Vanzelfsprekend steun ik de Tibetaanse vraag voor meer zelfbestuur voor 100%. Voor wie de geschiedenis van het land wat kent, ziet hun verhaal er nochtans behoorlijk hopeloos uit. Ze staan tegenover een onvervalste wereldmacht, die hun land al tientallen jaren bezet en bovendien een verhuispolitiek heeft gevoerd waardoor de Tibetanen stilaan vreemden in eigen land zijn geworden. Op veel daadwerkelijke internationale steun hebben ze nooit moeten rekenen. Gelukkig is er de Dalai Lama die de Tibetaanse zaak altijd in beeld heeft kunnen houden. Of hoe de wereld (wellicht terecht) gaan geloven is dat de democratie beter gediend wordt door een reïncarnerende theocraat dan door de Chinese Volksrepubliek. Een volstrekt atheïstische republiek die wetten heeft gemaakt waarbij voorafgaande toestemming moet worden gevraagd om te mogen reïncarneren…

Maar de vraag stelde zich al enige tijd hoe lang het zou duren eer Tibet helemaal zou zijn vergeten. De opvolging van de Dalai Lama wordt, hoe dan ook, een verward en verwarrend proces en de opvolger zal nooit de legitimiteit van Tenzin Gyatso die de functie nu invult. En wie gaat in de 21e eeuw luidop China tegenspreken over een ruraal volk dat met minder is dan de Vlamingen – in een land met meer inwoners dan Europa en de V.S. samen ?

Ik weet niet of ze het bewust bedacht hebben. Maar de strategie van de Tibetanen om nu optimaal gebruik te maken van de aanloop naar de Olympische spelen is geniaal. Met heel beperkte middelen dwingen ze nu politici op zowat alle niveaus (van Bush en Sarkozy tot De Gucht en Anciaux) om zich over hun zaak uit te spreken. Waarmee ze voor het eerst in decennia terug perspectief krijgen. Als hun leiders (in Tibet en in ballingschap) erin slagen op één lijn te komen en te blijven, dan zouden ze wel eens één van de grootste politieke hefbomen in de geschiedenis kunnen creëren. Ik wens het hen in elk geval toe.