Als ik een brief stuur naar het schepencollege, dan wil ik daar binnen de termijn, die één maand bedraagt, een antwoord op. Als ik vraag om stukken klaar te leggen, dan reken ik er ook op dat die -een uitzondering niet te na gesproken- op tijd worden klaargelegd. Als ik lees dat er iets ter inzage ligt, dan wil ik dat ook zonder al te veel zoeken kunnen inzien. Als ik een voorstel indien dat naar de commissie wordt verwezen, dan moet dat wat mij betreft ook op de agenda van die commissie staan en naar de leden worden verzonden. Als er in een reglement staat dat bepaalde verslagen naar mij moeten worden verstuurd, dan vind ik het niet normaal dat ik ernaar zou moeten vragen.

Ik kan natuurlijk wel begrijpen dat er af en toe iets tussen de mazen van het net ontsnapt, maar mijn geduld en begrip zijn verre van eindeloos. Ik kan me inbeelden dat die houding al eens arrogant kan overkomen, bij mijn collega-politici, maar vooral bij ambtenaren. Wat heb ik, die nu en dan in het gemeentehuis kom, immers de pretentie dat zij, die er elke dag werken, het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken om me met hun werk te bemoeien ? Waar ik per definitie minder van afweet dan zij… Ik besef dat ik, en met mij ook een aantal actieve collega-raadsleden, dat effect al eens kunnen oproepen. In de vorige legislatuur heeft een schepen onze fractie zelfs verweten dat we zoveel stukken opvragen, want dat geeft alleen maar werk aan de mensen die ze moeten klaarleggen en achteraf terug moeten klasseren. Vanuit mijn professionele achtergrond kan ik me dat soort reacties zelfs goed voorstellen, en ik ben er ook zelf in die context niet immuun voor.

Maar ik kan het niet helpen. Meer nog, ik mág het niet helpen. Als ik stukken opvraag, brieven schrijf of met voorstellen aan de slag ga, dan doe ik dat in naam van de 17.000 Essenaren in het algemeen en de kiezers van N-VA/PLE in het bijzonder. Dat ik, Tom Bevers, niet zoveel noten op mijn zang moet hebben, vind ik zelf eerlijk gezegd ook af en toe. Zoals wellicht veel mensen streef ik persoonlijk naar enige bescheidenheid (en zoals bij wellicht veel mensen lukt dat niet altijd). Maar binnen de context van de gemeenteraad heeft de kiezer niet veel aan een raadslid dat niet op zijn of haar strepen staat. Als ik dus af en toe arrogant overkom, beste collega-politicus of collega-ambtenaar, dan doe ik dat min of meer tegen wil en dank. Maar ik kan moeilijk anders, omdat de Essenaar-kiezer uiteraard wél verdient dat het hele gemeentelijke apparaat voor haar of hem altijd klaarstaat en doet wat er wordt verwacht. En hun rechten opeisen heeft niets te maken met arrogantie, maar met een minimum aan respect. Dus vrees ik dat ik ook in de toekomst af en toe gezucht zal veroorzaken. Maar dat ligt, echt waar, niet aan mij. Ik kan niet anders. En ik zal proberen niet te overdrijven. Tenzij het niet anders kan. OK ?