De wondere carrousel van het EU-Voorzitterschap draait op 1 juli een rondje, en zo belandde de voorzittershamer deze keer helemaal in het zuid-oosten. Het verdeelde eiland Cyprus kreeg de eer. Voor het geboorte-eiland van de godin Aphrodite, dat eigenlijk nooit EU-lid had mogen worden zonder eerst de hereniging tussen het Turkse en het Griekse deel te realiseren, is dat niet meteen het cadeau : het mag nu de eurocrisis mee beheren, waar het bovendien middenin zit.

Cyprus nodigde al meteen uit voor een informele ministerraad, onder de 40° warme julizon. Voor de deelnemers uit de noordelijke EU, die gebukt gaan onder het licht tegenvallende weer, gaf het meteen een heel andere kijk op het begrip “zomer”. Volgens een lokale gids is het er jaarlijks 340 dagen goed weer – de plaatselijke Frank Deboosere loopt dan ook veel minder risico dan onze nationale weergod om voor de Vierschaar te worden gesleept. Een diner op een terras aan het strand organiseren – het is weinig EU-Voorzitterschappen gegeven…

Je moet er wel iets voor over hebben. De rechtstreekse vlucht uit Brussel landt stipt om 1u ’s nachts in Larnaca. Daar hebben we een uurtje gewacht tot er voor iedereen een plaatsje gevonden werd. Om 3u waren we in Nicosia. Gelukkig konden de meesten uitslapen. Alleen de Commissie, de toekomstige Voorzitterschappen en enkele comités werden ’s morgens al op het appèl verwacht. Ik niet – tot ik plots waarnemend EMCO-voorzitter bleek. Of hoe ik mijn debuut als spreker op de ministerraad mocht maken, gesterkt door 4 uur slaap en de gelukkig sterke Griekse koffie…

Na afloop van de vergadering maakten we een strandtrip met de attachés, gekoppeld aan een bezoekje aan de prachtige Grieks-orthodoxe kerk waar Lazarus na zijn (tweede !) overlijden begraven werd. Het blijft vreemd, dat stukje EU waar de Syrische kust minder ver is dan Brussel van Luxemburg scheidt. Maar zelfs een vergadering geeft er méér vakantiegevoel dan hier dezer dagen een terras kan bieden !