Ken Livingstone was acht jaar lang burgemeester van Londen, en vervulde die taak uitstekend. Hij werd verkozen als onafhankelijke, omdat Tony Blair hem niet als Labourkandidaat wilde, wegens zijn al te linkse imago. “Red Ken” versloeg vervolgens de officiële Labourkandidaat, en deed zijn werk voortreffelijk. Hij verdient overigens een standbeeld voor de invoering van het rekeningrijden in Londen. Hij werd terug opgenomen in Labour en werd in 2004 opnieuw verkozen, en bleef zijn eigen degelijke zelf, al kon hij het af en toe niet laten om zijn oud-linkse reflexen te veruiterlijken door aan te pappen met president Chavez van Venezuela, bijvoorbeeld.

Eergisteren verloor hij de verkiezingen (waarvan de resultaten gisterenavond definitief bekend waren) tegen Boris Johnson. Johnson, Conservatief parlementslid, was het resultaat van een zoektocht van de Conservatieven naar een BB (bekende Brit) om de verkiezingen niet al te zwaar te verliezen tegen Livingstone. Buiten de eigen rangen vonden ze er geen, en dus werd Johnson gevraagd. Die is namelijk vooral bekend omwille van zijn nogal kleurrijke levensloopbaan en omwille van frequente gastoptredens in één van de allerbeste BBC-programma’s (dat wil wat zeggen) “Have I Got News For You ?”. Daar ken ik hem ook van.

Johnson moet wellicht de politicus zijn met het meeste humor, die er bovendien niet aan twijfelt om zichzelf als voorwerp van spot te kiezen. Hij voerde een prachtige campagne, maar eigenlijk had hij die nooit mogen winnen. Livingstone heeft vooral verloren omdat de kiezer Labour echt wel beu lijkt te zijn, en omdat de Conservatieven onder David Cameron erin geslaagd zijn om zich terug min of meer verkiesbaar te maken. Toch lopen ze met Johnson een behoorlijk risico, want het hart op zijn tong en zijn voorliefde voor soundbites veroorzaken regelmatig uitspraken waarvoor excuses nadien onvermijdelijk zijn. Als burgemeester van Londen gaan die nog meer aandacht krijgen.

Labour heeft een probleem, zoveel is duidelijk. Na 11 jaar regeren ben je altijd kwetsbaar op de “goed bestuur”-flank, en dan helpt alleen een stevige en enthousiasmerende visie. Waarvan huidig premier Brown nog te weinig heeft laten zien.

Ik zou onder geen beding voor Johnson hebben gestemd (wellicht voor de Liberaal-Democratische kandidaat, met een tweede keuzestem voor Livingstone). Maar ik vind hem alleszins wel een boeiend personage. Met Sarkozy heeft hij een soort “energiek en niet wereldvreemd rechts” imago gemeen, en versterkt daarmee de uitdaging waar progressief Europa op moet antwoorden, in tijden waarin links-conservatieve eisen opnieuw in zijn. Johnson is nu de facto één van de boegbeelden van de Conservatieven, en ik ben erg benieuwd hoe de chemie zal werken tussen vaak verkrampte Thatcheristen en de komiek-burgemeester. Hij lijkt me een man van uitersten. Als hij niet heel snel terug bij “af” belandt (dat kan), dan zou de weg van het stadhuis naar Downing Street 10 wel eens overbrugbaar kunnen blijken.