In 2004 was ik in Oslo. Samen met mijn moeder heb ik toen de stad en de omgeving verkend. De mooie, rustige, veilige en gastvrije plek die ik toen leerde kennen werd gisteren opgeschrikt door een blinde dubbele aanslag. Die trof bovendien een jeugdkamp van een politieke partij, zodat ik daar zowel vanuit mijn jeugdbewegingsachtergrond als mijn politieke engagement een band mee voel. Of hoe één gek het leven van zovelen zomaar finaal kan overhoop zetten.

Ik wens de Noren veel sterkte, en hoop dat ze vooral niet veranderen hierdoor. Dat lijkt me de beste manier om de massamoordenaar het finale gelijk waarnaar hij streeft te ontzeggen.

Blijkbaar handelde de man vanuit vage extremistische politieke denkbeelden. Wie met politiek (maar ook met religie en andere “denkramen”) bezig is doet er goed aan zich altijd in te prenten dat zin voor relativering en nuance essentieel zijn in een pluralistische maatschappij, en dat harde taal duidelijk binnen de context van het debat moet worden gekaderd.

Al zal ook dat niet kunnen verhinderen dat soms iemands stoppen doorslaan. Gisteren in Oslo. Morgen misschien elders. Dat zullen we nooit helemaal kunnen verhinderen – maar even goed mogen we het nooit aanvaarden.