Gisteren vergaderde de gemeenteraad. Op de agenda stonden vooral een aantal lopende zaken en de politieke vlam sloeg op geen enkel moment in de pan. Ik vroeg me achteraf af of ik hier of daar niet wat extra olie op het vuur had moeten gooien, maar dat heeft alleen zin als je er ook iets mee kan bereiken, iets voor de gemeente of de Essenaren kan verbeteren. Dat zat er wellicht niet in.

Ook mijn poging om het optreden van Yevgueni op de 11 julivering gratis te maken, is niet geslaagd. Philip voegde de ene groene stem toe aan de 12 die de meerderheid had verzameld, zodat de 11 stemmen van de rest van de oppositie niet volstonden om het tarief van 5 EUR te blokkeren. 5 EUR is natuurlijk niet veel. Het blijft een laag bedrag om een sterke Nederlandstalige groep aan het werk te zien, dus wil ik mijn kritiek niet overdrijven. Maar het gaat me meer om het principe. 11 juli is voor mij, meer dan andere gelegenheden, een dag van gemeenschapsopbouw. Een dag waarop we met al wie in Vlaanderen woont onderlijnen dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat overigens soms vaart als een machtige oceaanreus maar vaak ook kraakt als een oude sloep. De Vlaamse boot is zeker niet het beste, mooiste, sterkste of grootste schip dat meedrijft in de vaart der volkeren. Dat soort ophemeling zal je uit mijn mond niet snel horen. Maar soms is het goed om er even bij stil te staan dat we samen vooruit kunnen gaan als iedereen roeit met de riemen die zij of hij heeft. Als iedereen, vanuit de eigen achtergrond die alsmaar meer diverser en dus ook rijker wordt, met zijn of haar inzet en ideeën kan bijdragen tot een welvarende, open en aangename samenleving.

Dat besef verdient af en toe een feestje, waarop uiteraard iedereen dan ook welkom moet zijn. Op 11 juli, ondermeer. En daar een prijs voor vragen, vind ik toch een beetje vreemd. 11 juli moet een feest zijn van ons allemaal, zonder politieke, culturele, sociale en dus ook financiële drempels. Een feest dat staat voor een “Open Vlaanderen”. Ondermeer dankzij onze cultuurschepen zijn we op dat vlak op de goede weg. Ik wilde nog een stapje verder gaan. Ik zag het gratis optreden als een progressief idee, de kans om een cultureel waardevol programma echt aan iedereen aan te bieden, om ook aan deze kant van de oceaan eens “this land is my land, this land is your land” te zeggen. Overigens zonder daarmee de gemeentekas ook maar een klein beetje pijn te doen. Een breed en divers draagvlak voor 11 juli kan ook alleen maar ertoe bijdragen om de wind uit de zeilen te nemen van al wie voor ommuurd een Vlaanderen met oogkleppen pleit. Het doet dan toch een beetje vreemd aan te zien dat mijn vraag omarmd werd door het VB en afgewezen door sp.a en Groen! Het had andersom moeten zijn.