De Britse premier Gordon Brown ligt onder vuur. Dat is niet nieuw, maar dezer dagen bereikt de druk een nieuw hoogtepunt. De verkiezingen (Europees en lokaal) zouden sowieso slechte resultaten hebben opgeleverd voor Labour, maar het recente schandaal omtrent de onkosten van de Britse parlementsleden straalt extra zwaar af op Brown. Niet dat de “MPs” van de andere partijen geen stommiteiten hebben begaan, maar hun partijleiders hebben verstandiger gereageerd en bovendien straalt de affaire sterker af op de partij die aan de macht is. Verschillende ministers zijn de voorbije weken moeten aftreden, omdat ook zij kosten hadden ingebracht die bezwaarlijk als nuttig voor hun mandaat kunnen worden beschouwd. De voorbije dagen hebben nog enkele andere leden van de regering besloten er de brui aan te geven, om persoonlijke redenen of als uitdrukkelijk signaal aan Brown dat hij beter kan opstappen.

Het lijkt zo goed als zeker dat Labour de parlementsverkiezingen (ten laatste in juni 2010) gaat verliezen, de vraag lijkt alleen hoe zwaar de nederlaag zal zijn. Ik ben ervan overtuigd dat met een nieuwe leider de schade beperkt kan worden. In het beste geval leidt dat tot een “hung parliament”, waarin de Liberal Democrats een coalitie mee kunnen vormen. Met Labour, of eventueel met de Conservatieven. Die Conservatieven zie ik liever niet alleen aan de macht komen. Niet dat ik vrees dat de huidige leider van de Tories, David Cameron, de tijd van Thatcher terug zou brengen (daarvoor is hij veel te verstandig), wel omdat de anti-Europese lijn van zijn partij een zeer grote invloed zou hebben op het functioneren van de EU.

Gordon Brown is nooit een groot premier geweest, al was hij voordien gedurende jaren een excellente minister van financiën. Hij heeft jaren aan de poten van Tony Blair gezaagd, en dat vind ik sowieso onvergeeflijk. Maar hij kan zijn partij behoeden voor een “meltdown” door nu plaats te maken voor een opvolger die met een eigentijds progressief project een helder alternatief kan bieden voor het verleidelijke centrum-rechtse discours van Cameron. Ik zou kiezen voor David Miliband, maar er zijn ongetwijfeld nog mogelijkheden.

Het zou de komende dagen wel eens snel kunnen gaan voor Brown, en dat lijkt me ook het beste.