Vandaag het vervolg van het OCMW-verhaal. Het aanvankelijke verzet vanuit de meerderheid tegen het Kiekenhoevescenario bleek gebroken, en alles verliep dus exact zoals wij het samen met Open Vld dinsdagavond hadden uitgetekend. Met OCMW-raad deze morgen. CD&V ging op zoek naar een OCMW-voorzitter binnen de OCMW-raad, en vond Maria Ansoms. Geen slechte keuze, want Maria kent het OCMW en aan haar inzet moet niet worden getwijfeld. Ik ben ook blij dat de OCMW-raad uiteindelijk in staat bleek om gewoon het heft in eigen handen te nemen, zelf orde op zaken te stellen en een voorzitter aan te duiden. Al blijft het natuurlijk een lichtpuntje in een reeks van zwarte bladzijden voor het OCMW, en zou Jos Van Loon gewoon terug op zijn stoel moeten zitten.

Mijn vriend Jeroen Clous, socialist voor zover ik mij herinner, nam gloedvol de verdediging van de CD&V-carrousel op. Blijkbaar vond CD&V zelf geen verdedigers meer. “With friends like these, who needs enemies” zegt een Engels spreekwoord – het moet niet altijd in het Latijn. Ik ben niet zeker dat Jeroens eigen partijgenoten het apprecieerden, maar met initialen “JC” zit er natuurlijk onvermijdelijk christelijk bloed verscholen in zijn rode aderen. En het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet kan gaan. Ik reken erop dat hij mij uitnodigt op de receptie waar hij tot erelid van CD&V wordt gedecoreerd. Mocht niemand bereid zijn de feestrede te houden, dan bied ik mij alvast aan.

Met een nieuw persbericht hebben we de samenwerking van deze week met Open Vld afgerond. Het was me aangenaam om intensief met hen aan hetzelfde zeel te mogen trekken, al zou het met oud-OCMW-raadslid Roger Budin erbij nog leuker zijn geweest. Maar ik ben trots op Thomas, Annemie, Suzanne en natuurlijk Brigitte die plots een hoofdrol in een kleine soap kreeg opgedrongen.

Het hele verhaal heeft me een halve zaterdag, drie avonden en twee halve verlofdagen gekost – voor een bijrol achter de schermen. Ik hoop dat de andere spelers er niet méér in hebben geïnvesteerd, want dat was het niet waard natuurlijk. Hopelijk ziet iedereen die relativiteit nu achteraf ook in.

Overigens zijn wij op elk moment bereid geweest tot overleg; dat hadden we intern zelfs expliciet afgesproken. Op voorwaarde dat er redelijk en met respect gesproken kon worden. Maar is er gepraat met “God en klein Pierke”, dan is er op geen enkel moment contact opgenomen met Dirk, met Bart of met mij. Ook goed, wat ons betreft.

De oplossing van vandaag was natuurlijk dinsdag ook al perfect mogelijk geweest. Zonder de gemeenteraad samen te roepen, zonder reisplannen te verstoren, zonder faxen uit Tsjechië. Ik ga ervan uit dat verdere zomerse politieke escapades van die aard ons dan ook bespaard zullen blijven. Al betekent dat natuurlijk niet écht “politiek verlof”. Daarvoor heeft deze week me nét te veel energie gegeven…