Doping moet streng worden aangepakt. Een doeltreffend dopingbeleid vraagt om controles, en ook om administratieve procedures waar de “whereabouts” ongetwijfeld deel van uitmaken. Wie zich daaraan onttrekt, al dan niet per vergissing, moet worden gestraft.

Maar de straffen die Yanina Wickmayer en Xavier Malisse door het Vlaams Dopingtribunaal kregen opgelegd vind ik onrechtvaardig. Ze worden niet beschuldigd van dopinggebruik. Zelfs niet van het zich manifest onttrekken aan de controle. In se gaat het om een administratieve fout – eerder door de omgeving van de tennissers gemaakt dan door henzelf, overigens. Niet goed te praten, en een stevige geldboete zou ik dus verantwoord vinden (en dan bedoel ik één die aangepast is aan het inkomstenniveau van tennissers). Nu moeten ze 1.000 EUR betalen, en dat is uiteraard belachelijk weinig.

De schorsing van één jaar is dan weer belachelijk zwaar. De procureur had niet eens een schorsing gevorderd, en degene die de beslissing heeft genomen heeft zelf gesteld niet te geloven dat Wickmayer en Malisse doping hebben genomen. Vlaanderen schiet zich hiermee zeer zwaar in de voet. Het lijkt erop dat we heiliger dan de paus willen zijn, en voor veel talentvolle jonge sporters kan dit niet anders dan ontmoedigend overkomen. Ik ben vóór “streng, maar rechtvaardig”. Maar dit is te streng, en daarmee onrechtvaardig.