De schokgolf naar aanleiding van het ontslag van de Brugse bisschop Van Gheluwe is nog lang niet uitgedeind. Ik dacht dat we het stilaan wel hadden gehad met pedofilieschandalen in de Katholieke Kerk. Maar het ontslag van een Vlaamse bisschop bracht het de voorbije week allemaal wel heel dichtbij – al wisten we in Essen al wel hoe dicht het kon komen, natuurlijk.

In de eerste plaats past uiteraard medeleven met het slachtoffer, en bij uitbreiding met alle slachtoffers van soortgelijke misdaden. Maar daarnaast ook met al diegenen die zich dag na dag inzetten voor de Kerk, vanuit een oprecht geloof – in God en/of de mensheid. In het bisdom Brugge en daarbuiten. Medeleven met al voor wie de Kerk houvast bood en biedt in kwade en goede dagen.

Een krant relateerde de kwestie de voorbije dagen aan het (niet) bestaan van (een) God. Ik zie het verband niet, al kan ik wel begrip opbrengen voor die vraag. Ik zou het in vreemd vinden als deze kwestie iemand ertoe zou brengen zich in plaats van als “gelovig” nu als “ongelovig” te definiëren. Dat mensen “Rooms-Katholiek” schrappen, lijkt me dan weer wel zéér aannemelijk.