Vorige zomer heb ik in Keulen het Käthe Kollwitzmuseum bezocht. Hoewel het niet zo eenvoudig te vinden is, is het de moeite van een bezoek zeker waard. Ik kende de Duitse kunstenares van naam. En van één werk : het Trauerndendes Elternpaar dat in Vladslo bij het Duitse oorlogskerkhof staat, waar haar zoon Peter ligt. Als symbool voor al degenen die in de Groote Oorlog van 1914-1918 een geliefde verloren. Als teken van wanhoop, maar ook van verzet. Als een nog krachtiger “Nooit meer oorlog” dan de nochtans ook heel mooie inscriptie op de IJzertoren. Een Duits beeld bovendien, omdat na de oorlog er bondgenoten noch vijanden zijn. Enkel slachtoffers en verdriet.

Ik dacht eraan terug bij de gemeentelijke elf novemberherdenking gisteren. Het was de eerste keer dat ik daar naartoe ben gegaan. Het was een sobere plechtigheid, zoals dat hoort. Er kan wellicht wat aan gesleuteld worden, maar het past dat een democratisch gemeentebestuur er eens per jaar bij stilstaat dat die democratie niet zomaar vanzelfsprekend is, en dat de (soms harde, zoals Gaston terecht aanhaalde) woordenstrijd duizend maal te verkiezen is boven het wapengekletter.

Naschrift 25/4/2015 : Meer informatie over Käthe Kollwitz vindt u hier.