Een weekend cultuur. Vrijdagavond heb ik de toneelvoorstelling van Platho bezocht. Voor wie hen niet kent : Platho is een van oorsprong Horendonks gezelschap dat zich toelegt op het wat ernstiger amateurtoneel. Al heeft hun stuk van dit jaar “Larry’s favoriete chocoladetaart” een (tragi)komische inslag. Het geheel werd goed gebracht; er lopen bij Platho enkele sterke acteurs rond, en het speelplezier droop vaak van de planken. De Zolder in Nieuwmoer leende zich ook perfect voor het intieme stuk zonder al te veel theatrale pretentie.

Vandaag, zondag, stond de proclamatie van de “Junior Journalist”-wedstrijd van het Essense Davidsfonds op het programma. In mijn tijd heette die opstelwedstrijd, maar behalve de naam is er bijzonder weinig veranderd. Ik herinner me dat ik er minstens één keer op het podium stond, maar ook dat ik nooit goed weg wist met de thema’s die we opgelegd kregen. Ongewild en onvoorzien belandde ik weer op het podium, om enkele diploma’s uit te reiken. Ik heb dat met veel plezier gedaan, want jong schrijftalent verdient aanmoediging. Het winnende opstel werd ook voorgelezen. Het leek me een terechte winnaar, wegens een mooi evenwicht tussen een heel correct Nederlands en eigentijdse wendingen waar vroeger wellicht een rode streep doorheen zou zijn gegaan (“Is vast een makkie”).

Het hele gebeuren ademde, wat mij betreft, misschien toch iets te veel dezelfde sfeer uit als toen ik nog opstellen schreef in plaats van “blogposts”, al deed de ingehuurde verteller klein en groot aan zijn lippen hangen. Iets meer schwung en iets minder plechtigheid – aangepast aan de leeftijd van de laureaten, zou wellicht wel mogen. Maar dat doet niets af aan de blijvende waarde van het initiatief, aan de verdienste van de organisatie en uiteraard nog veel minder aan de waardering voor de winnaars. Dat ze vooral blijven schrijven.

Want Essen brengt soms meer schrijftalent voort dan we beseffen. Maar daarover volgende week meer…