De onzin over de zogenaamde “versnippering” van het Vlaamse politieke landschap en het feit dat die een slechte zaak is, hangt me stilaan de keel uit. Sommige partijen, academici en media lijken vooral erg terug te verlangen naar een partijlandschap met liberalen, socialisten en christen-democraten. Omwille van de bestuurbaarheid, zogezegd. Ja ?

Vaststelling 1 : Na 7 juni zitten er in het Vlaams Parlement zo goed als zeker minder partijen dan in de Nederlandse Tweede Kamer, zelfs als SLP en PVDA+ de kiesdrempel halen. Minder ook dan in het Deens parlement. Is Nederland onbestuurbaar ? Denemarken ? Moet ik nog wat voorbeelden zoeken ?

Vaststelling 2 : Dit land blijkt de voorbije jaren inderdaad niet zo goed bestuurbaar. Maar de federale regering, waar er duidelijk een probleem is, bestaat nu net uit de klassieke partijen, de “niet-versnipperde”. Het zijn zij die dit land onbestuurbaar maken !

Vaststelling 3 : Dit land heeft nu eenmaal één breuklijn meer dan heel wat andere landen, zijnde een communautaire. Je kan dat betreuren, maar de enige manier om dat definitief op te lossen is wellicht dat België oplost. Wie dat niet wil, of niet helemaal wil, moet bereid zijn er een prijs voor te betalen.

Vaststelling 4 : Mensen hebben heel verschillende meningen. In een democratie komen die onvermijdelijk tot uiting, gelukkig maar. In sommige stelsels leidt dat tot een grote diversiteit binnen enkele grote partijen, zoals in Groot-Brittanië of de V.S.. Daar aanvaardt iedereen dan ook dat die partijen niet op alle punten homogeen zijn, en wordt er in de media of in het politieke veld geen moord en brand geschreeuwd als er al eens iemand het niet eens is met de eigen partijleiding. De prijs die grote partijen betalen voor een niet-versnipperd landschap, is interne dissidentie. Bovendien moeten er ook dan compromissen worden gesloten, weliswaar binnen partijen – zoals dat in de CVP bijvoorbeeld altijd het geval was. Of dat leidt tot een doortastend beleid, is nog maar de vraag. Maar het is alleszins minder doorzichtig dan de compromisvorming tussen partijen zoals die bij ons gebeurt.

Sommigen willen de kool én de geit : duidelijke, homogene partijen met één onbetwistbare leider. Zodat ze de politiek als een heldere boksmatch kunnen beschouwen, liefst volgens zo klassiek mogelijke rechts-links lijnen. Ze weten dan ook welke partijen mogen blijven en welke hun ideeën moeten inslikken. Zo moet Groen! wat minder groen worden, om bij de socialisten te kunnen horen. N-VA moet minder Vlaams worden en door CD&V worden opgeslokt. LDD moet minder liberaal worden, en de SLP minder sociaal, dan kunnen ze netjes terug in Open Vld worden geïntegreerd. Zodat duidelijke standpunten niet meer worden verdedigd in het parlement, maar in de partijbureaus, achter gesloten deuren.

Wie tegen versnippering is, moet ofwel een heel ander model van politieke partij verdedigen, ofwel er duidelijk voor uitkomen dat het politieke debat moet worden afgeschaft en vervangen door een electorale schoonheidswedstrijd met enkele “ervaren gidsen”. Ik verkies de versnippering ! Het Vlaams Parlement zal véél meer hebben aan enkele SLP’ers dan aan de zoveelste sp.a-partijsoldaat of CD&V-burgemeester, zoals Geert Lambert gisteren terecht heeft gezegd.

Overigens daag ik de media uit om consequent te zijn : ik vind het bijvoorbeeld ook lastig dat ik uit zoveel verschillende kranten moet kiezen. Ik stel voor om er nog twee uit te brengen : “De StandaardTijdMorgen” en “Het Laatste Nieuwsblad van Antwerpen, Limburg en Elders”. Beter voor iedereen, toch ?