Opnieuw even gidsland
De Nederlandse regering is vorig weekend gevallen. Ik vond het kabinet-Rutte met de gedoogsteun van racist en demagoog Wilders altijd al onethisch en onverantwoord. Nu is het ook onwerkbaar gebleken : na weken onderhandelen bleek Wilders niet in staat om een akkoord te maken met de budgettaire ingrepen die Nederland nodig had. Niet omdat Europa dat zo had gedecreteerd, wel omdat het een noodzaak is om het eigen staathuishouden op orde te krijgen. Door de pijnlijke ingrepen te weigeren die moeten gebeuren, en bovendien een zondebok te willen zoeken bij ”Europa” of ”de Islam” maakte hij duidelijk dat het een bijzonder onzalig idee was om hem bij het landsbestuur te willen betrekken.
Zijn ideeën, een mix van het linkse conservatisme dat we in Frankrijk bij Mélenchon zagen, maar dat jammer genoeg ook bij Hollande sterk doorklinkt en de virulente xenofobie van een Le Pen of een Dewinter -of eigenlijk ver voorbij die twee- blijken de test van de realiteit bovendien onmogelijk te kunnen doorstaan. Zich afzetten tegen de EU (naar keuze vertaald als ”Duitsland” of ”Griekenland”) als excuus om geen beleid te voeren is overigens niet alleen in Nederland een onwerkbare houding.
Enkele dagen na de val van de regering werd er bliksemsnel een akkoord over de Nederlandse begroting gesloten. Dat onderhandelden regeringspartijen CDA en VVD met de oppositiepartijen D66, ChristenUnie en GroenLinks. Die partijen schrapten een aantal maatregelen waar Wilders om had gevraagd, onder meer in de cultuur- en milieusector. Maar ze hielden de sociaal-economische hervormingen overeind.
Als linkse partijen verdienen ze daarvoor de waardering die ze de voorbije dagen in Nederland kregen. Ze toonden verantwoordelijkheid en visie : alles bij het oude willen laten is géén progressieve, geen sociale keuze. Dat lijkt soms zo op korte termijn, maar is het niet in een langer perspectief. De drie partijleiders leggen in dit fragment uit hoe ze tot het akkoord zijn gekomen. Meest veelzeggend voor mij : de groene partijleider Sap die aangeeft dat het terugdraaien van de verhoging van de pensioenleeftijd voor haar onbespreekbaar is (30:51). Gelukkig zijn er dus wel groenen die begrijpen wat “duurzaam” betekent !
In Frankrijk stonden al verkiezingen voor de deur. In Nederland nu ook. Als ik in beide zou mogen stemmen, dan zouden wellicht Pechtold of Sap en Sarkozy mijn stem krijgen – die laatste een beetje bij gebrek aan alternatief. Desondanks blijf ik mezelf wél consequent vinden !
Terug in Denemarken. Aan de andere kant van het land, weliswaar. Het kleine en landelijke Horsens mag namelijk gastheer spelen voor een hele reeks ministerraden en conferenties. Dat is zo gegaan na een openbare aanbesteding waarin alle steden buiten Kopenhagen mochten deelnemen ! Daarvoor heeft Horsens een zeer mooi sportcentrum tijdelijk quasi onherkenbaar omgevormd tot een congrescentrum. Met als vreemd neveneffect dat we de discussie in de ministerraad konden beluisteren terwijl we de plaatselijke eersteklassers van AC Horsens zagen trainen.
Bart De Wever trekt de N-VA-lijst voor de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Mooi gespeeld van N-VA om dit non-event toch prominent in het nieuws te krijgen. De Wever stond voor een onmogelijke keuze tussen Brussel en Antwerpen, maar de uitkomst ervan stond desondanks al vast. Het is gezond dat een stad als Antwerpen een duidelijke keuze voorgeschoteld krijgt, en het kan Patrick Janssens -een goed burgemeester, overigens- alleen maar scherp houden. Bovendien zou De Wever dat ook goed doen, in het Schoon Verdiep.
De nieuwe sporthal is geopend. Dat is zonder meer goed nieuws, ook al blijf ik vinden dat ze op de verkeerde plaats staat. En dat de uitbating verkeerd geregeld is. Over die plaats zal ik wel nooit meer gelijk krijgen – over de uitbating kan ik alleen maar hopen dat mijn ongelijk zal blijken.
Gisteren organiseerde het gemeentebestuur voor de eerste keer een jobbeurs in de Heuvelhal. Alleen in Essen kan deze benaming voor enige verwarring zorgen : het ging niet om een beurs waar loden schijven naar een houten paaltje worden gegooid, maar wel degelijk om een gelegenheid waar de geïnteresseerden naar een baan op zoek kunnen gaan. Samen met Geert ben ik er even binnengelopen. Om te zien dat de beurs een groot succes was. Het was in de buurt van de Heuvelhal zoeken naar een vrije parkeerplaats, en dat was op de beurs goed te zien. Die was ook mooi en overzichtelijk ingericht.
Ik zit in Parijs. Om een vergadering bij de OESO bij te wonen. Altijd interessant, en ook steeds sterker relevant : de voorbije jaren heeft de OESO zich een sterk plaats weten te veroveren in de wereldwijde “governance” die als reactie op de crisis rond met name de G20 werd opgebouwd. Dat heeft de organisatie grotendeels op basis van zijn intellectuele capaciteit gerealiseerd, want politiek lagen de kaarten eigenlijk niet zo goed, als club van “oude rijken”. Ik kom hier dus graag, en waardeer de scherpte en de openheid van geest die de organisatie kenmerkt.
Tommeke, Tommeke… U had wellicht al door dat dit stukje over ene Tom B. gaat, en toch niet echt autobiografisch kan worden genoemd. Ik fiets ook wel eens graag, maar daar houdt de ”vergelijking” toch wel op. Tijdens het koken gisteren heb ik Parijs-Roubaix gevolgd. De VRT-commentatoren die het niet met elkaar eens waren over de Boonensolo vanop 53 km gaven wat extra pit aan de uitzending. Ik hoorde bij het kamp-Vannieuwkerke : een groot kampioen mag -nee, moet soms- een groot nummer proberen neer te zetten. Maar met gezond verstand had het niet veel te maken, natuurlijk.
Dit is een haat-liefde stukje. En dus niet zo gemakkelijk om te schrijven. Maar soms is zwijgen echt geen optie. Vooruit dan maar…