Ons land vierde feest vandaag. Ongetwijfeld in de eerste plaats om mijn verjaardag te vieren. Maar mogelijk speelde er nog een tweede reden mee : we braken het wereldrecord “regeringsvorming”. De Irakezen hebben het nakijken. Bovendien zijn we duidelijk van plan om het record scherp genoeg te stellen, zodat de sjiitische, soennitische en Koerdische politici van het Tweestromenland ons niet zomaar bij de eerste de beste crisis opnieuw op achterstand zetten.

Het is goed dat hierbij wordt stilgestaan, en dat er ludieke acties rond worden gevoerd. Het onderlijnt de nood aan een regering, aan compromissen, maar geeft tegelijk naar de buitenwereld ook het signaal dat we nog steeds in een functionerende en democratische staat leven, waar we ook de relativiteit van onze eigen situatie kunnen inzien.

Bovendien, en dat mag ook wel eens onderlijnd worden, neemt al bij al iedereen zijn verantwoordelijkheid : er kunnen principiële en democratische bedenkingen zijn bij de huidige werkwijze, maar de regering van lopende zaken voelt al bij al goed aan wat er dringend moet gebeuren. En ook de partijen die niet in die regering vertegenwoordigd zijn, met name de N-VA, maken het besturen niet onmogelijk. Ik vermoed dat daarin toch nog enig verschil met Irak schuilt…