De cinemazaal heb ik dit jaar weer nauwelijks gehaald, maar soms biedt de DVD-speler een goed alternatief. Dat heb ik vandaag gebruikt om dé Franse film van het jaar te bekijken “Bienvenue chez les ch’tis”. De film gaat over een Franse postbeambte die een overplaatsing naar de Côte d’Azur misloopt en bij wijze van disciplinaire straf naar het verre Noorden wordt gestuurd, in casu naar het departement Nord/Pas-De-Calais, en meer bepaald naar Bergues (Sint-Winoksbergen in de oorspronkelijke taal !).

Ik houd véél meer van Britse dan van Franse humor. Het scenario van de film is redelijk zwak, en volgens sommigen die het kunnen weten worden Frans-Vlaamse en Picardische elementen door elkaar gehaald. Desondanks heb ik er met veel plezier naar gekeken, vooral omwille van de liefde die de film uitstraalt voor Le Plat Pays, voor Noord-Frankijk en Picardië – maar vooral voor Vlaanderen. Frans-Vlaanderen, maar op de taal na (en dan nog) is dat net hetzelfde Vlaanderen als net “over de schreve”.

In de film wappert als vanzelfsprekend de Leeuwenvlag. Als symbool van een hartelijk welkom. Niet in een Nederlandstalige film -ik schreef bijna “vanzelfsprekend”, maar in één uit de République Française.

Ik heb bovendien geleerd dat enkele Franse uitdrukkingen die ook ik in die taal gebruik geen Standaardfrans zijn, maar “ch’ti” of dus Noord-Frans dialect. Ik ga ze niet proberen te vermijden, maar onthoud dat Parijs toch verder weg ligt dan in Brussel al te vaak wordt gedacht.