Dag op dag zes jaar geleden vonden de vorige gemeenteraadsverkiezingen plaats. Met 830 stuks haalde Gino Veraart (sp.a) het meeste voorkeurstemmen. Hij leidde zijn partij in een coalitie met CD&V en werd eerste schepen. Als iemand ons enkele dagen nadien zou hebben verteld dat ik zes jaar later hier een goed schepen zou noemen, dan zou hij geweten hebben dat er ondertussen met één van ons iets was misgelopen. Het liep heel grondig mis, zelfs. Met hem.

Dag op dag drie jaar geleden overleed Gino. Na een ongelooflijk oneerlijke strijd tegen kanker. Waartegen niets bestand is, ook geen 830 stemmen. Ik had Gino er de voorbije drie jaag graag nog bij gehad. Omdat ik weet dat dit college met hem een aantal fouten niet zou hebben gemaakt. Omdat ik weet dat ik met hem echt hadden kunnen discussiëren, en dat we daarbij dan allebei al eens ons ongelijk hadden moeten toegeven. Omdat ik weet dat de échte discussie in Essen dan tussen twee partijen zou zijn gegaan die ergens voor stáán – zijn programma zou geen doorslagje geweest zijn van wat elders geschreven staat.

En natuurlijk zou hij ons stemmen hebben gekost. Maar hij wist goed dat zijn verhaal ook een stuk ons verhaal is, dat we allebei graag ooit samen een stuk wilden realiseren. Hij kende ons, en wij kenden hem, al van toen we samen in de oppositie zaten. Zijn zwaktes, maar ook zijn sterktes.

Gino geloofde niet in een hiernamaals, neem ik aan. Als het er wel is, zal hij ondertussen zijn standpunt wel hebben aangepast, noodgedwongen. Ik vraag me af hoe hij dan vandaag zou neerkijken op de verkiezingscampagne. Met een groot hart voor zijn partij, natuurlijk. Maar ook met verbazing en ergernis – en volgens mij niet zozeer over ons.

Natuurlijk was Gino een goed schepen. Hij had de historische roeping om een bestuur zonder CD&V mee vorm te geven – als het er ooit van komt zal het jammer genoeg zonder hem zijn. Maar hij was vooral een fijne mens. Ik blijf hem missen.