Tom Bevers

CD&V zou de wachtlijsten in de zorgsector wegwerken. Zo was het toch beloofd bij de vorige Vlaamse verkiezingen. Nu blijken de wachtlijsten nog steeds te bestaan. Meer nog, ze zijn langer dan toen. CD&V stelt nu zelf dat het wegwerken nog wel tien jaar kan duren.

Het excuus ? Er zijn veel meer gehandicapten bijgekomen. Ondermeer omdat ze ouder zijn geworden, en omdat de medische wetenschap vooruit is gegaan. Dat lijkt me geen geloofwaardige uitleg : die factoren waren perfect voorspelbaar. Als ik beloof dat ik de files zal wegwerken, dan moet ik niet komen klagen dat er auto’s zijn bijgekomen of dat er wegenwerken zijn geweest.

Dan had CD&V voor één keer eens een resultaatsverbintenis aangegaan, en dan lukt het hen nog niet om die waar te maken. Nu ze niet meer vanuit de oppositie komen, maar vanuit de meerderheid, hoeft dat niet meer. Ze trekken opnieuw naar de verkiezingen met als basisaanbod : “Laat ons het land beheren, en de problemen zullen we wel oplossen als ze zich stellen – als het niet anders kan. En hoe we dat gaan doen, vertellen we dan wel.”

De Stemtest staat weer online. Dat blijft een goed initiatief om de kiezer te helpen een keuze te maken, en het vestigt er ook de aandacht op dat de verkiezingen vooral over de inhoud van het beleid gaan. Dat bleek de voorbije dagen alweer geen luxe. Dat ik het advies kreeg om op SLP te stemmen is uiteraard geen verrassing. Zoals bij elke verkiezing blijkt trouwens dat er veel mensen bij ons uitkomen, zelfs als ze nog nooit van SLP gehoord hebben. Vandaar de slogan “ga eens radicaal voor je eigen mening”. We zullen er hard aan moeten werken om ons potentieel ook in kiezers om te zetten.

Dat Groen! in mijn Stemtest op twee komt en de sp.a op drie, wel een beetje verrassend. Dat heeft vooral te maken met de bevoegdheden van de Vlaamse overheid : in een federale stemtest zou ik wellicht dichter bij de (rechts-)liberale partijen uitkomen, omdat dan het economisch beleid zwaarder zou doorwegen.

Op drie stellingen twijfel ik een beetje over de mening van mijn partij. Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat het Engels een officiële taal moet worden in Brussel. In elk geval moeten we goed over de modaliteiten daarvan nadenken, zodat het Nederlands niet gesandwicht wordt tussen twee mastodonttalen.

Ook de stelling dat de Vlaamse begroting in deze crisistijd in het rood mag gaan, is voor mij niet zo vanzelfsprekend. Ik heb hier al uitgelegd dat het evenwicht in die begroting voor mij eigenlijk al een tekort is, dus lijkt het mij beter er wat mee op te passen.

De stelling over de jobkorting is voor de technicus die ik op dat domein ben dan weer slecht geformuleerd. Er staat dat die alleen “naar de laagste inkomens” mag gaan, terwijl ik zou schrijven “naar de laagste lonen”. Dat is ook min of meer de uitleg die de SLP erbij geeft, en dus kan ik daarmee leven. Een korting voor de laagste lonen (en dus niet voor inkomens die niet uit arbeid voortkomen) gaat de werkloosheidsval tegen en uit de economische literatuur blijkt dat de concentratie van dit soort maatregelen op de lage lonen een maximaal effect heeft op de werkgelegenheid.

Kamerlid Dirk Vijnck ging van de Lijst Dedecker naar Open Vld, en daarna weer terug. Het hele verhaal zet de politiek in een bijzonder slecht daglicht, en daarmee raakt het ook mij.

Zoals altijd in dit soort zaken zijn veralgemeningen en kromme redeneringen schering en inslag. Het is op zich niet onaanvaardbaar dat een politicus van partij verandert. Het kan gebeuren dat iemand zich niet langer thuisvoelt. Als die persoon dan zelf de nodige inspanningen heeft gedaan om haar of zijn partij terug op het rechte pad te krijgen, maar daarbij mislukt, dan is overstappen een logische keuze. Typevoorbeeld blijft voor mij Jef Valkeniers die destijds de VU verliet voor de VLD : hij had op een congres al het mogelijke geprobeerd om het programma in de juiste richting te sturen, maar hij trok steevast aan het kortste eind. Dat de “ontvangende” partij vervolgens een bepaalde plaats op een lijst belooft, vind ik ook nog aanvaardbaar. Dat doen partijen, plaatsen op hun lijsten uitdelen. Niemand ontkent dat het hun voorrecht en bevoegdheid is.

Het wordt anders wanneer de overstap niets te maken heeft met inhoudelijke of strategische keuzes, maar puur een carrièrezet is. Dan is het verwerpelijk. Maar het onderscheid met een gemotiveerde overstap is moeilijk te maken, dus heeft het weinig zin om daartegen veel te willen doen.

Tot daar de beschrijving van wat je een “normale” overstap kan noemen, die dan maar door de kiezer moet worden beoordeeld. Een eerste verschil daarmee in dit geval is dat niemand bij Open Vld ook maar enige inhoudelijke meerwaarde verwachtte van Vijnck. Hij werd alleen gelokt om Dedecker te dwarsbomen. Iemand om die reden een plaats beloven is een belediging van het eigen politieke personeel. Maar dat is een interne zaak voor Open Vld.

Dat is het niet meer wanneer er ook andere beloftes worden gemaakt dan een plaats op de lijst. Ik vind het onbegrijpelijk dat er niet nóg harder wordt gevallen over de belofte die Somers aan Vijnck deed dat hij een kabinetsfunctie zou krijgen. De kabinetten worden door de overheid betaald om het beleid van de ministers te ondersteunen. Elke minister heeft de plicht om daarvoor de sterkste mensen te kiezen die hij kan krijgen, uiteraard. Overheidsgeld zomaar beloven in ruil voor een overstap is wat mij betreft loepzuivere corruptie. Dat dit gebeurt, is eens te meer een bewijs voor de noodzaak om komaf te maken met het kabinettensysteem zoals het nu bestaat. Somers hypothekeert hiermee al zijn toekomstige ministers, want blijkbaar mag hij beloven dat zij bewust niet voor de beste medewerkers gaan kiezen. Als het niet strafbaar is, dan zou het dat moeten zijn. En Somers moet wat mij betreft dus onmiddellijk weg.

En Dedecker dan ? Volgens de kranten heeft die Vijnck teruggekocht. Aangezien het met zijn eigen geld gebeurt, en niet met overheidsmiddelen die hem niet toekomen, vind ik het niet van dezelfde orde. Maar het versterkt wel het zeer onfraaie beeld van de politiek, waarbij er met parlementsleden gesjacherd wordt. Ik schreef bijna “zoals met voetballers” maar bij nader inzien heeft nog geen club ooit iemand (terug)gekocht die volgens de eigen trainer alleen geschikt is om broodjes rond te brengen.

Arme liberale kiezers. Ik kan ze maar één goede raad geven : lees de partijprogramma’s van SLP en van N-VA. Ik ben redelijk zeker dat één van beide elk van hen voldoende moet aanspreken.

Even over en weer naar Brussel. Voor een tweede poging om SLP-campagnefoto’s van mezelf te laten maken. Met de trein, maar dat is in het weekend niet zo evident. Bovendien -zo weet ik van mijn treinervaringen in de vorige weekends- rijdt er na de middag maar elke twee uur een trein tussen Antwerpen en Essen. Net voor ik vertrek raadpleeg ik de dienstregeling online : ik kan om 11u15 de trein in Brussel nemen, en dan ben ik om 13u28 in Essen. Niet echt een kort ritje, maar zo is niet mijn hele namiddag “verloren”. De volgende verbinding komt in Essen aan om 14u36, toch alweer een heel stuk minder interessant. Uitgeprint, en vertrokken.

De fotosessie verloopt snel (wat wellicht geen rechtstreeks verband houdt met mijn fotogeniekheidsgehalte). Ik teken nog wat papieren – wat mijn kandidatuur betreft, kan ik dus niet meer terug. Op treingebied gelukkig wel : ik snel naar het station en neem de trein van 11u15. In die trein raadpleeg ik mijn reisschema. Wat tot een lichte vloek leidt : de NMBS-site heeft me een reisweg over Roosendaal gesuggereerd. Ik maak de afweging tussen bijna anderhalf uur Antwerpen of drie kwartier Roosendaal én een uur eerder in Essen en kies voor het laatste.

Maar nu moet ik nog betalen om eerst dóór Essen te rijden en, daarna terug náár Essen. Op de trein blijkt mijn ticket van Essen naar Roosendaal 10 EUR te kosten. In Roosendaal aangekomen koop ik voor 5 EUR een ticket om dezelfde weg terug te reizen. Een snellere omweg met de trein zou toch gewoon gratis moeten zijn. De economist in mij stelt vast dat mijn rit een marginale kost had voor NMBS/NS van zo ongeveer 0 EUR : zonder mij hadden ze ook moeten rijden. En de reden voor mijn ritje Essen-Essen ligt bij de spoorwegmaatschappij zelf, met name de werken aan het spoor. Het kan nog zoveel klantvriendelijker en efficiënter.

Of was het probleem dat ik even over de grens ben gereisd ? Ik had misschien snel nog van lijst moeten verwisselen en me kandidaat stellen voor Europa. Ik zou wel weten welk dossier ik in het Europees Parlement éérst zou agenderen !

De eerste verkiezingsaffiches in onze streek zijn die van Open Vld-minister Dirk Van Mechelen, al zal de rest ongetwijfeld zéér snel volgen. De minister uit Kapellen is het boegbeeld van Open Vld in de Vlaamse regering, en heeft natuurlijk ook in deze streek een ruime uitstraling. Van Mechelen verzorgt zijn banden met de streek ook. De acties rond Lijn 12 volgde hij op de voet, en hij trok er ook voor aan de mouw van de Brusselse verantwoordelijkheden. Bovendien komt hij bij mij over als een politicus die zichzelf geen god waant en het ook niet moet hebben van het verkopen van kunstig verpakte wind.

Van Mechelen wordt veelal ook geprezen voor zijn beleid. Laat ik de perceptie maar omschrijven als “saai en degelijk”. Toch heb ik op dat vlak meer bedenkingen. Zowel op het gebied van financiën als van ruimtelijke ordening heeft hij onvoldoende toekomstgericht gewerkt.

De ruimtebalans beheren in het kleine en overbevolkte Vlaanderen is natuurlijk een moeilijke evenwichtsoefening, maar Van Mechelen was me toch teveel de man van én/én. In het algemeen hou ik daar wel van in de politiek, maar in de ruimtelijke ordening klopt het natuurlijk niet : op één vierkante meter kan je niet zowel een boom, een stuk huis, een deel van een bedrijf en een koe herbergen. Dat leidde ertoe dat er vaak geen keuzes werden gemaakt. Dat de Vlaamse regering zowel de eigen doelstelling op het vlak van natuur en bos, als op het punt van bijkomende bedrijfsterreinen niet haalt, spreekt boekdelen. Bovendien werkte Van Mechelen soms tergend traag, zoals in het weekendzonedossier gebleken is.

En het financiële beleid dan ? De Vlaamse begroting heeft een structureel overschot. En dan ? Ik heb hier al eens geschreven dat dat een politieke “piece of cake” is, te gemakkelijk om mee uit te pakken. Een verstandig Vlaams begrotingsminister zou de voorbije jaren veel geld opzij hebben gezet om in de toekomst de federale begroting mee te ondersteunen – of om nieuwe Vlaamse bevoegdheden te financieren, maar dat komt uiteindelijk natuurlijk op precies hetzelfde neer. Het Vlaamse overschot(je) kan niet verbergen dat deze staat financieel ongezond is, wat niet louter aan de Franstaligen kan worden toegeschreven. Ik vind het imago van Van Mechelen als de verstandige huisvader nogal overtrokken.

Als hij terugkomt in de Vlaamse regering (en daar ziet het wel naar uit) stel ik voor hem andere bevoegdheden te geven.