Archief van
Jaar: 2008

Nu sijt wellekome

Nu sijt wellekome

De cinemazaal heb ik dit jaar weer nauwelijks gehaald, maar soms biedt de DVD-speler een goed alternatief. Dat heb ik vandaag gebruikt om dé Franse film van het jaar te bekijken “Bienvenue chez les ch’tis”. De film gaat over een Franse postbeambte die een overplaatsing naar de Côte d’Azur misloopt en bij wijze van disciplinaire straf naar het verre Noorden wordt gestuurd, in casu naar het departement Nord/Pas-De-Calais, en meer bepaald naar Bergues (Sint-Winoksbergen in de oorspronkelijke taal !).

Ik houd véél meer van Britse dan van Franse humor. Het scenario van de film is redelijk zwak, en volgens sommigen die het kunnen weten worden Frans-Vlaamse en Picardische elementen door elkaar gehaald. Desondanks heb ik er met veel plezier naar gekeken, vooral omwille van de liefde die de film uitstraalt voor Le Plat Pays, voor Noord-Frankijk en Picardië – maar vooral voor Vlaanderen. Frans-Vlaanderen, maar op de taal na (en dan nog) is dat net hetzelfde Vlaanderen als net “over de schreve”.

In de film wappert als vanzelfsprekend de Leeuwenvlag. Als symbool van een hartelijk welkom. Niet in een Nederlandstalige film -ik schreef bijna “vanzelfsprekend”, maar in één uit de République Française.

Ik heb bovendien geleerd dat enkele Franse uitdrukkingen die ook ik in die taal gebruik geen Standaardfrans zijn, maar “ch’ti” of dus Noord-Frans dialect. Ik ga ze niet proberen te vermijden, maar onthoud dat Parijs toch verder weg ligt dan in Brussel al te vaak wordt gedacht.

Met deze man wordt alles anders

Met deze man wordt alles anders

Hoera ! We gaan het jaar niet zonder federale regering afsluiten. De kersverse, dynamische en enthousiaste premier heet Herman Van Rompuy. Dat is zo geregeld door Wilfried Martens, ook al een symbool van vernieuwing en verandering. Er is een gloednieuw regeerakkoord : het vorige bestond uit gebakken lucht. Er zat niet veel in, maar het was tenminste vers en krokant. Nu hebben ze het in de microgolfoven gestopt om het terug op te dienen. Zal dat even heerlijk smaken !

Aan de poppetjes verandert niet veel, wordt gezegd, maar schijn bedriegt : het halve kernkabinet verandert. Leterme, Vandeurzen en Dewael worden vervangen door Van Rompuy, Vervotte en De Gucht (?). Gelukkig moeten de drie overigen zich niet inwerken : Reynders, Di Rupp en Milquet blijven zitten. Dat ervaren trio zal de (Vlaamse) nieuwkomers ongetwijfeld met raad en daad bijstaan, zodat ze meteen weten in welke vallen ze niet mogen trappen.

Want er wordt ongetwijfeld een vliegende start genomen. Fortis wordt snel en efficiënt definitief gered, de communautaire knopen worden eindelijk doorgehakt, BHV wordt onverwijld gesplitst en er komt een omzendbrief over het asielbeleid waar Open Vld en CdH broederlijk de uitvoering van zullen verzekeren. Ondertussen wordt de arbeidsmarkt grondig hervormd. 2009 wordt daarmee het jaar van het goed bestuur, en Leterme zal langs de zijlijn luid staan supporteren voor de sterke ploeg – bijgestaan door Kamervoorzitter Dewael en Europees Commissaris De Gucht. En in 2011 geeft de Vlaamse kiezer 800.000 stemmen aan premier Van Rompuy, en bijna even veel aan de grote liberale voorman Guido De Padt.

Optimisme is een morele plicht, maar ik geef toe dat ik het er nu toch even moeilijk mee heb. Ik dacht de voorbije dagen even dat er in de krant een vacature zou komen : “CD&V zoekt federaal eerste minister (ervaring niet noodzakelijk)”. Het maakt me bovendien bijzonder ongerust dat er “afspraken” zijn gemaakt over de onderzoekscommissie naar de afwikkeling van het Fortisdossier, omdat die geen “partijpolitieke spelletjes” mag opleveren. Het zijn verdorie net die spelletjes die onderzocht moeten worden.

Of er buiten koning Albert en Erik Meynen écht iemand gelukkig is met de regering Van Rompuy I zal nog moeten blijven. Ik schat de kans om tot 2011 zonder struikelen door te gaan zo ongeveer op 0. Maar zoals de nieuwe premier zelf aanhaalde stonden zijn kansen op de Wetstraat 16 bij de bookmakers voor de verkiezingen ook 150 tegen 1…

Naschrift (17u15) : Inge Vervotte stapt uit de regering. In haar verklaring pleit ze voor nieuwe verkiezingen en wijst ze ook op de menselijke schade die werd aangericht binnen CD&V. Ik heb Vervotte nooit een sterk minister gevonden (wel een relatief goed beheerder), maar ik vermoed dat dat vooral komt omdat ze te snel minister is geworden. Ik hoop dat ze de tijd neemt en krijgt om zich wat te herbronnen om dan het potentieel (dat ze volgens mij wel heeft) waar te maken. Het zou jammer zijn dat zij voor de politiek verloren zou gaan. En er moet toch eens worden nagedacht over de weinig menselijke manier waarop de politiek in dit land op topniveau wordt bedreven. Si tous les dégoûtés s’en vont, il n’y a que les dégoûtants qui restent.

Ben ik in beeld ?

Ben ik in beeld ?

De viering van Essen 850 komt er zo stilaan aan, en de Stichting Heidebloempje wil daaraan samen met de Cultuurraad en de Heemkundige Kring een bijdrage leveren. Met “Essen in Beeld” is het de bedoeling om foto’s te verzamelen waarmee Essen in 2009 helemaal in beeld wordt gebracht. We willen straatbeelden, foto’s van familiegebeurtenissen, van het verenigingsleven, van wat er in de winkels en bedrijven gebeurt… Van alles dus. In 2010 willen we daarvan ook een fotoboek maken.

De draaischijf van het project is de website www.esseninbeeld.be – waaraan ik vooral deze zomer hard heb gewerkt. Ik heb dus veel tijd in Essen 850 gestoken, en daarvoor een site in oranje/groen gemaakt – ik vermoed dat ik sommigen daarmee een beetje verbaas, maar kritiek op een manier van aanpakken mag een constructieve bijdrage natuurlijk niet in de weg staan.

Ik hoop dat er heel veel mensen zich registreren en foto’s opladen. Ik hoop ook dat technische problemen uitblijven, want de testfase is al bij al relatief beperkt gebleven. En ik ben uiteindelijk ook geen professional, bovendien zijn de middelen niet alleen technisch maar ook financieel niet onbeperkt. Maar Essen is een heel mooie gemeente waar elke dag heel veel gebeurt, en dat mag dus best eens in beeld worden gebracht !

En in Gent…

En in Gent…

Alle radio’s in mijn huis staan zowat voortdurend afgestemd op Radio 1, van de wekkerradio tot die in de badkamer. Maar vandaag of morgen moet ik de knoppen allemaal terug naar die zender draaien. Ondertussen staan ze immers op Studio Brussel, voor Music for Life. StuBru is sowieso de “second best” waar ik naartoe ga als men bij één een minder moment doormaakt, maar dezer dagen bleek de aantrekkingskracht bijzonder groot. Dankzij de wonderen van de digitale tv kon ik het trouwens ook bekijken, en ik betrapte er mezelf op dat ik af en toe gewoon zonder zappen een uurtje naar het glazen huis heb gekeken. De verklaring daarvoor zit in het ene adjectief waarmee je Music for Life helemaal kan beschrijven : hartverwarmend

Ik bedenk mij daarbij dat er eigenlijk helemaal géén politieke crisis is. Als mensen de mooiste, de leukste en de gekste dingen doen om geld te verzamelen om de wereld te veranderen, dan doen ze eigenlijk allemaal aan politiek. En ze doen dat bovendien veel en veel efficiënter dan wat ze er in de Wetstraat van bakken.

De energie en het engagement voor een betere samenleving is er, zeker bij veel jonge mensen. En heel veel van die jonge mensen vinden elkaar terug in de jeugdbeweging. Ontelbare Chiro’s, Scoutsgroepen, KLJ’s en gelukkig ook heel veel KSJ-KSA-VKSJ-groepen passeerden aan het glazen huis in Gent. Met ongelooflijk veel enthousiasme. Geen land ter wereld doet dat Vlaanderen na, en daar zouden we soms best wat trotser op mogen zijn. Zoals we ook best trots mogen zijn op onze openbare omroep, de VRT.

Actief ouder worden

Actief ouder worden

Er is geen regering meer, wordt gezegd. Maar dat impliceert dat er één is geweest, en dat klopt niet. Er waren wel minister en zelfs een premier, maar het concept “regering” houdt ook in dat er een vorm van beleid wordt gevoerd. Dat is niet het geval geweest. Het formele ontslag maakt wel dat ik volgens de mijzelf opgelegde regel als federaal ambtenaar weer even spreekrecht heb over het federale beleid…

Op geen enkel beleidsdomein is er echt iets gebeurd : sociaal-economisch niet, op het vlak van de staatshervorming niet, omtrent de asielproblematiek niet… Enkele ministers waren niet zo slecht bezig op hun eigen domein, met Jo Vandeurzen wat mij betreft als uitschieter. Maar dat paste allemaal niet in een samenhangende aanpak. Daarvoor ontbrak een minimum aan cohesie, maar ook leiding. Van een premier wordt verwacht dat die op zijn minst probeert om een richting aan te geven, en dat kon of wilde Leterme niet.

De enige beslissing die doortastend léék was die omtrent Fortis (en Dexia), en ook die blijkt alsmaar meer met haken en ogen aan elkaar te hangen. Ik vond het terecht dat er snel en doortastend iets werd beslist (al krijg ik af en toe toch ook de indruk dat men zich door de Nederlanders en vooral de Fransen heeft laten rollen), maar het allerminste wat er moest gebeuren was zorgen dat alles juridisch klopte – desnoods door achteraf een wet te stemmen. Dat zou een beter alternatief zijn geweest dan het geklungel dat we gezien hebben, dat als enige voordeel heeft dat het Vlaanderen nog eens herinnert aan de verwevenheid tussen de klassieke machtspartijen en de rechterlijke macht. Wie denkt dat we de verzuiling voorbij zijn, mag zich nog eens bezinnen.

Als koninklijk verkenner wordt nu Wilfried Martens het veld ingestuurd, en blijkbaar is het de bedoeling om een regering onder leiding van Jean-Luc Dehaene voor te bereiden. Dehaene is een bekwaam politicus en was een sterk premier, maar ik geloof écht niet dat de kiezer die in juni 2007 voor CD&V/N-VA heeft gestemd de bedoeling had om regering onder leiding van Dehaene aan de macht te brengen. Dus stel ik voor om verkiezingen te houden, bij voorkeur natuurlijk met een gesplitst Brussel-Halle-Vilvoorde – eventueel met een regeling voor één verkiezing. Maar BHV mag geen excuus zijn om geen verkiezingen te houden – als je daar niet mee uitkijkt, blijft het huidige parlement voor altijd zitten.

Een tijdelijke regering, eventueel met Dehaene, kan desnoods. Om Fortis en BHV te regelen. Maar ik wens Jean-Luc, en zeker Wilfried, toch vooral snel een voortzetting van hun welverdiend pensioen toe !

Terug naar afzender

Terug naar afzender

Een krantencommentator beschreef Yves Leterme vandaag als de slechtse naoorlogse premier, en die omschrijving valt moeilijk nog te overtreffen. Ik verneem net dat hij zijn ontslag heeft ingediend (alwéér).

Hoe is het in vredesnaam ooit zover kunnen komen dat zijn vertrek nu algemeen wordt gezien als eerste voorwaarde voor goed bestuur ? En wie zorgt ervoor dat de politiek in dit land opnieuw geloofwaardig wordt én erin slaagt om effectief te besturen – die twee hangen niet noodzakelijk samen, maar ze zijn wel allebei hoognodig.

Dit zijn sowieso zeer zwarte dagen. En wij Vlamingen komen er overigens niet vanaf met het excuus dat het “aan de franstaligen ligt”, want die spelen hoogstens een bijrol. De kortstondige terugkeer van de CVP-staat heeft voor een puinhoop gezorgd. En al pleit dit de andere partijen dan CD&V niet zomaar vrij, een terugkeer naar de oppositiebanken lijkt me voor de christen-democraten zeer noodzakelijk en gezond.

Slag van de hamer

Slag van de hamer

Ik denk dat het in de gemeentepolitiek een herkenbaar verhaal moet zijn…

Een kleine tot middelgrote partij doet het niet zo slecht bij de verkiezingen, en wordt voor het eerst in haar bestaan door de “klassieke” machtspartij in de gemeente uitgenodigd om aan de meerderheid deel te nemen. Met die machtspartij blijkt ook wel te praten : ze hebben “de les begrepen” en zijn veranderd. Het zal niet meer zoals vroeger gaan. En in het bestuursakkoord wordt vlot plaats gemaakt voor enkele van je dada’s. Eden worden afgelegd, en het werk kan beginnen. Je kan als kleine partner je geluk niet op.

Maar na zo’n jaar of twee à drie duikt de kater op. Je voelt je stilaan geplet tussen hamer en aambeeld. Het aambeeld, dat is de grote partner. Die blijkt veel minder veranderd dan ze eerst lieten uitschijnen. Er wordt veel oude wijn geschonken, soms in nieuwe maar vaak ook gewoon in oude zakken. De machtspartij trekt aan veel touwtjes die je niet eens wist hangen en slaagt er sluw in om (niet openlijk) elke andere koers die je één of ander domein wil varen af te remmen of te dwarsbomen. Voor elk klein succesje moet je kei- en keihard vechten, terwijl er ondertussen achter je rug vijf andere dossiers door je strot worden geduwd – je kan ook niet alles weten of zien. Het bestuursakkoord blijkt lang niet waterdicht geformuleerd, en als het dat wel is dan “moet het aan de omstandigheden worden aangepast” -al verloopt dat nooit in jouw voordeel- of wordt het gewoon niet te goeder trouw uitgelegd of uitgevoerd.

Een beetje “speelplaats” wordt je natuurlijk wel gegund, op enkele terreinen mag je je eigen gangetje gaan. Maar in het grote toneelstuk is alleen een bijrol weggelegd, en het stuk blijkt sterk te lijken op datgene waar je vroeger zelf “boe” naartoe hebt geroepen. Ongemerkt is echter je perspectief ook veranderd : de echte politieke discussie speelt zich af in het college of andere vormen van meerderheidsoverleg, daar moet je heel hard werken. De gemeenteraad is er dan wat te veel aan, dus vind je het wel handig dat je minstens daar de grote partner de kastanjes uit het vuur kan laten halen. En die draait er al van oudsher de hand niet voor om om vandaag neen te stemmen en morgen ja te zeggen, of vandaag wit goed te keuren en morgen zwart te doen. Ongelooflijk vond je dat toen je in de oppositie zat, en eigenlijk vind je dat nog steeds. Maar je kan niet alles tegelijk oplossen, toch ?

De hamer, dat zijn de partijen die nu in de oppositie zitten. Begrijpen die dan niet dat je héél hard je best doet om in moeilijke omstandigheden toch zaken te veranderen ? Zien die niet dat het zonder jou nog veel erger zou zijn ? Snappen ze niet dat je hun (goede) voorstellen soms wel moet mee wegstemmen om toch nog iets gedaan te krijgen binnen de meerderheid ? Doet het hen echt niets dat je binnen je eigen bevoegdheid wel hier en daar een verschil hebt kunnen maken ? Vinden ze het dan niet moedig dat je sommige knopen echt wel grondig hebt doorgehakt ? Ach, ze hebben zo gemakkelijk praten. In de oppositie hebben ze geen last van aanslepende procedures en moeten ze geen rekening houden met het ambtenarenkorps. Ze moeten de machtspartij en de bijhorendde eeuwigbesturende mandarijnen niet elke dag opnieuw proberen te overtuigen (en ondertussen scherp in de gaten houden), hen gewoon aanklagen is al genoeg. Terwijl jij je verantwoordelijkheid neemt, nemen zij je onder vuur – alsof je één en ondeelbaar bent met je coalitiepartner. Ze moeten toch ook weten dat je uiteindelijk vaak voor dezelfde ideeën als zij staat ? Je voelt je onbegrepen, al zie je ook wel in dat je er vroeger net hetzelfde tegenaan keek.

Natuurlijk ben je boos, op zowel de hamer als het aambeeld. Maar met dat aambeeld moet je noodgedwongen nog lang verder, en je vreest dat je boosheid ertoe zal leiden dat ze morgen nog onhandelbaarder worden. Dus richt je je woede maar op de oppositie. Waardoor je helemaal achter de rug van je de coalitiepartner kruipt. Zodat de hamer nog harder gaat kloppen…

—

Gaat dit over Essen vandaag ? Neen. Of toch zeker niet helemaal.

Vooralsnog.

Spillebeek, de Vort en kleine Aa

Spillebeek, de Vort en kleine Aa

’t Is fjest hier in Essen – zo begint het Essense dorsplied, op muziek van Dirk Van Spaendonk en tekst van Hilde Claessens.

Ik zou er hier best een zuur stukje over kunnen schrijven. Philip Peeters en ik hebben er ooit een voorstel over ingediend, maar dat is toen door CD&V en sp.a weggestemd. De vzw 850 jaar Essen, een vehikel dat door die twee partijen is opgericht, heeft dan zelf beslist om voor een lied te zorgen. In hun oproep voor kandidaten hebben ze letterlijk gebruik gemaakt van onze omschrijving van het te maken lied. Om vervolgens tot en met de voorstelling van het lied nergens meer naar ons te refereren. Schandalig zou ik het moeten vinden : een aanfluiting van de gemeenteraad en een schaamteloze poging om met andermans pluimen te gaan lopen.

Toch is dat nu net niet het gevoel dat ik vandaag overhoud aan de voorstelling van het dorpslied in de marge van de gemeenteraad van gisteren. Ik ben in de eerste plaats gewoon heel blij dat het lied er gekomen is. Het is bovendien helemaal wat we voor ogen hadden met ons voorstel. Dat is natuurlijk vooral de verdienste van Dirk en Hilde, en van de jury die haar taak zeer ter harte heeft genomen. En ook wel van Frans Schrauwen, laat ik maar niet te beroerd zijn om dat te vermelden – zelfs zonder op enige wederkerigheid te rekenen.

De meest typerende tekstregel vind ik zelf “Op elkenoek nen bakker”. Een heel rake observatie. Maar het hele lied vat goed het beeld dat ik van Essen heb, en de muziek vind ik ook geslaagd voor een officiële hymne van een toch niet al te pretentieuze gemeente. Ik reken erop dat er snel een versie is die op het net kan worden geplaatst. En hopelijk groeit het lied ook echt uit tot het volkslied van onze gemeente.

Het goede spoor

Het goede spoor

Neen, het loopt nog lang niet allemaal perfect op lijn 12 : de vertragingen van de laatste weken zetten zich ook in de nieuwe dienstregeling door. De veel slechtere verbinding met Vilvoorde is voor een aantal reizigers wel degelijk een groot probleem. En de NMBS volledig vertrouwen zou getuigen van een nogal onverantwoorde naïviteit.

Maar toch : op dit moment ben ik een tevreden treinklant. De nieuwe treinstellen zijn echt een grote sprong vooruit voor Essen. Ik hoorde dat sommigen zich luidop afvroegen of die wel “voor ons” konden zijn zodra ze het station binnenreden. De nieuwe uurregeling lijkt me voor veel mensen ook veel beter, en zeker voor de Brusselreiziger ook heel wat sneller. Dus ben ik tot mijn eigen verbazing best wel redelijk blij.

Stiekem ben ik ook wel trots : ik ben ervan overtuigd dat het Actiecomité Lijn 12 heel veel te maken heeft met de aandacht die onze lijn na zoveel jaren van de Spoorwegmaatschappij heeft gekregen. Met heel weinig middelen hebben we de NMBS-olietanker, die zelfs in zijn eigen soort bekend staat om zijn moeilijke wendbaarheid, toch kunnen bijsturen. Een bemoedigende gedachte voor wie, zoals ik, de samenleving stap voor stap beter probeert te maken.

Hopelijk stuurt de NMBS in januari de dienstregeling nog een beetje bij, zoals het persbericht van het Actiecomité suggereert.

Dag-O-Bert

Dag-O-Bert

Hoe lang al zou ik met een lidkaart van een politieke partij op zak lopen ? Ik vermoed van eind jaren 1980 of begin jaren 1990. Vast staat dat Jaak Gabriëls voorzitter was van de VU toen ik zijn partij vervoegde. En dat al zeer vlug, in 1992, Bert Anciaux de leiding overnam, terwijl Gabriëls met Verhofstadt de VLD oprichtte. Sinds die dag is Anciaux voortdurend de bepalende figuur -of toch minstens één van de twee à drie bepalende figuren- geweest van de (nationale) politieke partij waar ik bijhoorde. Ik ben hem “gevolgd” van de VU toen die streed voor het eigen voortbestaan tot bij de VlaamsProgressieven van vandaag – en de hele tijd zijn het ook -en vaak vooral- zijn keuzes geweest die ook voor mij de richting hebben bepaald. Dat kan niet anders dan betekenen dat ik heel wat waardering heb voor Bert Anciaux, dat hij één van mijn politieke inspiratiebronnen is. Zijn sterke geloof in een betere samenleving, zijn enthousiasme, zijn deskundigheid en zijn gevoel voor wat in de maatschappij leeft heb ik altijd weten waarderen. Bovendien herinnerde hij er Vlaanderen terecht aan dat politiek niet enkel een rationeel-technisch gegeven is, maar over mensen en dús ook over emoties gaat. Bert Anciaux was, is en zal ook morgen nog een degelijk minister en een bekwaam politicus zijn, die overigens veel heeft betekend voor het cultuurbeleid in Vlaanderen. Deze website, tenslotte, is zondermeer schatplichtig aan die van hem.

Maar sinds enkele dagen deel ik met Bert Anciaux niet langer één partij. Ik heb daarvoor niets moeten doen, gewoon mijn lidkaart van VlaamsProgressieven níet opzeggen volstond. Bert Anciaux is sinds enkele dagen niet langer lid van de partij-van-Bert-Anciaux. Want zeker in de beeldvorming was dat de definitie van Spirit/Vl.Pro, meer (véél meer) dan het links-liberalisme. Zijn partij is daarmee verlost van de wispelturigheid van Anciaux, het voortdurend doorkruisen van ook door hem aanvaarde partijstandpunten met al te emotionele, en soms populistisch-linkse oprispingen, van zijn strategische keuzes die soms toch vooral leken te dienen om te bestendigen wat moest bestendigd worden (het ministerschap). Of de partij zonder hem kan bestaan, valt nog te bezien. Maar ik begrijp goed het gevoel van opluchting, zoals dat deze week ondermeer door Nelly Maes werd verwoord.

Anciaux vertrekt niet alleen. Heel veel goede krachten verlaten Vl.Pro. Wie zoals Anciaux uiteindelijk de sociaal-democratie boven het links-liberalisme verkiest, hoort beter inderdaad thuis bij de sp.a. Hopelijk kunnen de nieuwelingen daar een beetje vermijden dat de partij verder rijdt op het doodlopende linkse spoor naar het socialisme à la Martine Aubry of Laurette Onkelinx. Maar dat geloof ik niet echt : Anciaux zal die trein niet proberen te stoppen, en hoeveel respect ik ook heb voor veel van mijn kersverse ex-partijgenoten, tegenover de krachten van de klassieke socialistische zuil werpen ze maar weinig gewicht in de schaal. Wie denkt het Vl.Pro- gedachtengoed binnen de sp.a te kunnen meenemen én daarvoor een forum te vinden (in de vorm van een mandaat) zal volgens mij nog sneller bedrogen uitkomen. Ik kan me niet voorstellen dat de sp.a-achterban in tijden van schaarste (aan verkiesbare plaatsen op de lijsten) echt zit te wachten op -overigens erg bekwame en sympathieke- mensen als Koen T’Sijen of Stijn Bex.

Caroline Gennez windt er geen doekjes om : wie wil meewerken aan een sociaal-democratisch project zal daarvoor aansluiting vinden bij de sp.a – misschien moet er daartoe een lichte aanpassing van de partijnaam komen, van het logo of van de voetnoten in het programma. Maar fundamenteel zal de sp.a de sp.a blijven. Ten gronde zegt zij net hetzelfde als Mieke Vogels, die deze week eventuele dwalende Vl.Pro schapen welkom heette in de eigen stal, als ze maar weten dat Groen! voor het eigen ideeëngoed gaat en geen links-liberale partij is. Ik ben Vogels erg dankbaar voor die duidelijkheid – en vind zelfs Gennez relatief helder, gezien ze strategisch belang heeft bij iets meer mist.

Voor wie er nog aan twijfelt : de sp.a zoals die partij vandaag denkt en handelt is voor mij geen optie – en zou dat overigens ook niet zijn als ik niet lokaal politiek actief zou zijn, voor wie daaraan twijfelt. Al ben ik (weer eens) zeer gelukkig met de lokale PLE-lidkaart die in mijn portefeuille zit. Ik zie ook wel in dat deze week niet meteen een hoogtepunt in de geschiedenis van Vl.Pro is, en dat wat overblijft van de partij sterk lijkt op het orkest van de Titanic. Maar ik ben erg benieuwd naar het muziekstuk dat er gespeeld gaat worden, want de partituur (in korte of lange versie) ziet er nog steeds veelbelovend uit.

En de eerste vioolspeler, briljant maar vaak uit de maat klinkend, is weg. Dag Bert. Het ga je goed.