Tom Bevers

Een aangepaste brief voor élke Essense kiezer. Toen dat idee bij mij rijpte, durfde ik het niet eens hardop te zeggen. Wanneer ik het dan uiteindelijk wel voorstelde, leek het nog steeds niet echt realistisch. Een mooi streven, dat wel. Vandaag realiseren we het. Dankzij het intensieve programmeerwerk van Bart en de inspanningen van onze kandidaten om de kiezerslijst minutieus te overlopen. Dankzij de inspanningen van iedereen die mee helpt bij het bussen. En een beetje dankzij mij, want ik nam de meeste briefteksten en de opmaak voor mijn rekening. Het afdrukken besteedden we uit – zes jaar geleden heeft een nog niet half zo grote oplage mij een hele printer gekost…

Ik vind dit niet alleen een belangrijk onderdeel van onze verkiezingscampagne omdat uit onderzoek blijkt dat het een efficiënt middel is. Ik vind het vooral belangrijk omdat een brief een persoonlijk engagement inhoudt van onze kandidaten tegenover hun kiezers. Een brief zegt duidelijk waar een kandidaat voor staat. Op een brief kan je worden aangesproken, veel meer dan op een folder of een affiche. Een brief is het dichtste dat je in de politiek bij een garantiebewijs kan raken. Vooral daarom vind ik dit belangrijk.

Alle Essenaren één brief. Dat betekent dat sommigen die van mij een brief verwachtten er één krijgen van iemand anders, weliswaar met mijn “groeten” erop. Het betekent ook dat mensen die mij niet zo goed of helemaal niet kennen ook een brief krijgen van mij. Omdat ik op één of andere manier toch een band met hen heb. Ik hoop dat het een gelegenheid is om iets beter kennis te maken. En het betekent dat er mensen een brief krijgen waarvan ik ook wel weet dat ze mijn overtuiging niet helemaal delen. Omdat ze kandidaat zijn op een andere lijst, bijvoorbeeld. Mijn redenering : als iedereen een brief krijgt, waarom dan niet van mij. Dus collega’s : als jullie op het laatste moment toch zouden beslissen om uit de band te springen, vergeet dan niet van wie je een brief hebt gekregen !

Dag op dag zes jaar geleden vonden de vorige gemeenteraadsverkiezingen plaats. Met 830 stuks haalde Gino Veraart (sp.a) het meeste voorkeurstemmen. Hij leidde zijn partij in een coalitie met CD&V en werd eerste schepen. Als iemand ons enkele dagen nadien zou hebben verteld dat ik zes jaar later hier een goed schepen zou noemen, dan zou hij geweten hebben dat er ondertussen met één van ons iets was misgelopen. Het liep heel grondig mis, zelfs. Met hem.

Dag op dag drie jaar geleden overleed Gino. Na een ongelooflijk oneerlijke strijd tegen kanker. Waartegen niets bestand is, ook geen 830 stemmen. Ik had Gino er de voorbije drie jaag graag nog bij gehad. Omdat ik weet dat dit college met hem een aantal fouten niet zou hebben gemaakt. Omdat ik weet dat ik met hem echt hadden kunnen discussiëren, en dat we daarbij dan allebei al eens ons ongelijk hadden moeten toegeven. Omdat ik weet dat de échte discussie in Essen dan tussen twee partijen zou zijn gegaan die ergens voor stáán – zijn programma zou geen doorslagje geweest zijn van wat elders geschreven staat.

En natuurlijk zou hij ons stemmen hebben gekost. Maar hij wist goed dat zijn verhaal ook een stuk ons verhaal is, dat we allebei graag ooit samen een stuk wilden realiseren. Hij kende ons, en wij kenden hem, al van toen we samen in de oppositie zaten. Zijn zwaktes, maar ook zijn sterktes.

Gino geloofde niet in een hiernamaals, neem ik aan. Als het er wel is, zal hij ondertussen zijn standpunt wel hebben aangepast, noodgedwongen. Ik vraag me af hoe hij dan vandaag zou neerkijken op de verkiezingscampagne. Met een groot hart voor zijn partij, natuurlijk. Maar ook met verbazing en ergernis – en volgens mij niet zozeer over ons.

Natuurlijk was Gino een goed schepen. Hij had de historische roeping om een bestuur zonder CD&V mee vorm te geven – als het er ooit van komt zal het jammer genoeg zonder hem zijn. Maar hij was vooral een fijne mens. Ik blijf hem missen.

Vandaag stond de Pompoenstoet op het programma. Ik blijf het een gouden idee vinden van KWB Wildert om hun dorp met die grote oranje vruchten op de kaart te zetten. Je kan er ongelooflijk veel kanten mee uit : pompoenen zijn decoratief, ze kunnen lekker worden klaargemaakt, ze groeien tot kolossen die tot de verbeelding spreken… Zodat iedereen wel op één of andere manier kan meefeesten. Het sociaal weefsel van Wildert vaart er wel bij. Ik vond het net daarom symbolisch ook belangrijk dat de twee politieke concurrenten die in de wijk de stemmen wellicht grotendeels onder elkaar gaan verdelen, Gaston en Geert, elkaar de micro mochten/moesten doorgeven. Over ’t Stad kunnen we desnoods discussiëren, maar de Pompoenfeesten zijn zonder twijfel van iedereen – iedereen van Wildert, dan toch.

Deze week kregen we, net zoals zes jaar geleden, een extra Band in de brievenbus, met een oproep om voor die ACW’ers te stemmen die op de CD&V-lijst staan. Ik heb er geen eigen versie van gemaakt. Om verschillende redenen. Maar vooral omdat de folder me een stuk minder ergerde. Omdat er alleen het ACW-logo op stond, en niet zomaar die van alle verenigingen die dan al dan niet tegen wil en dank meteen ook maar achter CD&V zouden moeten staan. Hoe het volgende bestuur er ook uitziet, met organisaties zoals KWB, KAV, OKRA, Pasar, ACV… moet er in elk geval constructief worden samengewerkt. Meer dan ooit, zelfs !

Er is de voorbije dagen nogal wat te doen over de zogenaamde “GAS”, de gemeentelijke administratieve sancties. Enkele gemeenten hebben de mogelijkheden om dergelijke administratieve boetes in te voeren blijkbaar stevig misbruikt. En nu willen sommigen het kind met het badwater weggooien. Ik ben wel gevoelig voor hun argumenten, trouwens. Het systeem maakt de gemeente een beetje rechter en partij. Het laat toe om heel onduidelijke “overtredingen” te financieren. En de mogelijkheid om nu ook jongeren tussen 14 en 16 een boete te geven vind ik ook een beetje bedenkelijk.

Toch vind ik het systeem op zich niet slecht. Ik heb mee aan de basis gelegen van het Essense GAS-reglement. De eer deel ik met Gino Veraart, die er wellicht het sterkst op aandrong, en met Gaston Van Tichelt, die uiteindelijk doorbeet. Maar het eerste GAS-voorstel op de gemeenteraad was van mijn hand. En ook op het uiteindelijke reglement heb ik impact gehad, onder meer door al te “open” bepalingen te vermijden.

Op het einde heb ik nog even het verbod om de auto te wassen laten wegwerken, maar dat was er onbedoeld in geslopen. Dat soort bepalingen zijn wel een risico, heb ik gemerkt bij het opzoekwerk dat ik voor ons voorstel deed. Nogal wat ontwerpreglementen die de gemeenten her en der krijgen voorgeschoteld gaan uit van lange lijsten met strafbare gedragingen, niet altijd even zorgvuldig geformuleerd. Ze zetten vaak ook de logica op hun kop : niets mag, behalve…
Ook in Essen heeft even een reglement voorgelegen dat de duivenmelkers strafbaar stelde als hun duiven zich in een opbaar bos bevonden. Trop is te veel.

Maar uiteindelijk denk ik dat we een goed reglement hebben goedgekeurd. Niet omdat ik vind dat je allerlei zaken zomaar moet bestraffen. Wel omdat de GAS moeten toelaten om op te treden tegen enkele zaken die echt niet door de beugel kunnen. Vooral zwerfvuil en sommige vormen van geluidsoverlast. Overigens werkt het reglement ook in de andere richting, door aan te geven wat géén overlast is. Spelende kinderen zijn dat in Essen bijvoorbeeld uitdrukkelijk niet. En dat is maar goed ook !

Voor één punt :
Welke N-VA/PLE-kandidaat heeft er nog een eigen website ?
Voor twee punten :
Met wie nam ik in 2010 deel aan de finale van “De Tafel van Vier” van het Davidsfonds ?
Voor drie punten :
Hoeveel keer moet je gemiddeld proberen om één van onze verkiezingsaffiches terug samen te puzzelen ?

Alle antwoorden vind je hier.

Het belangrijkste verkeersprobleem in Hasselt is de Luikersteenweg. Sinds de heraanleg van de Luikersteenweg (tussen de grote ring en Park Ekkelgarden) ligt het fietspad onmiddellijk tegen de uitritten van de woningen met een erg beperkte zichtbaarheid van fietsers en bromfietsers als gevolg. Op de website “Veilig Verkeer Hasselt” verzamelde dit probleem maar liefst 2.045 stemmen. In het Witboek van N-VA Hasselt staat de oplossing die de partij in gedachten heeft.

Wat ik daarmee te maken heb ? Simpel : ik heb die site gemaakt !

Wat begon als een idee op onze bestuursvergadering -van Swa Vandersanden, ere wie ere toekomt- groeide eerst uit tot de site “Veilig Verkeer Essen”. Een artikel in een N-VA-blad zorgde ervoor dat er interesse uit andere gemeenten kwam. Na wat aarzeling besloten we om aan de vraag tegemoet te komen. Ik maakte dat de site aangepast kon worden voor andere gemeenten. Het voorbije anderhalf jaar werd van ons aanbod een meer dan twintig keer gebruik gemaakt. Sommigen gingen zelf met ons concept aan de slag, anderen bleven heel dicht bij het Essense model. In die mate dat er nu Witboeken in verre gemeenten zijn waar ik hele teksten van mezelf in herken…

Hasselt werd één van de meest succesvolle sites. Maar in heel Vlaanderen bleek het concept te werken – al moet ik erbij vertellen dat succes niet altijd gegarandeerd was. Een site hebben volstaat niet, er moet ook actief mee aan de slag gegaan worden. En zo droeg ik dus ook bij tot een veiliger verkeer in Lokeren, in het West-Vlaamse Beernem, Menen en Groot-Oostkamp, het Vlaams-Brabantse Affligem en Dilbeek, het Oost-Vlaamse Nevele, het Limburgse Herk-de-Stad, en dichter bij huis in Wuustwezel. Ik hielp zelfs de Witte van Zichem veilig op weg. De overige sites mag u zelf gaan zoeken – en de twee “bastaardneefjes” van andere partijen ook !

Het was leuk om te doen, vooral om dat na een tijdje de routine maakte dat het opzetten van nog een “Veilig Verkeer”-site op korte tijd lukte en altijd voor dankbare reacties zorgde. En als er ergens in Vlaanderen één ongeval mee voorkomen is, dan is het voor mij al meer dan de moeite geweest, natuurlijk.

Ik sta niet in het LaWIJtje dat de post deze week in Essen verspreidde – ik kwam in het vorige nummer al aan bod. Maar ik sta (en zit) er wel mee achter, natuurlijk. Ik ben vooral blij met het “groene” artikel dat erin staat. Omdat ik het behoud van groen en open ruimte een heel belangrijk thema vindt. En omdat het mij verheugt dat ook “groene” mensen buiten N-VA/PLE inzien dat wij op dat vlak een verschil kunnen maken.

Ik blijf het overigens jammer vinden dat de partij Groen geen lijst heeft ingediend – ik mis Philip Peeters nu al in de gemeenteraad. Maar ook dit nadeel “heb” zijn voordeel : het maakt dat wij nog duidelijker voor onze groene overtuiging (met kleine “g”) kunnen uitkomen. Samen met de milieuverenigingen en de landbouwsector moeten we de komende jaren het open, groene en landelijke karakter van Essen veiligstellen én versterken. Meer dan op welk terrein ook ben ik ervan overtuigd dat een N-VA/PLE-schepen op dit bevoegdheidsdomein heel veel zou kunnen verwezenlijken.

Ziet u dat “groene” wel in PLE, en niet in N-VA ? Dat zou dan zeer onterecht zijn, want de groene vleugel in ons kartel overspant heel sterk de twee partners. En mag ik ter ondersteuning daarvan tenslotte iemand citeren die bij onze kartelpartner een niet-onbelangrijke nationale functie heeft : “Voor mij moeten steden in de eerste plaats werk maken van inbreiding, niet van uitbreiding. Zeker in Vlaanderen waar de groene ruimte schaars is en we daar heel zuinig mee moeten omspringen.”

Ik heb er altijd bewondering voor : mensen die iets kunnen dat mij absoluut niet zou lukken. Ik zou me echt in onmogelijke bochten moeten wringen, maar blijkbaar kunnen zij het wel. Knap ! Zij, dat zijn de collega’s van de meerderheidspartijen. Vooral die van CD&V dan. Om aan de macht te blijven, lukt het hen om ideeën die ze zes jaar lang en tot voor enkele weken vurig aanbaden nu af te zweren. Gewoon omdat ze merken dat onze voorstellen, ons programma, beter aanslaan. In de CD&V-folder die ze deze week verspreidden zaten vier prachtige voorbeelden. Zo mooi dat we ze op onze Facebookpagina hebben gezet.

Een fietspad langs de hele Huybergsebaan… Ik ben het niet gaan natellen, maar volgens mij hebben ze er minstens vijf keer gewoon tegen gestemd. Met vaak een onthouding van Luc Van Wezel, wat aantoont dat ze zeer goed de inzet van de stemming kenden. Het RUP om de appartementsbouw te beperken : eventueel wil ik sp.a nog het voordeel van de twijfel gunnen, maar dan kan het niet anders of CD&V heeft dit bewust op de lange baan geschoven om zeker geen potentiële projecten in gevaar te brengen. En Sany is voor mij helemaal het toppunt : in juni nog keuren CD&V en sp.a een RUP goed mét opslagbedrijf met magazijnen en zónder woningen. Nu zijn ze van gedacht veranderd. Het enige wat er ondertussen gebeurd is, is onze oproep om bezwaar in te dienen. Hoeveel gaat dat trouwens kosten, om nu het plan uit te tekenen waar wij altijd vergeefs om gevraagd hebben ?

Natuurlijk moet je soms van mening kunnen veranderen. Maar zonder verpinken uit het programma van je tegenstrever overschrijven in de hoop van aan de macht te blijven, daar ben ik echt niet voor in de wieg gelegd. Dan liever met mijn ideeën, maar met opgeheven hoofd en recht in mijn schoenen ten onder gaan. Soms zou ik het willen kunnen : mijn eigen spiegelbeeld voor de gek houden. Maar mijn pogingen blijken vergeefs !

Een gemeenteraad van minder dan een uur. Met voorafgaande tussenkomsten van het ACW en Essen en de Derde Wereld inbegrepen. Daarna leek het heel sterk op de “Prime Ministers Questions” in het Britse Lagerhuis, met inbegrip van het tweepartijenstelsel (van N-VA/PLE en CD&V in dit geval). Wij stelden de vragen, de burgemeester antwoordde, de meerderheidspartij keek zwijgend en grommend toe.

De rondvraag begon bij mij, ik stelde drie vragen en Gaston vroeg zich al vertwijfeld af -om kwart voor negen- of we zo gingen verder gaan. Terwijl onze vragen heel voorspelbaar waren. Beslissingen die de raad goedkeurde of die door het college werden aangekondigd : hoe ver staat het ermee ? Logisch dat je dat net voor de verkiezingen vraagt. Zeker als besluiten in 2008 worden genomen, en in 2012 nog niet uitgevoerd zijn. Tot mijn verbazing verwees hij enkele keren naar een schriftelijk antwoord. Dat kan ik begrijpen in technische kwesties, maar dat een college niet weet wat het heeft gedaan met een raadsbesluit, vind ik eigenlijk onaanvaardbaar.

Maar Gaston antwoordde nog toch nog íets, waarvoor dank. De sp.a bestond alweer niet in deze raad. Ook niet toen het over verkeer ging. Over het sociaal woonbeleid, over de appartementering van Essen. Tot de meerderheid wil ik nog wel behoren, maar de “zwijgende meerderheid”, dat weiger ik pertinent.

Na onze twee voorstellen en tien vragen was de raad voorbij. Om negen uur. Ik hoop dat de kiezer minder zwijgzame en vooral meer kritische raadsleden naar het Heuvelplein stuurt. Zoals de vijf van onze fractie. Op lijst 2 staan er nóg wel wat waarvan ik zeker weet dat ze dat ook in zich hebben.