Tom Bevers

Ik had hier al een antwoord aangekondigd op de aantijging dat wij verantwoordelijk zouden zijn voor de oplopende kostprijs van de sporthal. Of toch voor 100.000 EUR daarvan. We hebben ons verhaal hier uitgeschreven.

Natuurlijk is het veel gemakkelijker om iets te beweren dan om het te weerleggen. Valse beschuldigingen uiten kost veel minder tijd en moeite dan erop antwoorden. Maar ik ken de CD&V’ers die hun persberichten ondertekenen, zoals Brigitte en Dirk, als integere mensen wiens stijl het niet is om mensen met leugens en halve waarheden zwart te maken. Gelukkig maar, want lokale politiek is nu ook weer niet zo belangrijk dat het de moeite is om er jezelf niet meer voor in de spiegel te kunnen kijken.

De commissies in de vrije tijdssector volgen elkaar snel op. Deze week stond de sport op het programma. Met de nieuwe sporthal en alles eromheen als vanzelfsprekende enige aandachtspunt. Tegen begin april zal de nieuwe hal operationeel zijn, en dat is goed nieuws. De infrastructuur zal ook in orde zijn, daar vertrouw ik wel op. Al vallen kinderziektes nooit uit te sluiten, en zullen we als het moet natuurlijk meewerken aan het oplossen daarvan.

Ook de uitbating lijkt wel in orde te komen – wellicht niet helemaal de jure, maar dan toch de facto. De uitbater verdient ook het vertrouwen van het bestuur om te kunnen starten. Toch blijf ik ervan overtuigd dat er structureel een verkeerde keuze gemaakt is door de uitbating van de hele hal, en niet alleen de cafetaria, uit te besteden. Daardoor zal bijvoorbeeld de kleine polyvalente zaal wellicht niet beschikbaar zijn voor de verenigingen die ze het hardst nodig hebben. En ook voor de rest van de infrastructuur zie ik op termijn tegenspraken ontstaan tussen de belangen van de uitbater en die van de sporters.

Financieel is de constructie bovendien noch voor de gemeente, noch voor de uitbater echt een goede zaak. Dat het AGB tussenpersoon is, en dat de tennisvelden in een aparte concessie zitten maakt het bovendien allemaal weinig transparant. Maar ik hoop dat ik ongelijk krijg, en dat alles vlot verloopt én binnen de vooropgestelde budgetten blijft. Dan wil ik binnen een paar jaar gerust toegeven dat ik ongelijk had. Hopelijk blijft iedereen even… sportief.

Een politieke verhuis gaat meestal in de richting van de grote stad : Annemie Turtelboom die naar Antwerpen verhuist, of Siegfried Bracke die opnieuw in Gent ging wonen. Ons kleine Essen blijkt echter belangrijker op de politieke kaart dan we dachten : Helmut Jaspers komt terug naar hier.

Of burgemeester van Kapellen Dirk Van Mechelen (Open Vld) een glaasje champagne heeft gedronken weet ik niet, maar hij is wel van een lastpost in zijn gemeenteraad verlost. Voor Essen is het een goede zaak dat hij terugkomt, tenminste als zijn ambitie is om ook hier terug een mandaat op te nemen. Dat is natuurlijk nog niet zeker, en het zou jammer zijn als hij alleen als “verkiezingsstunt” terug naar zijn geboortegemeente komt. Hij zou immers een aanwinst zijn voor de gemeenteraad, zoals hij dat in het verleden was – en in Kapellen, tot deze week. Al beseft hij wellicht beter dan wie ook dat tien jaar afwezigheid lang is en dat de Essense politiek niet heeft stilgestaan. De vragen van vandaag zijn niet meer dezelfde als die van toen, en zijn sp.a heeft in de meerderheid vooral de laatste jaren veel van de strijdpunten van toen ingeslikt, of toch een tijdje in de kast gestopt. Een erfenis die ook Helmut niet kan uitwissen.

Maar dat beseft hij wellicht beter dan wie ook. Ik ken hem als een verstandig politicus, met een visie, die zichzelf ook kan relativeren als het moet – en die weet dat je in de politiek alleen niets bereikt maar binnen en buiten de eigen partij bondgenoten nodig hebt. Iemand wiens stijl van politiek bedrijven bovendien erg dicht aansluit bij de manier waarop wij dat met N-VA/PLE doen. Daarom past hier een welgemeend “welkom terug”.

Joachim Gauck wordt de nieuwe Duitse president, nadat Christian Wulff wegens gerechtelijke problemen aftrad. Het ambt van bondspresident is in Duitsland vooral symbolisch en ceremonieel, de echte macht ligt bij de Bondskanselier. Bij Angela Merkel dus.

Merkel is op dit moment ongetwijfeld de machtigste persoon in Europa, en wellicht de machtigste vrouw in de wereld. Toch leed ze gisteren een nederlaag. ’s Morgens kondigde haar partij, de CDU, nog aan dat ze Gauck niet als president wilden. ’s Avonds werd diezelfde Gauck door haar gebeld, met de vraag of hij toch naar Schloss Bellevue wil verhuizen. Gauck zei ja.

Een kleine terugblik maakt duidelijk waarom dit een knieval van Merkel is : in 2012 was Gauck ook al kandidaat voor het presidentschap, namens de oppositiepartijen SPD en Die Grünen. Hij haalde het toen niet : Wulff kreeg de stemmen van de meerderheidspartijen CDU/CSU en FDP. Dat ze dezelfde man nu mee als president voordraagt, is dus op zijn minst een opmerkelijke koerswijziging van Merkel.

SPD en Grünen hadden al snel duidelijk gemaakt dat ze Gauck opnieuw wilden voordragen. En toen kwam de FDP aan zet, de kleine liberale coalitiepartner van Merkel. Die kondigde aan dat ze eveneens voor Gauck koos. En de liberalen hielden het been stijf, al probeerde CDU hen van allerlei andere (ook interessante) kandidaten te overtuigen. Zonder succes, want de FDP besefte dat ze niet terug kon, én dat Merkel hoe dan ook met de rug tegen de muur stond. Bovendien is Gauck politiek niet zo eenvoudig te situeren, maar als er toch een etiket op moet dan is dat wellicht “liberaal”.

Interessant verhaal in Duitsland, dat met Gauck en Merkel zowel een president als een kanselier uit het voormalige Oost-Duitsland zal hebben, die beiden politiek actief werden in de nadagen van het DDR-regime.

Maar ook een nuttige politieke les voor alle kleinere partijen in coalities : wie de oppositie als hefboom gebruikt kan zelfs de Iron Lady van deze eeuw in beweging brengen. Dat bijvoorbeeld Open Vld in de federale regering, N-VA in de Vlaamse regering en sp.a in het Essense schepencollege het in hun oren knopen. Zodat ze ná hun bestuursdeelname niet met dezelfde programmapunten als voordien naar de kiezer moeten, waarvoor nochtans heel die tijd een meerderheid van de verkozenen kon worden gevonden.

Wie het slim speelt kan zowel de coalitie overeind houden als de eigen ideeën realiseren. Even doorbijten kan volstaan.

Dit weekend werd in enkele kranten de vraag gesteld of CD&V gemist zou worden als de partij zou verdwijnen. Of het politieke landschap in het Vlaanderen van de 21e eeuw de christen-democratie nodig heeft, daar kan inderdaad aan getwijfeld worden. Maar persoonlijk zou ik de partij toch missen.

Wie moet er anders de problemen weg nuanceren, jaren laten roesten en tegelijk beweren dat ze zelf de enige zijn die ze kunnen oplossen ? Waar zouden we anders terechtkunnen voor de pareltjes van interne tegenspraak waar CD&V een patent op heeft.

Een schitterend voorbeeld bieden de laatste twee persberichten van onze eigen Essense oranje vrienden. Enerzijds is de klacht over de concessie van de sporthal ongelukkig en onterecht, al is ze door de gouverneur en de minister aanvaard*. Anderzijds is onze klacht over Essen Info ook ongelukkig en onterecht, want ze is door de gouverneur verworpen. Op vier dagen tijd 180° draaien, alleen maar om een andere partij in een slecht daglicht te kunnen stellen. Prachtig !

In het laatste persbericht stelt onze burgemeester ook nog : “De energie die (aan de klachten) besteed wordt kan beter gebruikt worden om dingen te doen waar de Essenaren écht belang bij hebben!”. Dezelfde dag dat het verschijnt krijgen we het bericht dat de gemeenteraad uitgesteld is. Omdat het college te weinig agendapunten heeft – wellicht omdat het te veel tijd steekt in persberichten om over de oppositie te klagen. En die mensen menen dat dus écht.

Neen, Rik Torfs heeft ongelijk. Een partij die zichzelf zo bloedernstig kan tegenspreken, die mag niet verdwijnen. Te vermakelijk. Ondertussen zullen wij een visie ontwikkelen en beleidsvoorstellen uitwerken. Deze legislatuur zitten we aan 108. Een ideale taakverdeling. Iedereen tevreden. Ja, toch ?

*Op die 100.000 EUR die ons in dat persbericht in de schoenen wordt geschoven, kom ik nog wel eens terug.

Gisteren vergaderde de gemeenteraadscommissie “jeugd”. Ik ben geen lid, maar omdat onze twee vertegenwoordigers niet konden ben ik toch gegaan – en het lukt mij niet goed om dat dan onopgemerkt te doen.

Het enige agendapunt was de nieuwe subsidieregeling voor het jeugdwerk. Ik was goed gebrieft, en ik had het reglement zelf ook goed bekeken. Daarnaast heb ik in ruime mate “handel met voorkennis” gepleegd, waar mijn collega-raadsleden een heel stuk minder van konden worden verdacht. Want zo ongeveer 20 jaar geleden lag ik mee aan de basis van de subsidiereglementen voor het Essense jeugdwerk. Die eigenlijk tot nu toe grotendeels onveranderd zijn gebleven. Nu worden ze wel wat grondiger herzien, al blijft de filosofie op veel punten wel overeind.

Wellicht hebben we het toen, met die eerste stuurgroep voor het jeugdwerkbeleidsplan, toch niet zo slecht gedaan. Dat deed me even terugdenken : waar zit die groep van toen in het Essen van vandaag ? De toenmalige schepen, meestal onze gastheer, is ondertussen oud-burgemeester en opnieuw schepen. Ik zal overigens desgevraagd blijven bevestigen dat hij dat doen goed deed. De eerste jeugdambtenaar van onze gemeente, die met bekwame hand de pen vasthield, doet nu het lokaal dienstencentrum draaien. De OCMW-ontvanger van vandaag, de voorzitter van de raad van elf (en oud-prins carnaval), de secretaresse van Muzarto, de secretaris van de Heemkundige Kring : die waren er ook bij. En een gemeenteraadslid dus.

Ik heb het nieuwe reglement gisteren trachten bij te sturen, soms in de richting van hoe we het toen bedachten, soms net niet. Gelukkig zijn de tijden veranderd. Wat mij wel opviel is dat de jongeren die vandaag meeschreven aan het reglement veel sterker voor de grote verenigingen kozen dan wij vroeger, al zaten er toen vertegenwoordigers van de twee toenmalige grootste bewegingen rond de tafel. Hopelijk beseffen die groten van nu dat het tij kan keren (hadden wij dat voorzien, of was het een andere voorzienigheid ?). En ik wens het de mede-auteurs van vandaag ook toe dat ze binnen 20 jaar kunnen vaststellen dat ze hun engagement voor Essen hebben voortgezet, op even uiteenlopende manieren als wij.

Bij de bespreking van het reglement, de statuten, de overeenkomst…

Als ik vind dat we iets dat niet de bedoeling is ook niet moeten toelaten, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat we geld dat we niet willen betalen ook niet moeten toekennen, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat de teksten die we goedkeuren ook grammaticaal correct Nederlands moeten zijn, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat we geen procedures moeten instellen die onmogelijk kunnen worden nageleefd, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat we geen teksten uit voorbeeldreglementen mogen overnemen als die duidelijk niet toepasbaar zijn in Essen, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat de mensen die in de praktijk met teksten moeten werken toch ook gehoord mogen worden, dan vinden ze dat ik overdrijf.

Na de goedkeuring van het reglement, de statuten, de overeenkomst…

Als ik vraag om toe te passen wat er is afgesproken, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik voorstel om over te doen wat duidelijk niet in overeenstemming gebeurde met de goedgekeurde teksten, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat de procedures die in de teksten staan ook moeten worden gevolgd, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik de rapporten die in de tekst worden opgelegd ook effectief of het afgesproken moment wil lezen, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vind dat de aparte structuren met eigen middelen die worden opgezet dan ook maar duidelijk onderscheiden moeten worden van de gemeente(kas), dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik desnoods ten einde raad de toepassing van de afspraken die goedgekeurd werden via de toezichtoverheid wil afdwingen, dan vinden ze dat ik heel sterk overdrijf. Zelfs al heb ik uitdrukkelijk en herhaaldelijk vooraf gewaarschuwd.

Na de toepassing van het reglement, de statuten, de overeenkomst…

Als ik vaststel dat de teksten blijkbaar moeilijk toepasbaar zijn, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als ik vaststel dat er zaken gebeuren die duidelijk niet de bedoeling waren, dan vinden ze dat ik overdrijf : de teksten laten het toch toe ?
Als blijkt dat de fouten in de teksten tot rechtszaken leiden en ik vind dat wie ze goedkeurde verantwoordelijk is, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als er toch iets opnieuw moet gebeuren omdat de teksten niet werden toegepast zoals goedgekeurd, dan vinden ze dat ik overdrijf.
Als blijkt dat fouten in de teksten uiteindelijk veel geld kosten, en ik vind dat de verantwoordelijken daar op mogen aangesproken worden, dan vinden ze dat ik overdrijf.

—

Waar dit college het voor het zeggen heeft is ondoordacht of onzorgvuldig werken – of zelfs fouten maken veel minder erg dan wijzen op die onzorgvuldigheden en fouten. Wie zich daaraan schuldig maakt is een muggenzifter, een onruststoker, een saboteur zelfs. Wie overdrijft er hier eigenlijk ?