Mag je over een prijs die je zelf wint schrijven dat het om een terechte overwinning gaat ? Ik ga het toch doen. De verzachtende omstandigheid is dat het om een gedeelde prijs gaat. De Europese Unie kreeg vandaag de Nobelprijs voor de vrede. En dat vind ik dus een heel goede beslissing van het comité dat die prijs toekent. Omdat de EU inderdaad de historische verdienste heeft om vrede te hebben gebracht in dit voorheen zo oorlogszuchtige continent. Omdat de Unie bewijst dat dialoog en samenwerking niet eenvoudig is, maar wel kan werken. Omdat de unie het “e pluribus unum” uit het motto van de Verenigde Staten van Amerika méér realiseert dan die VS zelf.

Vandaag is een dag voor alle Europeanen om trots te zijn. Misschien geldt dat nog sterker voor al wie van vergadering naar vergadering gaat, met een badge met twaalf sterren om de hals – van één van de instellingen van de Unie. Omdat het vaak ingewikkeld werk is, soms triviaal, en soms dan weer nauwelijks te bevatten. Waarbij iedereen wel eens het hogere doel vergeet – een hoger doel waaraan we vandaag worden herinnerd. Laat ik die badge vandaag maar net iets zorgvuldiger behandelen dan anders…

Neen, de EU is absoluut niet perfect. Het blijft vaak zoeken en tasten, doorheen de uitgebalanceerde procedures. Te vaak lijkt het daardoor een ivoren toren. En natuurlijk spelen er belangen, tegenstellingen, conflicten. Maar net omdat de EU daarvoor een forum biedt, zijn er geen andere uitlaatkleppen nodig. Je mag wat mij betreft uiteraard tegen de beslissingen van de Unie zijn, tegen het beleid van de instellingen. Maar wie tegen de Unie is, neemt een gigantische verantwoordelijkheid. Die voor, noch min noch meer, de Vrede. Vandaag met een grote V. Terecht, dus.