Israël voert weer oorlog. Tegen Hamas. Dat komt beide partijen goed uit. Met de Israëlische verkiezingen in zicht moest de huidige gematigde (!) regering aantonen dat ze niet met zich laat sollen. Dat is ondermeer voor de Kadimapartij van Tzipi Livni en voor Ehud Baracks Arbeiderspartij van groot belang. Het aflopende staakt-het-vuren en de voortdurende raketaanvallen vanuit Gaza op Israël waren een goede aanleiding. Die aanvallen maken weinig slachtoffers, maar het is uiteraard moeilijk om aan je burgers uit te leggen dat ze daar maar mee moeten leven. Ook voor Hamas komt de oorlog op een goed moment : de organisatie moet zich blijven profileren als dé tegenstander van Israël, als de enige die echt voor de Palestijnen opkomt. De verliezers zijn zoals altijd de burgerbevolking (de Palestijnen) en de redelijke mensen aan beide kanten.

De kwestie-Hamas is bijzonder lastig. De organisatie heeft aangekondigd dat ze nooit definitief het bestaansrecht van Israël zal erkennen. Over de legitimiteit van die houding kan je discussiëren (zie mijn eerdere bijdrage hierover), feit is dat je van Israël uiteraard niet kan verwachten dat het met die houding moet leren leven. Maar je kan er niet omheen dat er een gesprek nodig zal zijn waarbij ook Hamas betrokken wordt : de poging om de beweging te isoleren is mislukt, en ook de huidige poging om ze uit te roeien biedt op termijn geen uitzicht. Ten gronde lost deze militaire actie dus niets op. Het enige resultaat is dat de gewone Palestijn (en bij uitbreiding de gewone moslim in de hele wereld) verder wordt opgezet tegen Israël en de (echte of gepercipieerde) bondgenoten van dat land. Al Qaeda zal er wel bij varen.

Daarmee lijkt een onderhandelde oplossing verder weg dan ooit, terwijl toch iedereen weet en ziet hoe het finale akkoord er ongeveer uit zal zien – en uiteraard maakt de totale ontwapening van Hamas daar deel van uit. Om de beide partijen echt aan tafel te krijgen, is er echter een veel grotere betrokkenheid van de internationale gemeenschap nodig, met de V.S. op kop – waarbij wat mij betreft desnoods een akkoord moet worden opgelegd, op Bosnische wijze. De huidige oorlog is (ondermeer) het gevolg van het schuldig verzuim van de regering-Bush op dat vlak. Hopelijk pakt Obama (ook) dit anders aan, en durft die op tijd tegen Israël zeggen dat er grenzen zijn. Die de voorbije dagen alvast vér werden overschreden.