Er komt stilaan zicht op de voorverkiezingen in de V.S., en de evolutie lijkt me positief. Bij de Republikeinen is John McCain nu duidelijk de koploper. De gok van Giuliani om alles op Florida te zetten is mislukt en hij geeft op. Romney en Huckabee blijven in de race, maar liggen toch duidelijk achter nu. McCain is een Republikein, en die partij zie ik liever niet aan de macht. Maar hij is de minst erge uit het pak en durft ook al eens tegen de gevestigde ideeën in te gaan. Hij heeft ook altijd duidelijk afstand gehouden van Bush (die hij bij eerdere voorverkiezingen ook bekampte). De strijd tussen McCain en de Democratische kandidaat zou wel eens minstens gedeeltelijk over de inhoud van het te voeren beleid kunnen gaan, en daar kan iedereen alleen maar baat bij hebben. Bovendien vermijdt zijn aanduiding wellicht dat ook Michael Bloomberg als derde kandidaat in de race zou stappen, wat de keuze nodeloos ingewikkeld zou maken en het mandaat van de toekomstige president bij voorbaat zou verzwakken.

Bij de Democraten zou John Edwards de handdoek in de ring gooien, waarna de tweestrijd zich zal beperken tot Hillary Clinton en Barack Obama. Wie ik graag zou zien winnen, is bekend. Maar beiden zijn volwaardige kandidaten en zouden een goede president van de V.S. kunnen zijn. Ik hoop alleen dat ze nu in de voorverkiezingen opletten dat ze het elkaar niet onmogelijk maken om later het hele Democratische spectrum terug te verenigen. Het zit er niet zo in, maar Obama als kandidaat-vice-president zou een “dream team” vormen met Clinton. En een uitstekende uitgangspositie kunnen opbouwen om haar op te volgen.

Ik las overigens dat Hillary “When the lady smiles” van Golden Earring als één van haar campagnenummers zou gebruiken. Een nummer dat zowaar enig jeugdsentiment bij mij oproept (ondermeer hierom). De wereld blijkt alweer klein.