Ik zit in Zweden voor mijn werk, maar mijn gedachten zijn niet hier. Ik vernam deze morgen het overlijden van Gino Veraart. Tijdens mijn vorige buitenlandse werktrip, naar het Italiaanse Tivoli, heb ik voor hem een kaars aangestoken in een lokaal kerkje. Dat zou hij een redelijk belachelijk idee hebben gevonden. Zoals wel meer ben ik het daarover volstrekt met hem eens…

Vorige week, tijdens de gemeenteraad, vond iemand het nodig om bij de rondvraag terug te komen op een punt dat tijdens de zitting al was behandeld. Gino en ik wisten van elkaar dat we dat ergerlijk vinden. We wisselden automatisch een schouderophalende blik van verstandhouding uit. Vreemd dat ik nu al zeker weet dat dit op zich banale voorvalletje me heel lang gaat bijblijven. De volgende keer zal ik in de leegte moeten kijken.

Natuurlijk voel ik in de eerste plaats mee met Leen, met zijn moeder en ook met zijn vader en oud-OCMW-collega Cois, die (terecht) heel trots was op het politieke parkoers van zijn zoon. Dat is dan ook indrukwekkend : Gino werd heel jong verkozen in de gemeenteraad, maar vond er heel snel zijn weg en stapt na enkele jaren succesvol in de nochtans niet zo kleine voetstappen van sp.a-fractievoorzitter Helmut Jaspers. Na de vorige verkiezingen –dag op dag 3 jaar geleden- werd hij eerste schepen. Van zolang ik de Essense politiek volg is hij de sterkste schepen die ik heb gekend. Hij had het in zich om op een dag een degelijke burgemeester van Essen te worden. Niet meer maar ook niet minder.

In die negen jaar trokken we vaak samen op, en dan was hij een sterke medestander. Soms stonden we tegenover elkaar, maar daarbij had ik meer dan eens het gevoel zoals dat ook in het voetbal of andere sporten voorkomt : tegen een sterke tegenstander konden we allebei wat meer. Af en toe werd het daarbij wel eens hard, en ik hoop dat dat bij degenen die hem dierbaar waren niet verkeerd is overgekomen. Ook de laatste maanden niet. Ondanks zijn ziekte hebben we hem niet altijd gespaard. Omdat ik (met mijn N-VA/PLE-collega’s) ervan overtuigd ben dat hij dat ook absoluut niet zou gewild hebben.

Ik heb altijd veel respect voor hem gehad, en ik geloof dat hij er hetzelfde over dacht. Gino verstond de kunst om een dossier niet alleen te begrijpen en te beheersen, maar ook om het politiek en strategisch te vertalen én om zinvolle inbreng van anderen (van waar het ook kwam) te herkennen en te verwerken. Velen met meer ervaring, ronkender titels of een groter pakket diploma’s zouden er een puntje aan kunnen zuigen. En de moed waarmee hij de laatste maanden aan politiek is blijven doen, de manier waarop hij zelfs vorige week nog naar de toekomst van Essen durfde kijken, was heel indrukwekkend.

Neen, ik ga hem niet heilig verklaren, want dat zou hij wellicht een nog belachelijker idee hebben gevonden. Maar je hebt het verdorie goed gedaan, Gino. Heel goed.

Gisterenavond bezochten we hier in Stockholm het Vasamuseet. Dat is een uniek museum waar een volledig schip bewaard wordt dat in 1628 te water werd gelaten. Toen het grootste schip van de machtige Zweedse vloot. Veelbelovend, maar het was amper de haven uit toen het zonk – onbegrijpelijk natuurlijk. Pas in de twintigste eeuw werd het terug boven water gebracht. Nu is het bepalend voor de identiteit van Stockholm. De impact van de Vasa vandaag is veel groter dan die van alle andere 17e eeuwse Zweedse schepen samen.