De Democratische primaries in de V.S. hebben nog altijd geen duidelijke winnaar opgeleverd. Sinds vorige week zit Hillary Clinton terug wat steviger in de race, nadat een reeks nederlagen de balans vrij duidelijk in de richting van Barack Obama leken te doen doorslaan. Ik lees ondertussen her en der dat de Democraten er goed aan zouden doen de discussie niet te lang te rekken. De Republikeinse kandidaat, John McCain, heeft de nominatie van zijn partij immers onherroepelijk binnen en kan zich dus volop op de campagne van november concentreren. Zodat er oproepen verschijnen om de Democraten te vragen de knoop op één of andere manier nu ook door te hakken. Ik weet niet of dat inderdaad nodig is. Wachten tot de conventie in augustus is misschien niet echt verstandig, maar op dit ogenblik lijkt de tweestrijd Clinton-Obama vooral veel aandacht naar de Democratische partij te halen. Waar bovendien twee meer dan volwaardige presidentskandidaten voor de nominatie strijden. Als ze niet (te veel) met modder naar elkaar gaan gooien, zou dat wel eens in het voordeel van de Democraten kunnen uitdraaien.

Van mij mag het dus nog even duren. Al blijf ik erbij dat uiteindelijk Clinton de betere kandidate zou zijn. Niet alleen omwille van de ideeën, ook omdat ze me beter gewapend lijkt die door het “geven en nemen”-proces van de Amerikaanse politiek te loodsen. Een echt sympathieke tante zal Hillary wel nooit worden, maar dat gegeven is -wat campagnemakers en sommige kiezers er ook over mogen denken- uiteindelijk niet de essentie van politieke verkiezingen.