De Vlaamse regering wordt een tripartite, maar niet degene die voor de verkiezingen door iedereen –Kris Peeters incluis- was voorzien. De onverwacht sterke uitslag van N-VA en het verlies van de sp.a en (vooral) Open Vld maakten het voor CD&V moeilijk om de oude coalitie ongewijzigd verder te zetten. Daarnaast was het aan de kant laten staan van de voormalige kartelpartner voor de christen-democraten geen evidente optie.

Binnen CD&V werd daarom in eerste instantie voor een vierpartijenregering gekozen. Groot voordeel : onderweg kan één van de drie partners gedumpt worden. Als de eisen, op sociaal of communautair vlak te hoog worden, bijvoorbeeld. Een weinig aantrekkelijk vooruitzicht voor de “junior partners”, en het aanvoelen van N-VA en sp.a dat het wiel van de Open Vld er het eenvoudigst zou afrollen bracht een tandem Gennez-De Wever tot stand. Zodat Verhofstadt moest toezien dat de regeringsvorming zonder hem werd verdergezet. Volgens mij overigens voor een deel ook omwille van hem : een Open Vld-onderhandelingsteam met bijvoorbeeld Keulen of Van Mechelen aan het hoofd had misschien aan tafel mogen blijven. Maar voor Kris Peeters was het vooruitzicht om met de voormalige premier te onderhandelen wellicht niet zo aantrekkelijk, en bij N-VA zit een soort anti-Verhofstadtgevoel enigszins ingebakken. Al moet het communautaire “palmares” van Leterme toch ook bij hen de “standstill” van Verhofstadt doen relativeren.

Ook inhoudelijk manoeuvreerde Open Vld zich voor de verkiezingen in een moeilijke positie. Over ondermeer de jobkorting en de Lange Wapper werden al te duidelijke standpunten ingenomen, die nu eenmaal ongepast zijn voor een door CD&V geleide regering. Dus komt er een Vlaamse regering zonder liberalen. Wel met sp.a en N-VA, maar hun partijprogramma’s voor het Vlaamse beleid zijn niet echt incompatibel. Op communautair vlak zijn er natuurlijk wel meningsverschillen, wellicht vooral over de te volgen strategie. Maar als Peeters het verstandig speelt, hoeft dat niet heel zwaar te wegen op de werking van de Vlaamse regering zelf.

Federaal premier Van Rompuy moet zich wellicht iets meer zorgen maken. Al is het maar de vraag of het verschil tussen een totale puinhoop (nu) en een nog grotere puinhoop (nu + opnieuw communautaire crisis) zoveel verschil maakt. De arme man blijft er relatief koelbloedig bij, en meer moeten we er wellicht ook niet van verwachten. Net nu de economische en budgettaire situatie een krachtig beleid nochtans zou kunnen gebruiken.