Het Essense Davidsfonds heeft zijn jaarlijkse prijs, Den Suykeren Buyk, uitgereikt aan Jos Konings. Een welverdiende beloning voor de laureaat. Bij KSJ Nationaal gebruikten we af en toe het woord “supervrijwilliger”. Voor mensen die een tomeloze inzet aan een groot doorzicht koppelden, en die het werk van desnoods tien anderen zouden doen. Het woord lijkt me uitgevonden voor mensen als Jos.

Ik heb hem zelf leren kennen in de Ronde van Essen. Hij was er gedurende jaren de drijvende kracht achter. Op de voorgrond als startmeester, maar vooral op de achtergrond als… Ja, als wat ? Supervrijwilliger, zeker. Jos zorgde voor prijzen, reed rond met de omroepwagen, maakte kruiswoordraadsels. En hij vulde vooral de gaten op die anderen lieten vallen.

Hij hielp de Ronde doorheen de moeilijkste jaren, en liet ons pas los toen hij zeker wist dat zijn Ronde in goede handen was. Wij profiteerden er meteen van om enkele zaken door te voeren die hij altijd had tegengehouden (je bent jong…). Maar als hij in augustus langs het parkoers zou staan, zou hij wellicht vooral verbaasd zijn hoe weinig er uiteindelijk veranderd is. Terwijl Jos zijn energie op zoveel andere verenigingen en organisaties richtten, hielden telkens weer nieuwe en jongere generaties (en “oudjes” die het ondertussen ook véél beter weten dan dat jong geweld) zijn Ronde overeind.

In 2002 vierden we 30 jaar Ronde, een jubileum. We vroegen toen aan verschillende mensen om een terugblik te schrijven. Zo ook aan Jos. Laat ik dat stukje hier maar overnemen, bij wijze van eerbetoon aan een oververdiende Suykeren Buyk.

Terugblik ? Terugblik !

Is dat even moeilijk. Steeds denken we aan : volgend jaar moeten we dit, volgend jaar zullen we dat. Toch hebben we er eigenlijk velen zien komen en ook gaan; voor velen zelfs deelnemen, deelnemen en mee-organiseren en tenslotte nog alleen organiseren.

Waar is de tijd van moedige Marc van de Wildert, van André achtervolgd op de zigzagkoers door vader Lowie, van filmende vaders die we niet van het parkoers konden wegkrijgen, van bijna-vechtpartijen voor een puntje fout in het klassement (moeders nog wel !), van dichtgeslagen auto’s met sleutels erop, van de vader die op “training” achter zijn lopende dochter fietste, van gele truien die niet pasten, van zakken die we waren vergeten,…

Toch maar plezant ! Al die gelukkige kinderen die tijdens de laatste week, zonder het zelf te weten, reeds hun vriendschapsbanden klaar smeedden voor het komende schooljaar. Waar ga jij naar toe ? Ha, ik ook ! Ik ga naast jou zitten ! En hebt gij een nieuwe boekentas ? Oh kom, samen naar de start, want ze roepen ons.

Zo ging dat, zo gaat dat nu, zo zal…

En ondertussen wordt je als medewerker wat wijzer, maar vooral grijzer.

Jos Konings