Tommeke, Tommeke… U had wellicht al door dat dit stukje over ene Tom B. gaat, en toch niet echt autobiografisch kan worden genoemd. Ik fiets ook wel eens graag, maar daar houdt de ”vergelijking” toch wel op. Tijdens het koken gisteren heb ik Parijs-Roubaix gevolgd. De VRT-commentatoren die het niet met elkaar eens waren over de Boonensolo vanop 53 km gaven wat extra pit aan de uitzending. Ik hoorde bij het kamp-Vannieuwkerke : een groot kampioen mag -nee, moet soms- een groot nummer proberen neer te zetten. Maar met gezond verstand had het niet veel te maken, natuurlijk.

Toch maakte Boonen het af. Waarmee hij een voorjaar afrondt dat hem definitief als groot wielerkampioen kroont. Ik sla het grote Rondewerk, met name de Tour, een stuk hoger aan dan de klassiekers, maar een dubbele vier op een rij met een vierde Parijs-Roubaix en het indrukwekkende rijtje E3, Gent-Wevelgem, de Ronde van Vlaanderen dat eraan voorafging doet terecht ook een Lance Armstrong bewonderend fluiten (twitteren, heet dat tegenwoordig).

Op dit soort momenten blijft wielrennen natuurlijk een prachtige sport, ondanks alle schaduwen die er al eens over hangen. Een zeer mooi kijkstuk ook. Waar iedereen die al eens over kasseien fiets, het weze aan minder dan de helft van Toms snelheid, zich ook fysiek iets bij kan inbeelden.

Hopelijk breit Tom er later op het seizoen nog een vervolg aan, al is dat natuurlijk geen must meer na gisteren. Maar je weet maar nooit dat zijn prestaties wat afstralen op een bijna-naamgenoot…