“Oewie we waar hebben, de premier.”
“Sire, het is niet het moment voor grapjes.”
“Allez Bart, c’est pour rire. We mogen toch ook eens lachen.”
“Yves heeft mij ook al een sms gestuurd : 800.000 stemmen, wanneer komt ge de sleutel van de 16 halen ?”
“Awel ja, ik zie ons al samen op het podium staan bij de defilé volgende maand. Gij, ik, uw Veerle en tante Faby. En uw minister van defensie natuurlijk. Frieda, I presume ? Of Jan Peumans ? Dan zie ik die ook nog eens. En serieus salueren als ze de Brabançonne spelen, hé Bart. Ik moet dan ook mijn lach inhouden, maar ’t is voor het vaderland.”
“Sire, ik ben een groot liefhebber van cynische humor, maar u overdrijft.”
“Kom, kom, Bart. Ge hebt zelf gisteren op de televisie gezegd dat ge uw verantwoordelijkheid gaat nemen. Ik weet het, dat zeggen ze allemaal. Maar ik geloof u Bart, gij zijt anders. Ik heb het nog tegen Philip gezegd : vote N-VA si tu veux que ça change. ’t Is dat Mathilde zijn stembrief invult, want hij zou het nog gedaan hebben ook, onze Philips de Denker.”
“Ik zal doen wat nodig is om mijn programma uit te voeren.”
“Awel, voilà, nu zijn w’er. Wat gaat ge mij in mijn speech voor de nationale feestdag laten zeggen ? Of kom ik dit jaar op 11 juli op tv ? Oewaarde Vlaamse landgenoten. En dan kan ik op reis, tien dagen vroeger dan anders. Ons Paola gaat u nog een goede vinden. Op 14 juli moet Nicolas maar op de RTBF spreken.”
“Nicolas ?”
“Sarkozy, Bart. Die heeft al gebeld of zijn soldaten de Corridor de Rhode komen bewaken, of blauwhelmen. Maar ik zal wel een paar Congolozen meebrengen, heb ik gezegd.”
“Albert, het loopt hier de spuigaten uit.”
“Ge hebt gelijk. Ik ga te snel. Eerst wordt Elio een week informateur. Samen met ene van u. Een éminence grise. Wie hadt ge gedacht ?”
“Euh… Siegfried ?”
“Het was maar een strikvraag, Bart. Neenee, we gaan het ineens goed doen. Ik benoem u tot Eerste Minister van het Koninkrijk België. Yves heeft het besluit al ondertekend en het staat in de Moniteur. En nu ga ik mij een weekje samen met hem bezinnen.”
“In West-Vleteren, neem ik aan ?”
“Ik ben blij dat ge er toch nog mee kunt lachen, premier. Allez, dis bonjour à Laurette, Joelle, Caroline en Marianne. De regering van het beest en de schonen. Hahaha…”

En toen schoot Bart terug wakker. Het was maar een peiling…