Archief van
Jaar: 2011

Alla är vi Normänn

Alla är vi Normänn

In 2004 was ik in Oslo. Samen met mijn moeder heb ik toen de stad en de omgeving verkend. De mooie, rustige, veilige en gastvrije plek die ik toen leerde kennen werd gisteren opgeschrikt door een blinde dubbele aanslag. Die trof bovendien een jeugdkamp van een politieke partij, zodat ik daar zowel vanuit mijn jeugdbewegingsachtergrond als mijn politieke engagement een band mee voel. Of hoe één gek het leven van zovelen zomaar finaal kan overhoop zetten.

Ik wens de Noren veel sterkte, en hoop dat ze vooral niet veranderen hierdoor. Dat lijkt me de beste manier om de massamoordenaar het finale gelijk waarnaar hij streeft te ontzeggen.

Blijkbaar handelde de man vanuit vage extremistische politieke denkbeelden. Wie met politiek (maar ook met religie en andere “denkramen”) bezig is doet er goed aan zich altijd in te prenten dat zin voor relativering en nuance essentieel zijn in een pluralistische maatschappij, en dat harde taal duidelijk binnen de context van het debat moet worden gekaderd.

Al zal ook dat niet kunnen verhinderen dat soms iemands stoppen doorslaan. Gisteren in Oslo. Morgen misschien elders. Dat zullen we nooit helemaal kunnen verhinderen – maar even goed mogen we het nooit aanvaarden.

Houston, we have a problem

Houston, we have a problem

De Space Shuttle is voor het laatst geland. Na 135 vluchten is het verhaal voorbij. Op mijn kamer hing vroeger een poster met de shuttle, bovenop het vliegtuig waarmee hij werd vervoerd. Daarna hing er één met de shuttle op het lanceerplatform. Het ruimteveer verbeeldde de droom (en blijkbaar ook de officiële ambitie) van onbeperkte bemande ruimtevluchten. Die ambitie heeft de shuttle nooit kunnen waarmaken : de technologie bleek uiteindelijk te kwetsbaar om van het ontsnappen uit de zwaartekracht van onze thuisplaneet zomaar routine te maken. Ook het ISS, het ruimtestation waarvoor de shuttle het transport moest verzorgen, is een aflopend verhaal.

De bemande ruimtevaart zit in een neergaande lijn. Het kind in mij dat de shuttle boven de kast hing ging er ongetwijfeld vanuit dat het nooit nog zover zou komen. Dat kind zag elke spectaculaire lancering van de Columbia, de Challenger, de Discovery, de Atlantis en de Endeavour als een fascinerende, zelfbewuste stap van de mensheid. Een stap in het onbekende, maar even goed één in de juiste richting.

Ik weet wel dat er met onbemande toestellen heel veel kan, dat we dankzij de satellieten en sondes die ons zonnestelsel bevolken heel veel leren over de oneindige ruimte om ons heen. Ik weet dat bemande vluchten ontzettend duur zijn, grote risico’s meebrengen en soms minder efficiënt zijn dan wanneer er geen mens meegaat. En toch ben en blijf ik ervan overtuigd dat de mensheid de roeping heeft om niet alleen verder te kijken dan de Aarde, maar ook verder te reizen. To boldly go where no man has gone before…

Overigens hoorde ik onlangs de uitspraak dat de dinosauriërs er nog zouden zijn geweest als ze een ruimtevaartprogramma hadden gehad. Iets waar we misschien eens over moeten nadenken als we de eerstvolgende geconsolideerde begroting van de Mensheid opstellen. Onze voorgangers kunnen inroepen dat ze het stadium van de financosaurus economicus niet hebben bereikt, maar dat excuus kunnen wij niet inroepen…

Elfjes

Elfjes

Het elf juliweekend had in Essen dit jaar zowaar een hoog Spiritgehalte. Twee van onze oud-parlementsleden stonden op het podium. Nelly Maes sprak op de academische zitting, Margriet Hermans zong in het Karrenmuseum. Beide waren duidelijk gecast in de rol die hen het best ligt, al besef ik dat ik daarmee een impliciete uitspraak doe over de muzikale kwaliteiten van Nelly – en die ken ik niet.

Dat Nelly op 70 jarige leeftijd nog steeds een uitstekend spreker is, wist ik eigenlijk. We hebben een politiek traject gemeen dat maakt dat ik haar vaak heb horen spreken. In de context van de SLP niet eens zo lang geleden. Dat laatste maakt ook dat ik een klein foutje bespeurde in de inleiding die Jokke Hennekam verzorgde : Nelly heeft niet meegeholpen aan de “laatste carrièrezet van Bert Anciaux”. Integendeel, Nelly is de groep en ons eigen verhaal tot het (bittere) einde trouw gebleven. De vroedvrouw van die laatste carrièrezet was Caroline Gennez. Die overigens in de gegeven omstandigheden een goed sp.a-voorzitter is geweest gedurende de voorbije jaren. Zoals Jokke Hennekam in de gegeven omstandigheden een goed schepen is. Doch dit alles geheel terzijde.

Dat ik het zeer met Nelly eens was, hoeft niet te verbazen. Op de dag dat de SLP ophield te bestaan schreef ik hier dat zij deel blijft uitmaken van het politieke kompas waarop ik wil blijven varen. Binnen haar uiteenzetting herkende ik mezelf in drie ideeën. In de eerste plaats in de sterke wil om vanuit Vlaanderen Brussel niet los te laten. Een Vlaanderen dat geen enkele culturele én institutionele band meer heeft met Brussel zal zoveel minder mogelijkheden hebben en dus ook minder vrij. Dat is een prijs waard – maar uiteraard niet degene die Di Rupo ervoor wil aanrekenen !

Nelly is ook een overtuigd Europeaan, en daarin treed ik haar bij. Ik ben ervan overtuigd dat de Leeuwenvlag het best tot zijn recht komt als ze samen wappert met de Europese sterren. Zoals de Schotse SNP moet ook het Vlaams-nationalisme voor mij een voorvechter zijn van méér Europa, en aan de overkant staan van wie vandaag de Grieken niet alleen een ander beleid wil opleggen (dat moet) maar vervolgens niet met de nodige financiële steun over de brug willen komen.

Tenslotte sprak Nelly haar sterke geloof in parlementen en parlementsleden uit. Ook daarin volg ik haar. Het federale parlement bloeit in deze regeringsloze tijden open. Nog lang niet genoeg, voor wie af en toe even over onze noordgrens durft kijken. Maar toch. Ik hoop dat het zo blijft, ook wanneer er (wie weet) ooit toch opnieuw geregeerd zou worden. De kiezers duiden parlementsleden (en gemeenteraadsleden) aan, geen ministers (en schepenen). Het hoogste gezag moet daarom bij die verkozen volksvertegenwoordiging liggen. Parlementsleden moeten dus op hun strepen staan. Gelukkig zijn er een aantal die dat goed beseffen, ook nieuwkomers in het parlement.

U had het al begrepen, ik vond de academische zitting erg geslaagd, ook al omwille van de kwaliteit van de muzikale omkadering. Het optreden van Buurman op vrijdagavond was voor mij een positieve verrassing : ik vind hun nummers op de radio een beetje “zagerig” klinken, maar live hadden ze daar geen last van. Hun “Ring van vuur” -cover van Johnny Cash- maakte indruk. Jammer dat er niet meer volk was. En zondagnamiddag stond dus Margriet Hermans op de planken, met Hoger Streven. Heel gezellig, en heel veel volk. “Essen zingt uit volle borst” heb ik gemist, maar ook dat was uitstekend hoorde ik. Een mooi weekend, een gepaste manier om elf juli te vieren. Al vind ik nog steeds dat bij een nationale feestdag vuurwerk hoort.

Matteüs, hoofdstuk 5, vers 37

Matteüs, hoofdstuk 5, vers 37

Om de bekende reden (ik ben federaal ambtenaar) schrijf ik hier weinig over de nationale politiek. Ik maak in principe een uitzondering voor periodes zonder regering, maar nu “lopende zaken” heel rekbaar is geworden ligt ook dat wat moeilijker. Vandaag pas ik mijn uitzondering toch toe : dit land is immers zelden zo ver verwijderd geweest van een regering als nu…

Nochtans hebben we die regering wel nodig. Om hervormingen door te voeren. Sociaal-economisch moet het hele bestel grondig hertimmerd worden. Ook een staatshervorming is een noodzaak, al is die uit de aard van de zaak wat minder dringend. Toen de eerste voorstellen uit de nota-Di Rupo lekten leken die in de goede richting te gaan. De formateur bleek een aantal PS-taboes op te offeren. Het splitsingsvoorstel voor B-H-V vind ik zelfs redelijk “netjes”.

Tot gisteren verwachtte ik dan ook een tactisch “ja, maar” van N-VA. Ik vermoed dat ik dat in de plaats van De Wever ook daarvoor zou gekozen hebben. Di Rupo heeft hard gewerkt en onmiskenbaar zijn nek uitgestoken. Dat verdient enig respect. Voor zijn partij is hij ongekend ver gegaan, en de reactie van de vakbonden liegt er niet om.

En toch. Hoe meer je de nota leest, hoe meer je moet vaststellen dat ze tekortschiet. Wat mij betreft minder wat het communautaire luik betreft. Wel omdat de nota de zwakke punten van onze economie en arbeidsmarkt onvoldoende grondig aanpakt, en op een aantal domeinen zelfs verergert.

De formateur gaat bijlange na niet ver genoeg. Niet omdat het “nooit genoeg” zou zijn. Ik ben in de politiek altijd een “participationist” geweest : ik vind dat je mee moet besturen als je de kans krijgt om een behoorlijk stuk van je programma te realiseren. Mijn nationale (en Essense) politieke parkoers bewijst dat, ik heb op verschillende partijcongressen een regeerakkoord mee goedgekeurd. Ik hoop dat N-VA het politieke verstand zal hebben om “ja” te zeggen wanneer er wel een compromis op tafel komt te liggen dat weliswaar niet volmaakt maar wel voldoende is.

Maar de nota Di Rupo legt niet de basis van dat soort compromis. In de gegeven omstandigheden is dit gewoon niet goed genoeg. Dan is een “neen” veel eerlijker, en dat De Wever daarvoor koos bewijst dat hij (in dit geval) verstandiger is dan ik zou zijn geweest.

Wat nu ? Ik heb hier al eens voor een buitenlands bemiddelaar gepleit, en dat blijf ik een ernstige denkpiste vinden. Omdat een buitenstaander met een frisse geest naar onze communautaire situatie kan kijken, en sociaal-economisch onze politici met de neus op de feiten kan drukken. Volgens mij komt het er vroeg of laat toch van, dus waarom niet vandaag ? Een duo lijkt me nog het beste : noord/zuid, links/rechts. Zouden Romano Prodi en Paddy Ashdown al vakantieplannen hebben ? Jacques Delors en Gerrit Zalm ?

Mag ik tenslotte CD&V een communicatie-adviseur toewensen ? Of een partijprogramma. Eén van de twee ontbreekt duidelijk.

Belastbaar

Belastbaar

Alweer een oververhitte gemeenteraad gisteren, maar deze keer lag het vooral aan het weer. Er staan dan ook eindelijk vensters met dubbel glas in de raadszaal, zodat de warmte heel goed binnen blijft… Voor mijzelf was het agendapunt op de besloten zitting belangrijk, maar daar ga ik hier uiteraard niet over schrijven.

Daarnaast hebben we het nog eens over de noodzaak van een belastingvermindering gehad. Wie de evolutie van de financiële toestand van onze gemeente bekijkt (zie de grafiek) kan moeilijk anders dan vaststellen dat er geld wordt opgepot. Dat is al lang niet meer het gevolg van enkele tijdelijke meevallers : we hebben een structureel overschot. Dat moeten we afbouwen. Door meer te investeren, want op dat vlak loopt Essen echt achter tegenover de buurgemeenten en het gemiddelde. En door de belastingen te verminderen.

Ik breng het verhaal regelmatig, deze keer op basis van een voorstel van mezelf en Willy Heymans (Open Vld), en altijd komt het te vroeg of te laat volgens de meerderheidspartijen. Ofwel is de begroting al opgesteld, en dan ben ik te laat. Ofwel moet ze nog worden opgesteld, en dan ben ik te vroeg. Deze keer bleek dat laatste het geval. De burgemeester wilde daarom het debat niet aangaan, maar gaf toch nog gauw enkele argumenten. Daarmee werd het mossel noch vis : er werd toch over gesproken, maar de meerderheid ging niet voluit, en wij ook niet. Een beetje een gemiste kans. In het begrotingsdebat gaat de discussie over belastingen nu eenmaal verloren tussen alle andere belangrijke zaken die er dan besproken moeten worden.

Volgens Gaston mogen we het dus pas in november terug over het fiscale beleid van onze gemeente hebben. Wat hem er wellicht niet van zal weerhouden om een eventuele belastingvermindering of grote plannen vooraf in de pers al aan te kondigen. Maar wij waren te vroeg.

Reiziger gestoofd in eigen nat

Reiziger gestoofd in eigen nat

Brussel-Zuid, 28/6/2011, 16u28. Trein 4515 met bestemming Essen wordt aangekondigd op spoor 19. Op tijd, zowaar. Maar als de trein het station binnenrijdt, blijkt die net zoals gisteren niet te bestaan uit twee dubbeldektreinstellen maar uit één stel van het oudste type dat de NMBS nog in gebruik heeft. Twee hittedagen, en net die werden uitgekozen om treinen zonder airconditioning in te zetten. Bovendien blijkt zo ongeveer driekwart van de trein ook nog eens gereserveerd voor het traject tussen Mechelen en Antwerpen-Centraal. Ik spreek er alvast de treinbegeleider op aan, maar die kan er niets aan doen. Dat klopt ongetwijfeld ook, maar iemand die er wel iets aan kan doen krijg je als reiziger per definitie nooit te spreken.

Ik zet me in het gereserveerde gedeelte, bij gebrek aan alternatief : van het kwart trein dat overblijft is de helft eerste klasse. Bovendien vind ik principieel dat spitstreinen niet gereserveerd zouden mogen worden. Tenzij ik elke dag ook een plek zou kunnen reserveren ! In Brussel-Centraal stappen opnieuw mensen op, en daarvan moeten er al heel wat rechtstaan. In Brussel-Noord blijkt dat niet iedereen mee kan. Daarop volgt de enige mededeling van de reis : “Dames en heren, niet iedereen kan met deze trein mee. Hierna komen nog treinen.”

Met tien minuten vertraging sjokken we naar Mechelen. Daar staan 186 kinderen van de Basisschool van Hulshout op de trein te wachten. Tot verbazing van de leerkrachten zit de trein al stampvol. Ook op de gereserveerde plaatsen. Leerkrachten boos op de pendelaars, in plaats van op de NMBS. Heel begrijpelijk. Uiteindelijk stapt de school niet op. Ik hoop dat de kinderen met niet te veel vertraging zijn thuisgeraakt, en dat de NMBS hen die reis terugbetaalt.
De Spoorwegen hebben hen namelijk een product verkocht dat ze uiteindelijk niet konden leveren. Zelfs zoiets aanbieden mag niet, zoals Aldi en Lidl af en toe moeten ondervinden. Laat staan ervoor laten betalen.

We rijden verder, nog steeds overvol, en komen uiteindelijk gepocheerd en met twintig minuten vertraging in Essen aan. Zonder excuses, en dat is maar goed ook : in plaats van verontschuldigingen te krijgen zou ik willen horen hoe de NMBS ervoor gaat zorgen dat dit soort situaties niet meer kunnen voorkomen. Maar op die vragen komt nooit een antwoord.

Natuurlijk verzinkt deze episode in het niets bij de ellende maandag in Gent. Maar net dat maakt het zo erg : bovenop de totaal onaanvaardbare episodes die de krantenkoppen halen, veroorzaakt de NMBS elke dag wel ergens toestanden die het gezond verstand te boven gaan.

Prettig weekend

Prettig weekend

Roefel regende gisteren wat uit, al zette dat geen domper op de binnenactiviteiten zoals uit de foto’s blijkt. Die werden overigens voor het tweede jaar ook mee gemaakt door echte “Roefelfotografen” : de kinderen namen zelf het fototoestel ter hand. Sommige trouwens met een heel goed oog voor mooie beelden. Ook over de toestellen moet je hen maar weinig leren. Mij kostte het tien minuten om de werking van het fototoestel van het gemeentebestuur te doorgronden. Mijn uitleg aan het kind dat ik het in de handen stopte bleek vervolgens grotendeels overbodig, ze was er zelf veel sneller mee weg…

Vandaag stond de biobrunch op het programma. In heel wat betere weersomstandigheden zette het gemeentebestuur eerlijke lokale en mondiale producten in de kijker. De locatie aan Rouwmoer bood daarvoor het perfecte kader, het aanbod was heel gevarieerd en erg lekker en de organisatie liep gesmeerd. De rondleiding achteraf in het College gaf me ook de kans om daar eens een kijkje te nemen in de zeer mooie bibliotheek, waar ik nog nooit was geweest. Meer moet dat niet zijn !

Tuutaa tuutaa

Tuutaa tuutaa

Essen heeft een nieuwe ziekenwagen, die trots werd voorgesteld door de dienst Ambulance 112, waarvan de verantwoordelijke bovendien binnenkort permanent in dienst van het gemeentebestuur komt. Met Koen Buyens is daarvoor overigens de geknipte persoon gevonden.

De fonkelnieuwe ambulance, kostprijs 150.000 EUR, werd op maat gemaakt van de Essense ambulanciers. Daarbij werd voor de nieuwste technologieën gekozen, waarmee de Essense ziekenwagen het “neusje van de zalm” werd, zoals onze burgemeester het uitdrukte. Het Essense lastenboek werd volgens hem ondertussen door een aantal andere gemeenten opgevraagd, en dat gebeurt heus niet met elk Essens lastenboek. Dat is dus in de eerste plaats een mooi compliment voor de mensen van Ambulance 112 die eraan hebben meegewerkt.

Op het vlak van veiligheid neemt het gemeentebestuur zijn verantwoordelijkheid. Ook onze brandweer beschikt over degelijk materiaal. Terecht wordt daar niet op beknibbeld. Dat draagt bovendien ook bij tot de motivatie van de vrijwilligers die met het materiaal moeten werken. Een zuiver win-winverhaal, dus. Gaston treedt op dit vlak in de voetsporen van zijn voorganger, en wie hem in 2013 ook opvolgt zou best hetzelfde blijven doen. Mogelijk wel in een andere context, want ooit moet de brandweerhervorming toch eens worden afgewerkt. Maar dat is werk voor de volgende federale regering…

Ondertussen hoop ik dat de mensen van de ambulancedienst ook op de ingeslagen weg verdergaan, en ervoor blijven zorgen dat Essenaren die dringende medische hulp nodig hebben hun lot in hun handen kunnen leggen met de stellige overtuiging dat ze zo goed mogelijk zullen worden geholpen. Waarvoor de Essense gemeenschap haar ambulanciers heel dankbaar is !

Bord

Bord

Verlengd weekend. Tijd om wat aan politiek te doen. Dus heb ik één folder geschreven, drie persberichten en één nieuwsflits. Ik ben een stapeltje stukken gaan inkijken in het gemeentehuis, en heb opgeteld 38 “politieke” mails verstuurd (ik kan begrijpen dat sommigen mij in hun spamlijst willen zetten).

En wat brengt dat dan op ? Minstens deze foto. De nieuwe straatnaamborden zijn een rechtstreeks gevolg van een voorstel dat Philip en ik in 2007 in de gemeenteraad brachten. Ik maak me sterk dat ik veel meer bereikt heb in de voorbije jaren. Maar dit is erg tastbaar, en daarom wel eens leuk.

Daarnaast ook wat gefietst, gewinkeld, opgeruimd, een niet-politiek verslag gemaakt, mijn moeder in het ziekenhuis bezocht (hopelijk de komende dagen weer thuis), scriptie van broer mee afgewerkt, mails van het werk in de gaten gehouden (er komt een drukke maar interessante week aan), eindelijk nog eens twee afleveringen van achterstallige serie kunnen kijken, naar verjaardagsfeestje geweest, etentje gehad en zelf gekookt. Menu : cioppino (noot aan mezelf : opnieuw maken in mosselseizoen en wat minder tomaten gebruiken), brownies (noot aan mezelf : minder droog recept zoeken of andere oven gebruiken) en vanille-ijs (noot aan mezelf : recept heel goed bijhouden). Weekend afgesloten met het maken van een foto. Van een straatnaambord nog wel.

Snel én goed, graag !

Snel én goed, graag !

Een gemeenteraad op het scherp van de snee gisteren, die meer dan had gemoeten in het teken stond van oktober 2012. Inderdaad, dat is over meer dan een jaar – al te vroeg om ons er nu al blind op te staren.

Toen ik naar de raad vertrok heb ik met, letterlijk op de drempel van mijn achterdeur, even afgevraagd wat ik wilde bereiken. Achteraf moest ik vaststellen dat dat ook gelukt was. Tevreden ? Neen, toch niet. Dat zit zo…

Ik had mezelf voorgenomen om het dossier “lokaal dienstencentrum” op scherp te zetten. Om duidelijk te maken dat er keuzes gemaakt moesten worden. “Aaieren of joeng” om het eens op zijn Antwerps te zeggen. Dat lukte : het voorstel dat we hadden ingediend had het schepencollege en de OCMW-voorzitster aan het denken gezet. Achter de schermen versterkte het volgens mijn aanvoelen ook de positie van degenen die vóór een degelijk LDC zijn, en dat was de bedoeling. Opdracht min of meer volbracht. Maar op de raad zelf probeerde de meerderheid ons het verwijt te sturen dat we puur om electorale redenen tegen een snelle realisatie van het dienstencentrum zijn. Ik slaagde er niet echt goed in om die aanval te pareren. Nochtans zit er een patroon in : als wij vragen stellen bij de kwaliteit van een beslissing, krijgen we meteen te horen dat we tegenwerken. Dat is al te gemakkelijk, maar de juiste woorden om dat aan te brengen vielen me onvoldoende snel in.

Zo kwam de meerderheid er wel mee weg dat ze bijna letterlijk stelden dat het LDC te allen prijze voor de verkiezingen open moet zijn, hoe dan ook. Volgens mij schatten ze de Essenaren verkeerd in, die zien ook wel het verschil tussen “degelijk maar wat langzamer” en “snel oplapwerk”. Ik hoop dat op 14/10/2012 de nieuwe sporthal volop in gebruik is, maar dat zal me niet tegenhouden om te zeggen dat het hele dossier alles behalve van goed bestuur getuigt. En zo zijn er nog wel wat verhalen. Anderzijds ga ik het college niet verwijten dat een goed doordacht traject toevallig op de verkiezingsdag nog niet tot het eindresultaat heeft geleid.

Ik hoop dat er bij de opening van het LDC (voorjaar 2012 ?) heel wat lachende gezichten te zien zullen zijn. Ik hoop vooral dat de gebruikers niet teleurgesteld gaan zijn, omdat ze in een kaal gebouw voor veel minder terecht kunnen dan ze hadden gehoopt. En als het er wél goed uitziet, hoop ik dat degene die het hardst lacht niet de huisbaas is, die al die mooie investeringen met één vingerknip tot de zijne kan maken. Of zou u deze overeenkomst, en dan met name art. 7 ervan, vertrouwen ?

Geen gemakkelijk verhaal, heb ik gisteren ondervonden. Wel één dat verteld moet worden. Verkiezingen of niet…