Op de gemeenteraad gisteren stelde Philip Peeters (Groen!) de vraag wanneer er in het gemeentehuis een schilderij komt van de vorige burgemeester. Zijn voorgangers hangen immers allemaal aan de muur. De huidige burgemeester besloot om niet op de vraag in te gaan, en dat lijkt me een verstandig besluit. De te schilderen man, Frans Schrauwen, besloot om zelf te antwoorden. Frans stelde dat hij geen schilderij wil. Net zoals hij nooit heeft gewild dat op herdenkingsstenen of waar dan ook zijn naam zou worden ingebeiteld. De gemeente wordt immers niet bestuurd door de burgemeester alleen, maar door de hele raad.

Echte of valse bescheidenheid ? Wie zal het zeggen ? Ik geef Frans in dit verhaal het voordeel van de twijfel. Je kan veel over hem zeggen (dat heb ik al gedaan en zal ik wellicht nog moeten doen), maar hij heeft Essen altijd vooropgesteld. De gemeente was voor hem geen carrièrezet, maar het brandpunt van zijn engagement.

Net daarom moet het schilderij er nochtans wel komen. Omdat een burgemeester méér is dan de persoon die in de sjerp zit. De burgemeester staat voor het bestuur, de rechtsstaat, de democratie, de “polis” van de gemeente. Hij (of zij, maar dat hebben we in Essen nog niet mee mogen maken) belichaamt een tijdsvak in het bestaan van de gemeenschap. En dat mag -neen, moet- ook gemarkeerd worden. In Essen doen we dat met een schilderij. Frans mag dan vinden dat hij niet aan de muur thuishoort, burgemeester Schrauwen (1996-2006) moet aan de galerij worden toegevoegd.

Natuurlijk moeten we zijn wens respecteren. Maar ik hoop dat hij van gedacht verandert. Dat hoop ik natuurlijk wel meer, vaak tevergeefs. Al kan ik me voorstellen dat hij deze keer had gedacht dat ik het wel met hem eens zou zijn…