Opnieuw werd er vandaag gestaakt bij het spoor. Ik heb er deze keer iets meer begrip voor dan anders, en niet alleen omdat ik toevallig een snipperdag heb genomen. Al blijf ik de staking bij het openbaar vervoer in principe geen goed actiemiddel vinden : uiteindelijk wordt het draagvlak voor de trein, tram of bus ermee ondergraven. Vooral de onaangekondigde staking heeft dat effect.

Het incident zondag in Dinant waarbij een treinbegeleider zijn benen verloor is natuurlijk verschrikkelijk. De oproep voor meer burgerzin die Walter Pauli in De Morgen lanceerde is begrijpelijk en grotendeels terecht. Maar de NMBS gaat zelf zeker niet vrijuit : de vertrekprocedure is vreemd, met de openstaande deur waar je niet meer mag instappen. Helemaal tergend wordt het wanneer de trein met de ene open deur minuten lang stilstaat en er toch niemand meer mag opstappen. Wie dan van een vorige trein komt met een grote vertraging, en moet aanzien hoe hij de trein gemakkelijk zou kunnen nemen maar die niet mag nemen, verliest ongetwijfeld de “burgerzin” al eens uit het oog. Laat ik het maar eerlijk bekennen, in die omstandigheden, na een week van hemeltergende problemen, ben ik ooit ook tegen de instructies van de treinbegeleider in op een trein gestapt.

Vragen dat elke reiziger op tijd op het perron zou zijn, klinkt dan ook veel redelijker als de trein daar dan ook niet systematisch te laat is. Vragen om niet op te stappen hoewel de trein nog stilstaat en er nog plaats is, roept ongetwijfeld minder wrevel op wanneer er ook niet van de reiziger gevraagd wordt om zich in een volle trein te wringen. Bij een beter werkende NMBS zou ik een actie naar aanleiding van wat er in Dinant is gebeurd volledig aanvaardbaar vinden, ook als daarmee alle reizigers worden getroffen en daardoor op hun plichten worden gewezen. Maar nu vind ik het toch een beetje eenrichtingsverkeer, hoe sterk ik ook meeleef met de treinbegeleider in Dinant.