Archief van
Maand: november 2009

Grenzeloze dankbaarheid

Grenzeloze dankbaarheid

De begrotingsbespreking zou het hoogtepunt van het werkjaar van een gemeenteraad moeten zijn. Toch heb ik er (alweer, eigenlijk) niet echt een goed gevoel aan overgehouden. Maar ik doe aan politiek omdat ik dat een aangename manier vindt om mij voor de samenleving in te zetten. Het moet daarom wel plezant blijven. Dus ga ik mezelf dwingen om het positieve te zien. Hierbij bedank ik dus de collega-raadsleden voor twee mooie avonden. Eén voor één…

Ik bedank Brigitte, omdat die het aandurfde om de vinger op de pijnlijke wonde van het totale gebrek aan planning van onderhoudswerken aan de Essense wegen durfde leggen
Ik bedank Cis, omdat die haarscherp aantoonde dat zelfs het eerste geloofspunt van een partij (de grondbank, in dit geval) na drie jaar besturen zeer sterk kan verwateren – en zo een waarschuwing was voor al wie ooit mee wil besturen
Ik bedank Corry, omdat ze het debat niet langer heeft gerekt dan nodig door het stilzwijgende te ondergaan
Ik bedank Dirk K., omdat hij voor het eerst een poging heeft gedaan om ook eens met mijn cijfers aan het rekenen te gaan
Ik bedank Dirk S., omdat hij met rustige vastheid het voorbeeld van eerlijk, consequent en efficiënt oppositievoeren blijft
Ik bedank Eddy, omdat hij geen geforceerde pogingen deed om uit te leggen wat soms niet uit te leggen valt (en ook omdat hij zich nu misschien toch afvraagt waarom hij bijvoorbeeld tegen een kleine extra toelage voor Natuurpunt moest stemmen)
Ik bedank Erik omdat hij mee aan de kar blijft trekken om de absurditeit van de virtuele dienst “lokale economie” te onderlijnen
Ik bedank Frans, omdat die me eraan herinnerde dat ik aan efficiëntie verlies als ik echt kwaad word
Ik bedank Gaston, omdat zijn antwoorden al bij al van een behoorlijke kwaliteit waren
Ik bedank Geert, omdat alleen al zijn aanwezigheid in de raad na een sportvloer nu ook een jeugdtarief voor de sportploegen heeft geforceerd – en die kunststofpiste komt er ook nog
Ik bedank Gino, omdat hij er zelfs zonder er nog fysiek bij te zijn zijn collega-schepenen een spiegel voorhoudt en de lat voor hen hoog blijft leggen
Ik bedank Guy voor het foutloos in goede banen leiden van het geheel
Ik bedank Imelda, omdat zij even leek te beseffen dat de goede wil van onze kant eigenlijk wel wat wederkerigheid zou verdienen
Ik bedank Jan, omdat hij een goed OCMW-beleid voortzet en dat kort en krachtig kwam toelichten
Ik bedank Jokke, omdat haar zelfrelativerende zucht bij de toelichting over de Kiekenhoeveschuur het dossier perfect samenvatte, en daarmee eigenlijk het eerlijkste antwoord op één van de vragen was
Ik bedank Katrien, omdat zij door zich vast te bijten in het Beckersverhaal de trein der traagheid toch op gang heeft gehouden
Ik bedank Kevin, omdat zijn niet-aflatende aandacht voor een betere openbare infrastructuur zelfs een notoir uitstel-schepencollege regelmatig weer bij de les brengt
Ik bedank Luc, omdat zijn trage handopsteking om uiteindelijk toch tégen het fietspad langs de Huybergsebaan te stemmen misschien iemand in de meerderheid (hijzelf ?) eraan herinnert dat het niet zo moeilijk is om iets te veranderen in Essen
Ik bedank Ludo omdat hij me inkt uitspaart bij het maken van notities voor de Nieuwsflits
Ik bedank Ludwig, omdat hij me de kans gaf om even echt te debatteren over de gemeentefinanciën (al vrees ik dat hij niet meteen staat te springen voor een langere en grondige discussie, jammer)
Ik bedank Marc omdat hij toch iets doet om het energieverbruik in het gemeentehuis omlaag te krijgen, door zijn microfoon te sparen (en daarmee efficiënter is dan een reeks energie-audits !)
Ik bedank Paul, omdat hij op geen enkel moment de aandacht heeft afgeleid van de discussie
Ik bedank Philip, voor het vele werk dat hij in de begrotingsbespreking had gestoken en voor het aantonen dat mijn uitleg over de financiën van het bestuur niet altijd in dovemansoren hoeft te vallen
Ik bedank Vic, omdat hij niet verantwoordelijk was voor de langdradigheid die soms onvermijdelijk in de tweedaagse vergadering sloop
Ik bedank Willy He, omdat hij me een oppositietechniek voordeed die ik nog niet ken (en die ik hier uiteraard niet ga verduidelijken)
Ik bedank Willy Ho., omdat hij me er nu echt wel van overtuigd heeft dat ik dringend meer over SOKREMA te weten moet komen

Franse slag

Franse slag

Gemeenteraadscommissies zijn er in verschillende soorten en maten. De commissie financiën van gisteren was zoals steeds een beetje een schaduwbedoening. Iedereen weet dat de begrotingsdiscussie over de grote lijnen van het financiële beleid zal gaan : belastingen, investeringen, … Maar in de commissie wordt vooral ingegaan op de kleine technische details. Die zitten uitstekend in de vingers van de ambtenaren van de Dienst Financiën, en dat maakt de vergadering (en de voorafgaande mailuitwisseling) altijd leerzaam. Maar het blijft een politiek voorgerecht.

De commissie openbare infrastructuur is wel eens anders. Ik ben daar geen lid van, maar heb ze al enkele keren meegepikt. Zo ook vorige week. Ik heb er veel geleerd over de achterliggende beweegredenen bij de uitbreidingsplannen voor het gemeentehuis – zowel qua opvatting als architecturaal. Dat heeft mij zeker niet overtuigd van de plannen (integendeel), maar het dossier is er wel een stuk helderder door geworden. Al hoop ik dat het college er nu de politieke verantwoordelijkheid voor overneemt van de gemeentesecretaris en het architectenbureau.

Ook het overzicht van de geplande werken was nuttig en leerzaam. Het (nog een beetje nieuwe) afdelingshoofd had alles uitstekend voorbereid, en commissievoorzitster Brigitte Quick (CD&V) leidde de vergadering zoals we dat van haar kennen : efficiënt en met respect voor iedereen. Dat debatteren met schepen Frans Schrauwen niet gemakkelijk is, wisten we al langer. Niets nieuws onder de zon. Toch is er een maar, die ik ook wel eens wil benadrukken. Toevallig moest of mocht Frans enkele keren (in deze commissie en in de commissie financiën) op dezelfde vragen antwoorden als schepen Dirk Konings. Dan valt het toch wel op hoezeer Schrauwen de dossiers in de vingers heeft. En al bij al ook veel minder onnodig rond de pot draait. Al is de waarheid die hij vertelt niet zo goed verpakt en soms zelfs wraakroepend (een raadsbesluit wordt manifest niet uitgevoerd door het college), de informatie is wel gedetailleerd en correct. Op dat vlak toch wel een voorbeeld voor zijn collega’s.

Einigkeit und Recht und Freiheit

Einigkeit und Recht und Freiheit

Waar was je op 9 november 1989 ? Ik kijk thuis naar tv, liggend tussen de zetel en de verwarming (toen het meest begeerde tv-kijkplekje thuis). Mijn ouders hadden bezoek, er werd gekaart en gebabbeld. Dat maakte het een beetje onwezenlijk, want er werd echt wel geschiedenis geschreven die avond – en dat voelde ik. Ik denk dat ik nadien nooit meer zo veel naar ARD en ZDF heb gekeken als die avond. De Berlijnse Muur viel, en als ik de beelden van toen terugzie krijg ik nog altijd kippenvel.

Zelfs twintig jaar later terugkijkend kan je niet stellen dat de Val van de Muur te voorzien was. Natuurlijk rommelde het achter het IJzeren Gordijn. Maar dat de Sovjet-Unie zomaar ging toelaten dat de DDR werd opgerold, en vooral dat die DDR zichzelf liet oprollen, was toen nauwelijks voorstelbaar. Toch niet voor een 17-jarige, weze het met een gezonde belangstelling voor geschiedenis en politiek. Mijn vader had aan tafel eens gezegd dat Gorbatsjov de Muur ging weghalen. Ik hield dat voor onmogelijk. Soms staan oude vormen en gedachten in de weg waar je ze niet verwacht.

Enkele jaren vóór de Val zijn we naar Berlijn geweest, met een geleid bezoek in Oost-Berlijn erbij. Ik herinner me de reclameloze straten in een grijze bouwstijl, en het terras waar enkele frisdranken van een onbekend merk te verkrijgen waren. Na de “Wende” ben ik opnieuw naar Berlijn gegaan. De grens is er niet zo eenvoudig meer te vinden (al zijn er de Ampelmännchen om te helpen) en het Oosten heeft een zeer geslaagde metamorfose ondergaan.

Maar de betekenis van die 9e november ging veel verder dan Berlijn. Ik denk dat ik dat die avond al voelde. Je kon zien hoe belangrijk vrijheid is, je kon een democratie zich van onderuit zien opbouwen, je kon voelen wat het verschil is tussen “goed bestuur” en despotisme, je kon merken wat het betekent om mensen kansen te geven én mensen kan te zien grijpen. Al wie denkt dat die zaken zomaar vanzelfsprekend is, moet een reeks als “In Europa” grondig bekijken (of het boek van Geert Mak lezen, natuurlijk). Het waren die idealen die de Oost-Duitsers over de Muur dreven (en ook ananas, Mercedes en Playboy, maar hoe vreemd ook zijn dat er toch weer allemaal exponenten van). Het zijn die waarden die maken dat ik politiek de moeite waard vind.

Op 9 november 1989 begon ook Europa aan een nieuw hoofdstuk. Vandaag kijk ik er al lang niet meer vanop dat onze buren aan de EU-tafels Bulgaren zijn, of dat Slovakije ons later deze week vragen zal stellen over ons werkgelegenheidsbeleid. De EU heeft de Duitse hereniging mogelijk gemaakt (al dachten Mitterand en Thatcher er op die 9e november ongetwijfeld nog anders over) en ze heeft ook Europa herenigd. “Jetzt wächst wieder zusammen was zusammen gehört” sprak Willy Brandt op 10 november. Twintig jaar later kunnen we het ook over Europa zeggen. De blauwe vlag met gele sterren, wapperend over een vrij en democratisch Praag, Boedapest of Tallinn doet me af en toe aan die 9e november denken. En dan bezorgt ze mij datzelfde kippenvel.

Neen, de wereld is op 9 november 1989 niet volmaakt geworden. Als sommigen dat wel dachten, dan waren ze na Bosnië en Kosovo, maar zeker na 11 september 2001 wel uit hun droom. Maar Europa heeft die dag wel een grote sprong voorwaarts gemaakt. Al is het er dan één waaraan ook vandaag nog werk is.

Getreind

Getreind

Het Actiecomité Lijn 12 heeft de resultaten van de bevraging bij de ondertekenaars en de andere reizigers op de lijn Roosendaal-Essen-Antwerpen bekendgemaakt. Met als resultaat een brief naar de minister en de spoorwegen, en een persbericht. Beide worden morgen verstuurd.

Ik ben blij dat we het initiatief hebben genomen om zo’n bevraging te organiseren. Het maakt het mogelijk om de verschillende eisen van ons comité een beetje te “ijken” en om het relatieve belang ervan voor de Lijn 12-gebruikers in te schatten. Wat natuurlijk niet betekent dat een probleem waar maar enkele reizigers mee zitten géén oplossing vergt. Ook daar zullen we voor blijven opkomen.

Het idee voor de bevraging is gegroeid naar aanleiding van de beperking van de dienstverlening in het weekend. We konden natuurlijk zien dat hier onaanvaardbaar gesnoeid was in de frequentie van de treinen, maar omdat de Comitémensen zelf de trein niet zo vaak in het weekend gebruiken was het moeilijk om in te schatten hoe zwaar dit weegt bij de Lijn 12-gebruikers. De Siamese tweeling NMBS/Infrabel had de “pech” dat onze bevraging net samenviel met enkele probleemweken op Lijn 12, zodat de algemene tevredenheidsscore eerder laag is geëindigd. Volgend jaar doen we de bevraging opnieuw. Het kan voor “Het Spoor” niet zo moeilijk zijn om dan beter te scoren…

Het Comité heeft overigens meteen een schoonheidsfoutje in de site rechtgezet. Het viel meteen op zodra ik een nieuw computerscherm in gebruik nam !

X & Y

X & Y

Doping moet streng worden aangepakt. Een doeltreffend dopingbeleid vraagt om controles, en ook om administratieve procedures waar de “whereabouts” ongetwijfeld deel van uitmaken. Wie zich daaraan onttrekt, al dan niet per vergissing, moet worden gestraft.

Maar de straffen die Yanina Wickmayer en Xavier Malisse door het Vlaams Dopingtribunaal kregen opgelegd vind ik onrechtvaardig. Ze worden niet beschuldigd van dopinggebruik. Zelfs niet van het zich manifest onttrekken aan de controle. In se gaat het om een administratieve fout – eerder door de omgeving van de tennissers gemaakt dan door henzelf, overigens. Niet goed te praten, en een stevige geldboete zou ik dus verantwoord vinden (en dan bedoel ik één die aangepast is aan het inkomstenniveau van tennissers). Nu moeten ze 1.000 EUR betalen, en dat is uiteraard belachelijk weinig.

De schorsing van één jaar is dan weer belachelijk zwaar. De procureur had niet eens een schorsing gevorderd, en degene die de beslissing heeft genomen heeft zelf gesteld niet te geloven dat Wickmayer en Malisse doping hebben genomen. Vlaanderen schiet zich hiermee zeer zwaar in de voet. Het lijkt erop dat we heiliger dan de paus willen zijn, en voor veel talentvolle jonge sporters kan dit niet anders dan ontmoedigend overkomen. Ik ben vóór “streng, maar rechtvaardig”. Maar dit is te streng, en daarmee onrechtvaardig.

’t Kan verkeren…

’t Kan verkeren…

Herman Van Rompuy als eerste voorzitter van de Europese Raad, voor het gemak “president” van Europa ? Het kan vreemd lopen. Hij was wellicht al lang tevreden met een fin de carrière van vier jaar Kamervoorzitterschap. Maar het toeval (en enige onkunde van zijn voorganger) maakte hem premier, en vandaag blijken plots zeer velen vooral te willen dat hij dat blijft. Terwijl anderzijds Sarkozy, Merkel en nog heel wat anderen in hem de ideale EU-Raadsvoorzitter zien.

Nu, ideaal : hij is ieders tweede keuze. Maar dat is natuurlijk nog lang niet slecht. Ik zou het hem eigenlijk wel gunnen. Hij is lang niet mijn favoriet politicus, maar de wat cynische onthechting waarmee hij in de Wetstraat 16 veblijft kan ik al bij al wel waarderen. Het is bovendien natuurlijk altijd een goede zaak dat een Vlaming een dergelijke functie kan en mag uitoefenen. We zijn er nogal sterk in om zelf aan de eigen hoge bomen te zagen, en dat vind ik sowieso een verkeerde houding.

Wat zou hij er zelf van denken ? Ik neem aan dat hij zelf vooral zéér verbaasd is over wat er zich nu afspeelt. En ook wel de smaak zal proeven van de ultieme revanche op al wie hem al zo vaak net iets te vroeg heeft afgeschreven.

Wie hem eventueel moet opvolgen ? Ik denk dat Van Rompuy zelf best weet dat premier zijn van de(ze) federale regering ten gronde een onmogelijke opgave is. Waardoor het meteen iets minder belangrijk is wie de functie invult…