Van de voormalige groep VlaamsProgressieven in het Vlaams en het Brussels Parlement schiet niet veel meer over. In het Vlaams Parlement raakte alleen Bart Caron verkozen, voor Groen! (-5), en in Brussel Fouad Ahidar voor de sp.a (-1). Dat de sp.a niet geeft om bekwame parlementsleden die geen electorale hoogvliegers zijn óf niet zijn gepokt en gemazeld in het generatiesocialisme, had geen verrassing mogen zijn voor kleppers als Jan Roegiers of Joris Vandenbroucke, natuurlijk. Bovendien was het ook van meet af aan de bedoeling van sp.a om Vl.Pro zoveel mogelijk op te slokken aan een zo laag mogelijke prijs. Ahidar is zijn eigen zetel waard, dat is dus geen probleem. En Anciaux bracht stemmen aan zonder met een mandaat te gaan lopen (of kost hij hen toch nog een ministerpost ?). Inhoudelijk zie ik ook al geen enkel verschil tussen de sp.a mét en de sp.a zónder de ex-VlaamsProgressieven. De novembercrisis van Vl.Pro na het ontslag van Bettina Geysen blijkt dus vooral een operatie-zelfdestructie te zijn geweest.

En de SLP heeft het dus ook niet gered. Ook wij hebben geen VlaamsProgressieven/sociaal-liberalen in het Vlaams Parlement gebracht. Had dat gekund ? Misschien. Als alles zou hebben meegezeten. In elk geval gaat het niet op de schuldigen helemaal buiten de parij te gaan zoeken. De media hebben ons al bij al nog een redelijke kans gegeven. De peiling die de vrijdag voor de verkiezingen verscheen heeft ons een pak stemmen gekost van kiezers die ons opeens geen zinvolle keuze meer vonden, maar de foutenmarge van die peiling is wellicht nu ook weer niet zo groot dat we zonder dat effect toch de kiesdrempel zouden hebben gehaald. Heeft de partij dan zelf fouten gemaakt ? Nauwelijks eigenlijk. De SLP-campagne zat gewoon goed. Uiteindelijk is het de kiezer geweest die geoordeeld heeft dat het politieke landschap van vandaag geen sociaal-liberale partij nodig heeft. Of toch geen die de kiesdrempel haalt (in Nederland zou het SLP-resultaat wellicht drie zetels hebben opgeleverd). Ik ben ervan overtuigd dat er in het Vlaanderen van morgen wel nood zal zijn aan een afzonderlijke sociaal-liberale partij, maar wanneer die dag komt is moeilijk te voorzien. Het communautaire gegeven maakt dat Vlaanderen nu al relatief veel partijen heeft, omdat er tussen wat tegenwoordig de V- en de B-partijen heeft een extra breuklijn ligt. Dat speelde de SLP overigens ook parten, want niet elke sociaal-liberaal is ook een progressieve Vlaamsgezinde, en omgekeerd.

De SLP heeft beslist om pas in het najaar de knopen door te hakken. Een verstandig besluit, maar dat we ons dat kunnen permitteren “danken” we aan het slechte resultaat, waardoor we uit beeld kunnen blijven en niet onmiddellijk over vanalles en nog wat positie moeten innemen. Ik ga me nu niet uitspreken voor één of ander scenario, al heb ik in mijn bijdrage op de verkiezingsdag hier al aangegeven dat een herhaling van het kamikazescenario niet meteen een optie is voor mij. Ik hoop wel dat de keuze die gemaakt wordt er één zal zijn met respect voor de mening en keuze van iedereen die op 7 juni op onze lijst heeft gestaan of die lijst mee heeft gesteund. We hebben allemaal onze energie én onze reputatie ingezet om van het SLP-verhaal een succes te maken, en dat verdient respect. Hoe de “tweede keuze” van iedereen er ook zal uitzien.