Terwijl ik in Oostenrijk zat heb ik uitzonderlijk één de vergaderingen van het Employment Committee (het Comité van de Werkgelegenheid, maar in alle talen afgekort tot EMCO) gemist. Nochtans geen onbelangrijke vergadering, want het ging over het Europees Semester en de band met de nieuwe “six pack”-procedure die uiteindelijk tot sancties kan leiden voor de landen die de aanbevelingen niet opvolgen. Wie de actualiteit een beetje opvolgt, weet dat dit niet zonder belang is. Als EMCO willen we een rol spelen in die procedure.

Een ander agendapunt op de vergadering was de verkiezing van een nieuwe vice-voorzitter, die ook de Indicatorengroep moet leiden. Het mandaat van de vorige voorzitter liep na twee jaar af. Maar de statuten houden geen beperking tot één termijn in. Wel voor de voorzitter van het Comité, overigens. De uittredende vice-voorzitter was opnieuw kandidaat, en bleek de enige. Dus werd hij herkozen.

Ik mag dus de Indicatorengroep blijven voorzitter. Ik vind dat nog altijd een groot voorrecht, omdat ik van die groep en de materie die we behandelen hou. En ook omdat het mij in de “inner circle” van het Comité brengt, met een redelijk goed uitzicht op de Europese besluitvorming. In een uiterst interessante periode. Niet altijd gemakkelijk, want soms komt het EMCO-werk als eens bovenop de andere taken. Maar die prijs betaal ik graag.

Stilaan begin ik wel eens naar een mogelijke opvolger uit te kijken. Ik weet al wie, zij nog niet. Maar er is nog tijd, natuurlijk…