Deze maand staan er wat te veel buitenlandse werktrips op het programma. Zodat ik een beetje opzag tegen drie dagen Warschau. Nochtans heb ik goede herinneringen aan Polen, waar ik een jaar of zeven geleden op vakantie ben geweest. Het Poolse landschap ziet eruit zoals onze Kempen vijftig jaar geleden moeten zijn geweest. En sommige dorpen en wegen zagen er toen alleszins ook nog uit alsof ze uit die periode stamden. Ik heb vooral goede herinneringen aan Krakau : heel mooie stad, en vlak bij Auschwitz-Birkenau dat iedereen ooit zou moeten bezoeken. Maar ook bij de zoutmijnen van Wieliczka, meer dan de moeite waard. Na een bezoekje proef je trouwens nog een hele tijd het zout op je lippen…

In Warschau is vooral de oude stad, gelukkig mooi heropgebouwd na de allesverwoestende Tweede Wereldoorlog, de moeite waard. De rest van de stad zit vast in het stratenschema dat na de oorlog door de communisten werd uitgewerkt, met brede autowegen en veel woonblokken. Al wordt er nu veel plaats geruimd voor mooie hedendaagse architectuur, de mix is voorlopig nog niet echt aantrekkelijk. Maar volgens de Poolse collega die het kan weten hebben we nogal wat mooie plekjes gemist, hoewel het vergaderschema nu niet echt overladen was. Ze zal me daar dus nog eens moeten rondleiden…

We bezochten ook het voormalige koninklijk paleis. Dat werd niet opgebouwd na de oorlog, want de communisten vonden het hele concept van een “koninklijk paleis” niet meteen erg aantrekkelijk. In de jaren 1970 besloten ze toch de toelating te geven voor de wederopbouw. De Poolse burgers, Polen in het buitenland, royalisten en al wie het regime minder goed gezind was brachten geld, schilderijen en meubelstukken bijeen. Waarna toch weer de regering kon uitpakken met het mooie heropgebouwde paleis. Het moet zowat de ultieme politieke truc zijn : je tegenstanders zover krijgen om je eigen prestigeprojecten te financieren…