Een druk dagprogramma bracht me gisterenavond nog eens in zaal Rex. Daar waren een paar verschillende redenen voor. De stuurgroep van de Ronde van Essen kreeg het Gouden Ei, de Essense prijs voor verdienstelijk jeugdwerk. Ik werk al meer dan twintig jaar mee aan de Ronde, al zit ik al een tijdje niet meer in de stuurgroep. Maar ik wilde er toch bij zijn, en ik waardeer ook wel de erkenning die de Jeugdraad en het gemeentebestuur hiermee aan de Ronde geven. Toen we het Gouden Ei startten, zou het niet gekund hebben : de Ronde was toen zo sterk een initiatief van de Jeugdraad dat we het zouden hebben aangevoeld als het toekennen van een prijs aan onszelf. Nu is dat niet meer het geval – dat heeft overigens voor- en nadelen. Dus kon de Ronde het Ei krijgen (dat ziet er overigens een stuk minder prestigieus uit dan de illustratie die ik hierbij heb geplaatst, mocht iemand daaraan twijfelen…). Hopelijk voor iedereen een motivatie om er eind augustus weer tegenaan te gaan.

Daarna was er de Essense voorronde van “Kamp Noord”, het intergemeentelijk rockconcours. Acht gemeenten in de Noorderkempen hebben daarvoor de handen in elkaar geslagen. In de jaren dat ik bij de Jeugdraad zat, deden we pogingen om met andere gemeenten te overleggen of samen te werken, maar dat lukte niet echt. Nu zijn er wel enkele intergemeentelijke iniatieven, en dat geeft zeker een meerwaarde. Gino Veraart, onze sp.a-jeugdschepen die ook mee aan die kar trekt, vertelde met dat “Kamp Noord” een idee was van zijn Wuustwezelse collega Dieter Wouters. Dit jaar is het aan de tweede editie toe. De finale wordt gekoppeld aan “Borderbeats”, het muziekfestival dat kadert in 850 jaar Essen. Dat lijkt me een goed concept, en dat mag dus ook wel eens gezegd worden.

Zo heb ik gisteren vijf Essense rockgroepjes zien optreden. Ik heb bovendien geprobeerd ze zo goed mogelijk “in beeld” te brengen. Ik heb geleerd dat de fotograaf van optredens (zeker als volstrekt amateur) heel sterk afhankelijk is van de belichting. Maar als die meezit, kan je er nog wel resultaat mee halen (verderop plaats ik bij elke groep een link naar een foto).

Ik heb uiteraard ook geluisterd. Ik ben niet meteen een muziekkenner, dus is mijn oordeel wellicht niet zo relevant. Maar ik had één stem, zoals komende zondag ook de niet-politiekkenners één stem hebben. Ik heb mijn stem dus gebruikt – poets wederom poets. Ik vind het optreden van Scarlett het sterkst, vooral omdat hun muziekstijl en hun jeugdige enthousiasme me erg aansprak. Voor zover ik er iets van ken, leken Throwing Sixes me de betere muzikanten in een stijl die me toch aansprak, zodat ik hen tweede heb geplaatst. Op de derde plaats heb ik Milton gezet, die erg aardig klonken, bewezen dat jeugdbeleid geen kwestie van leeftijd is en bovendien door de belichting mooi tot hun recht kwamen… Singer-songwriter Sander Hertogs zou wellicht beter tot zijn recht zijn gekomen in een cafeetje in plaats van in de grote Rex. En Antwerpen Noord Thugs zijn mijn ding niet. Ze gaan bovendien gebukt onder (dixit een schepen die anoniem wil blijven) een wat minder geslaagde groepsnaam.

Zo heb ik zaal Rex ook nog eens kunnen proeven, bovendien op de manier dat de zaal het best tot zijn recht komt : met livemuziek op het podium. Neen, de zaal in niet volmaakt. Maar toch was ik opnieuw blij dat het gemeentebestuur de zaal gekocht heeft en géén plaats heeft doen maken voor een zoveelste appartementsblok. Een goede beslissing, en niet alleen omdat wij toevallig destijds mee in de meerderheid zaten…