCMW-en Politieraadsleden verkozen. Telkens waren er even veel kandidaten als plaatsen, wat zelfs de secretaris de opmerking ontlokte dat het niet echt spannend was. En de afwezigheid van Geert maakte dat wij het ons ook niet echt konden permitteren om iemand te veel voor te dragen. Dus werd iedereen netjes gekozen zoals voorzien. Misschien maar best zo. Met Dirk en Kevin, en de N-VA die in Kalmthout en Wuustwezel ook zetels veroverde en net zoals wij in de oppositie zit, kan de Politieraad wel eens wat meer spankracht krijgen dan nu. Dat mag ook wel, want een sterke politie (die heel nodig is) hoort een stevige politieke controle te hebben.