Voor de allereerste keer (!) organiseerde het gemeentebestuur een hoorzitting over de nochtans ingrijpende plannen voor een fietspad langs de Moerkantsebaan. Voor een select publiek dan nog : alleen degenen die een stuk grond moeten afstaan werden uitgenodigd. Dat het gemeentebestuur de eigen raadsleden op zijn minst op de hoogte brengt van dergelijke vergaderingen, lijkt een evidentie. Niet in Essen, nochtans. Gelukkig hebben er enkele voldoende ondernemingszin om dan zelf maar achter de informatie aan te gaan.

De vergadering was bijzonder slecht aangepakt en uiteindelijk ronduit zinloos. De opdracht was dan ook niet gemakkelijk, maar dat is niet helemaal een geldig excuus. Ik stel voor er de volgende lessen uit te trekken :

1. De besluitvorming rond de aanleg van het fietspad is bijzonder ondoorzichtig verlopen, waardoor er onvoldoende draagvlak is gecreëerd. Bovendien verschuilt het gemeentebestuuur zich achter de provindie (de mate van “verschuilen” wil ik nog verder nagaan, maar het is alleszins duidelijk dat de gemeente een beslissende stem heeft gehad bij de keuze voor een eenzijdig fietspad langs de noordzijde). Het uiteindelijke besluit lijkt mij overigens aanvaardbaar, maar dat praat het hele proces nog niet goed.

2. De zogenaamde “hoorzitting” die CD&V in 2005 hierover organiseerde heeft valse verwachtingen gewekt en een zuiver besluitvormingsproces sterk bemoeilijkt. Daarna(ast) zijn er achter de schermen blijkbaar allerlei beloftes gedaan in de beste traditie van de achterkamertjespolitiek.

3. Een hoorzitting waarop een plan voorligt zonder dat iemand dat plan echt verdedigt brengt niets bij. Het studiebureau wordt nochtans betaald voor dat plan, maar de verantwoordelijke gaf liever zijn eigen mening die helemaal tegenovergesteld was. Het is alsof er een advocaat voor de verdediging werd ingehuurd die vooral de schuld van de verdachte in de verf wil zetten. Onaanvaardbaar. Omdat ook de collegeleden zich achter de provincie (provinciale auditcommissie) verschuilden, zat er alleen maar een dovemansgesprek in. En natuurlijk kan het plan niet meer worden gewijzigd, maar dat toont alleen maar aan dat er veel eerder aan behoorlijke inspraak zou moeten zijn gewerkt.

4. Wanneer leert men eindelijk eens dat een hoorzitting een degelijke voorbereiding en een goede omkadering vraagt ? Met duidelijke doelstelling, een professionele gespreksleider, een werkende microfoon (!) en een degelijke powerpointpresentatie -in plaats van enkele schamele snel geknutselde slides- zou er al een hele stap vooruit zijn gezet.

5. Een publiek dat populisme combineert met op een aantal punten doorslaande (technische) argumenten is natuurlijk ook niet eenvoudig om aan te pakken. Wat des te meer de noodzaak van en goede organisatie aantoont.

6. Gelukkig blijkt de burgemeester veel helderder te communiceren dat zijn voorganger (annex schepen voor openbare infrastructuur). Dat er op sommige vragen toch nog enigszins een antwoord kwam, en dat het geheel niet helemaal in een scheldpartij ontaardde, was zijn verdienste. Overigens speelde hij er geen gemakkelijke rol en kan hij er wellicht ook niet helemaal aan doen dat zij die voor hem kwamen het dossier erg slecht hebben gecommuniceerd (al was hij natuurlijk als fractievoorzitter van zijn partij wel mee verantwoordelijk). Ik heb hem gezegd dat ik niet graag in zijn schoenen zou hebben gestaan, en dat meen ik ook – als is het “part of the job”, natuurlijk. Maar hij had wel voor een paar steviger schoenen kunnen zorgen…