“I have a dream that less than 50 years from now one of us will be voted president of the United States.” Dat heeft Martin Luther King niet gezegd. Hij zou het zelf niet hebben geloofd. Toch is dat wat er is gebeurd. Het woord “historisch” wordt te vaak gebruikt, maar bij de verkiezing van Barack Obama past het adjectief zonder enige twijfel. Obama was de sterkste, de meest inspirerende van beide kandidaten, en zijn afkomst of huidskleur bleek daarbij geen hinderpaal. Obama werd niet gekozen omdat hij zwart is, en ook niet ondanks zijn kleur. Hij werd gekozen omdat hij de hoop van zijn land belichaamt. Maar zodra de verkiezing voorbij was besefte iedereen wel wat er gebeurd is. De tranen die Jesse Jackson liet, de tranen van de Republikein Colin Powell, de emoties van zovelen die in Chicago de uitslag afwachtten en vervolgens vierden, de woorden van zowel John McCain als George W. Bush die wezen op het historische belang van de verkiezing van hun tegenstander (!) geven aan dat de Amerikaanse kiezer meer heeft gedaan dan de bewoner van het Witte Huis verwisseld.

Ik ben er om 4u30 voor opgestaan, en dat bleek een perfecte timing. Om 5u00 werd Obama immers tot president uitgeroepen door alle Amerikaanse tv-stations, in het uur dat volgde gaf McCain de nederlaag toe in de eerste speech sinds lange tijd waarin iets van de McCain zoals we die altijd kenden te zien was. Rond 6u00 hield Obama dan zijn indrukwekkende overwinningstoespraak. Ondanks de kleine oogjes overdag (de koffie van de FOD Werkgelegenheid is van de eerder slappe soort) heb ik geen spijt van mijn eenmalige ochtendmenselijkheid.

Ondertussen probeert al wat niet zeer rechts is in politiek Europa een graantje mee te pikken van de overwinning van Obama. Aangezien het midden van het politieke veld in de V.S. een eind verder naar rechts ligt dan hier, ligt dat ook voor de hand. Als je puur naar de standpunten kijkt, dan zou ik McCain in de buurt van Dedecker situeren, en Obama ongeveer bij Verhofstadt. De claim van CD&V-voorzitter Thyssen op Obama vind ik nogal overtrokken : niet alleen omdat Obama duidelijke standpunten heeft en dus sowieso ongeschikt is als christendemocraat, maar ook omdat hij op ethisch vlak toch een ander perspectief hanteert. Maar meer fundamenteel vind ik het lastig om zomaar te willen zeggen waar Obama zou staan als hij een Europeaan was : een raspoliticus zoals hij houdt uiteraard rekening met de mogelijkheden en beperkingen van de omgeving. Je kan dus niet zomaar alleen op basis van zijn programma bij deze verkiezingen zeggen waar hij in het Vlaamse politieke landschap zou passen. Dat komt uiteindelijk neer op het vergelijken van appelen en peren. Als is een progressief vreugdevuur over de Democratische verkiezingszege volkomen terecht, en zal Obama voor zeer velen -van links tot centrum-rechts- een inspiratiebron zijn.