Mocht iemand ooit op zoek zijn naar de Vlaamse gemeenteraad met het hoogste aantal commissies, dan is de kans reëel dat de zoektocht naar Essen zal leiden. Met vijftien stuks doen we wellicht “beter” dan alle anderen. Dat heeft voor- en nadelen. In het beste geval betekent het dat ellenlange vergaderingen over de meest uiteenlopende onderwerpen vermeden worden. Maar het kan natuurlijk ook dat je naar het gemeentehuis wordt geroepen voor een zo goed als lege agenda. Essen heeft een traditie van veel commissies, en het aantal op zich vind ik ook niet zo belangrijk. Sommige collega’s geloven wel dat het met wat minder beter zou zijn, maar ik vind het weinig zinvol daar veel energie in te steken.

Veel meer dan over het aantal gaat het wat mij betreft over de manier waarop ermee wordt omgesprongen. Soms kunnen daar bedenkingen bij worden gemaakt (vaak ook niet, want er zijn er ook die door voorzitter en schepen perfect worden voorbereid). Toen we de agenda van de commissie “Hoekomst” ontvingen lag het voor de hand dat we duidelijk zouden reageren : het was weinig helder waarover de commissie zou gaan en vooral wat van de raadsleden zou worden verwacht.

Een gewaarschuwd voorzitter, in casu CD&V’er Luc Van Wezel, zou er twee waard moeten zijn, maar de commissie bleef steken in de (degelijke) presentatie van de resultaten van de enquête in Hoek door de administratie. Beleidsvoorstellen, of nog maar de richting die die zouden kunnen uitgaan, lagen niet voor. Toppunt was dat zelfs de aanwezige schepen vond dat nu maar eens moest worden beslist wie een concreet plan zou uitwerken, en tegen wanneer. Dat Van Wezel zich sinds vorig jaar als quasi-schepen voor Hoek kon profileren, kwam velen in de meerderheid erg goed uit. Maar nu stoot die aanpak op zijn grenzen. Dat ligt trouwens niet aan zijn inzet of goede wil, maar aan een ondoordachte aanpak van het hele Hoekomstverhaal door de meerderheidspartijen.

De enquête bij de inwoners van Hoek was een groot succes. Maar ik had vooraf voorzien dat de aandachtspunten die het hoogst zouden scoren bij de bewoners zich niet zo eenvoudig zouden laten beantwoorden. Het verhaal van het fietspad langs de Moerkantsebaan is verknoeid door premature CD&V-beloftes, waardoor de Hoekenaar terecht eist dat het er (eer)gisteren ligt. De vraag naar een eigen voetbalveld voor Hoek is terecht, maar vanuit verschillende hoeken is er de voorbije jaren veel aan gedaan om te zorgen dat ze nu wat surrealistisch overkomt (er dreigt een veld zonder ploeg). De top-3 wordt volgemaakt met de bezorgdheid over de toekomst van de dorpsschool. Maar die ligt helemaal in handen van het katholieke onderwijs, waarop het gemeentebestuur weinig vat heeft en dat soms een wat eigen rationaliteit kent.

Naast deze drie grote vragen zijn er verschillende kleine en middelgrote, maar daar hadden op het terrein al lang resultaten kunnen en moeten worden geboekt. Ik kan me niet voorstellen dat de inwoners van Hoek echt tevreden zouden zijn met in 2008 alleen… een nieuw kerkhof. In 2010 volgt dan misschien ergens het langverwachte speelpleintje. En in 2012 het fietspad. In de verkiezingsfolders, niet in het echt.

Katrien begon de commissie met de vraag naar concrete actiepunten, en ze bleef daar terecht aan vasthouden. Ze maakte het Van Wezel niet gemakkelijk. Maar die had zichzelf dan ook veel leed kunnen besparen. Al kan hij zich troosten met de gedachte dat hij volgens mij lang niet de laatste is die er niet in zal slagen om gebakken lucht aan mijn partijgenote te verkopen.