Het elf juliweekend had in Essen dit jaar zowaar een hoog Spiritgehalte. Twee van onze oud-parlementsleden stonden op het podium. Nelly Maes sprak op de academische zitting, Margriet Hermans zong in het Karrenmuseum. Beide waren duidelijk gecast in de rol die hen het best ligt, al besef ik dat ik daarmee een impliciete uitspraak doe over de muzikale kwaliteiten van Nelly – en die ken ik niet.

Dat Nelly op 70 jarige leeftijd nog steeds een uitstekend spreker is, wist ik eigenlijk. We hebben een politiek traject gemeen dat maakt dat ik haar vaak heb horen spreken. In de context van de SLP niet eens zo lang geleden. Dat laatste maakt ook dat ik een klein foutje bespeurde in de inleiding die Jokke Hennekam verzorgde : Nelly heeft niet meegeholpen aan de “laatste carrièrezet van Bert Anciaux”. Integendeel, Nelly is de groep en ons eigen verhaal tot het (bittere) einde trouw gebleven. De vroedvrouw van die laatste carrièrezet was Caroline Gennez. Die overigens in de gegeven omstandigheden een goed sp.a-voorzitter is geweest gedurende de voorbije jaren. Zoals Jokke Hennekam in de gegeven omstandigheden een goed schepen is. Doch dit alles geheel terzijde.

Dat ik het zeer met Nelly eens was, hoeft niet te verbazen. Op de dag dat de SLP ophield te bestaan schreef ik hier dat zij deel blijft uitmaken van het politieke kompas waarop ik wil blijven varen. Binnen haar uiteenzetting herkende ik mezelf in drie ideeën. In de eerste plaats in de sterke wil om vanuit Vlaanderen Brussel niet los te laten. Een Vlaanderen dat geen enkele culturele én institutionele band meer heeft met Brussel zal zoveel minder mogelijkheden hebben en dus ook minder vrij. Dat is een prijs waard – maar uiteraard niet degene die Di Rupo ervoor wil aanrekenen !

Nelly is ook een overtuigd Europeaan, en daarin treed ik haar bij. Ik ben ervan overtuigd dat de Leeuwenvlag het best tot zijn recht komt als ze samen wappert met de Europese sterren. Zoals de Schotse SNP moet ook het Vlaams-nationalisme voor mij een voorvechter zijn van méér Europa, en aan de overkant staan van wie vandaag de Grieken niet alleen een ander beleid wil opleggen (dat moet) maar vervolgens niet met de nodige financiële steun over de brug willen komen.

Tenslotte sprak Nelly haar sterke geloof in parlementen en parlementsleden uit. Ook daarin volg ik haar. Het federale parlement bloeit in deze regeringsloze tijden open. Nog lang niet genoeg, voor wie af en toe even over onze noordgrens durft kijken. Maar toch. Ik hoop dat het zo blijft, ook wanneer er (wie weet) ooit toch opnieuw geregeerd zou worden. De kiezers duiden parlementsleden (en gemeenteraadsleden) aan, geen ministers (en schepenen). Het hoogste gezag moet daarom bij die verkozen volksvertegenwoordiging liggen. Parlementsleden moeten dus op hun strepen staan. Gelukkig zijn er een aantal die dat goed beseffen, ook nieuwkomers in het parlement.

U had het al begrepen, ik vond de academische zitting erg geslaagd, ook al omwille van de kwaliteit van de muzikale omkadering. Het optreden van Buurman op vrijdagavond was voor mij een positieve verrassing : ik vind hun nummers op de radio een beetje “zagerig” klinken, maar live hadden ze daar geen last van. Hun “Ring van vuur” -cover van Johnny Cash- maakte indruk. Jammer dat er niet meer volk was. En zondagnamiddag stond dus Margriet Hermans op de planken, met Hoger Streven. Heel gezellig, en heel veel volk. “Essen zingt uit volle borst” heb ik gemist, maar ook dat was uitstekend hoorde ik. Een mooi weekend, een gepaste manier om elf juli te vieren. Al vind ik nog steeds dat bij een nationale feestdag vuurwerk hoort.