Archief van
Jaar: 2007

Zweverig

Zweverig

Soms zou ik een zwevende kiezer willen zijn. Dan kon ik nu lekker overwegen om voor Groen! te stemmen, omdat die partij terug beseft dat ze vooral geloofwaardig is als ze over ecologie spreekt, omdat er wel degelijk een sterk klimaatbeleid moet komen, en omdat Vera Dua het verhaal goed brengt. Maar ik zou ook twijfelen, omdat eigenlijk alle partijen wel voor dat klimaatbeleid opkomen, en omdat Groen! het niet kan laten sociaal-economische onzin te verkopen.

Was ik een zwevende kiezer, dan overwoog ik misschien wel CD&V/N-VA. Niet om met de stroom mee te drijven, maar om de proef van het “goed bestuur” eens op de som te nemen. En om Bart De Wever en C° een verdiend steuntje in de rug te geven wegens veel overtuiging en weinig machtswellust. Maar de schrik voor een zeer kleurloos beheer zonder visie en voor de oude CVP-aanpak die heel snel terug zou kunnen komen, zou me argumenten geven om dat niet te doen.

Ook de Open Vld zou een behoorlijke kans maken. Die partij probeert inhoud te brengen in de campagne, en heeft een zéér sterke ploeg ministers in huis (even Verwilghen wegdenken en al de rest, Vlaamse of federaal, hoort bij te top – over “goed bestuur” gesproken…). Maar ik vrees dat Verhofstadt alle principes overboord zou zetten om aan de macht te blijven, en dat bij de voorspelde en voorspelbare nederlaag de partij totaal aan het zwalpen zal gaan – liever niet met mijn stem, zou ik denken.

Ik zou natuurlijk ook sp.a/spirit overwegen. Omdat Johan Vande Lanotte een goede premier zou zijn, omdat je min of meer zeker bent van “what you see is what you get” en omdat het spirit-programma mij ook als zwevende kiezer wel zou aantrekken. Maar weegt spirit nog wel een beetje binnen het kartel ? Durft de sp.a wel hervormen als er tegenkanting komt bij het vastgeroeste deel van de achterban ? En worden er (deze keer) sterke V/M genoeg gevonden om de regeringsbankjes te bevolken ?

Het zou wel eens leuk zijn, dat twijfelen. Een milliseconde lang zou ik zelfs het VB eens kunnen overwegen, om voor hen de nederlaag van 10 juni te verzachten die de anderen iets te veel zou opluchten. Of ik zou een oogwenk aan Dedecker kunnen denken, om dan snel weer mijn gezond verstand terug te vinden.

Was ik een zwevende kiezer, ik zou nogal zweven. Om wellicht op dezelfde plaats te landen als ik nu ga doen. Maar de zweefvlucht zelf zou wel boeiend zijn.

A la guerre comme à la guerre

A la guerre comme à la guerre

Gisteren sprak VRT-journalist Rudi Vranckx in het Gildenhuis over de toestand in het Midden-Oosten. Een prachtig initiatief van Essen en de Derde Wereld en het gemeentebestuur.

Het werd geen afgelijnd verhaal, maar wel een geëngageerd ooggetuigenverslag van iemand die de regio bijzonder goed kent, voorbij eenvoudige vooroordelen durft kijken, op zoek gaat naar diepere achtergronden en zich het leed van de mens-in-de-oorlog oprecht aantrekt. Dat hij daarbij -berekende, maar onmiskenbare- risico’s neemt, kan ook moeilijk worden ontkend. Een absoluut topjournalist, kortom, die maakt dat de VRT over het Midden-Oosten een veel betere berichtgeving in huis heeft dan nogal wat andere media.

Toch heb ik al bij al niet echt iets nieuws geleerd. Wie hier af en toe binnenspringt, weet dat ik het Midden-Oosten vrij aandachtig volg. Of misschien was er toch een nieuwigheid : de link die Vranckx legde tussen de oorlog van vorig jaar in Libanon en een mogelijk Israelische aanval op Iran, had ik nog nergens gevonden. Dat verband overtuigt me er nog meer van dat de knoop in de eerste plaats binnen Israel ligt, en vervolgens bij de Palestijnen en de V.S.. Als Israel terug een regering zou kiezen die oprecht naar een duurzame vrede zou streven (bijvoorbeeld onder leiding van Ehud Barak), en als Hamas daar dan niet zomaar “neen” tegen zou zeggen en in het Witte Huis zou terug een democraat (M/V) zitten, dan zie ik wel mogelijkheden om de dominostenen in de andere richting te doen vallen. Maar dat zijn veel “als”-en. En wanneer daar niet aan wordt voldaan, dan zie ik het bijzonder somber in. Dan zou Vranckx wel eens gelijk kunnen krijgen dat de moord op Rabin ooit nog zal worden aanzien als de start van een zeer lang en zeer breed conflict.

Kwaliteit

Kwaliteit

Hoewel ik van geen van beide lid ben, heb ik deze week twee gemeenteraadscommissies bijgewoond. De domeinen “onderwijs” en “woonbeleid” hebben niet zo veel gemeen natuurlijk, maar ze vallen wel beide onder de bevoegdheid van eerste schepen Gino Veraart (sp.a). Die kwam goed voorbereid maar met een open geest naar beide commissies : de besluiten stonden niet op voorhand vast en er bleek ruimte voor dialoog. Zo hoort het natuurlijk, maar vanzelfsprekend is het zeker niet altijd. Al moeten we nog even afwachten of de voorstellen uit de commissie uiteindelijk niet allemaal door het schepencollege naar af worden gestuurd, Gino verdient wat mij betreft een uitdrukkelijk “doe zo verder”-compliment.

Vooral het domein woonbeleid blijft natuurlijk een gigantische uitdaging. Terecht worden door dit college de bouwpromotoren uitgenodigd om hun verantwoordelijkheid te nemen, in ruil voor het woonvoorranglabel. Maar de sociale bouwmaatschappijen schieten tekort – van mij zou het gemeentebestuur daar een stuk assertiever tegenover mogen staan. Het verbaasde me vooral dat het nu de bedoeling blijkt om het overblijvende stuk van “Statievelden”, de reuzenverkaveling aan de Grensstraat, vol te bouwen met appartementen (al is er van enige timing nog lang geen sprake). Zoals Philip Peeters (Groen!) en Willy Heymans (Open Vld) terecht opmerkten is het niet zo duidelijk of de massale appartementenbouw uiteindelijk een goede zaak is voor Essen : we zijn een landelijke gemeente, en bovendien is niet alleen de hoeveelheid woningen maar ook de kwaliteit van de woning belangrijk. Om het cru te stellen : wie in een stad wil wonen, kan uiteindelijk veel beter in de stad gaan wonen.

Le très grand Bruxelles…

Le très grand Bruxelles…

Het communautaire debat beheerst opnieuw de verkiezingscampagne. Zelf vind ik dat ook belangrijk, maar ik krijg vaak het gevoel dat het voor sommigen en op bepaalde terreinen vooral dient als excuus om inhoudelijk niets te zeggen. Bovendien ontbreekt het vaak aan ideeën die buiten de reeds lang platgetreden paden gaan (en toch niet helemaal wereldvreemd zijn). Het Brusselstandpunt van de “Sociaal-Flamingantische Landdag” (SFL), een gezelschap waarmee mijn affiniteit overigens zeker niet onverdeeld is, is een mooie uitzondering op die regel. De keuze voor een Vlaams Gewest met Brussel én met een sterk Franse Gemeenschap binnen de Vlaamse grenzen durft tenminste van de realiteit uitgaan dat elke onderhandeling met twee partners moet worden gevoerd, en dat het veranderen van het status quo nooit eenzijdig zal zijn.

Voor wie denkt daarop een uitzondering te kennen : het zondermeer uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid (het RTBF-scenario) wordt voor Vlaanderen zondermeer de duurste optie, want dan zal de onderhandeling gevoerd moeten worden met internationale instellingen waartegenover Vlaanderen in een erg zwakke positie zal staan.

Het SFL-model zou -mits het opvullen van enkele gaten-volgens mij een goede zaak kunnen zijn voor Vlaanderen, Brussel, Wallonië en België. Alleen krijgt het natuurlijk pas echt enige waarde zodra er ook enkele prominente Franstalige Brusselaars hun handtekening zetten, en dat is natuurlijk de echte uitdaging. Dat de tekst vergeet te vermelden dat het zo geconstrueerde Vlaanderen probleemloos het Europese Minderhedenverdrag zou kunnen ondertekenen, is op dat vlak jammer.

De tekst lokt hopelijk de Vlaamse Beweging (al dan niet partijpolitiek vertaald) en vooral het anti-Brusselse deel ervan uit de tent.

Zoeken naar nieuws

Zoeken naar nieuws

Ik heb de hele dag in de OCMW-lokalen doorgebracht. Om samen met Dieter allerlei cijfers aan elkaar te koppelen, op zoek naar een goede regressievergelijking voor het aantal leefloongerechtigden. We hebben een goed resultaat gevonden, met enkele onvermijdelijke “outliers”. Maar laat één daarvan nu toch wel Essen zijn… Dus moeten we nog wat verder zoeken. Maar kennis komt gelukkig vaak meer voort uit de zoektocht dan uit de vondst.

In het OCMW stonden enkele rekken kleding die Studio 100 had geschonken. Op zich natuurlijk een tof initiatief, en ook wel grappig om je bij sommige kledingstukken de personnages in te beelden. Jammer genoeg is zoiets “nieuws”, met in Het Laatste Nieuws als zondermeer verschrikkelijke openingszinnen : “Schrik niet als u straks een kabouterfamilie in Essen ziet rondlopen. Het zijn kansarme mensen, met gekregen pakken uit de Studio 100-collectie.” Wie dit soort ergerlijke stigmatisering uit zijn pen schudt, zou enkele weken lang gedwongen moeten worden een Plopmuts te dragen !

Leven

Leven

Vanmorgen is de vermoorde Annick Van Uytsel begraven. Zij was leidster van KSJ Diest en werd begraven met een rood sjaaltje op haar kist. Al dragen ze het daar boven een donkerblauw hemd, het is wel hetzelfde sjaaltje dat ik jaren lang heb gedragen en dat voor mij hét symbool van “KSJ-leider zijn” was. Hoe een onwezenlijke ver-van-je-bed gebeurtenis toch wel heel dichtbij kan komen.

Ik wens KSJ Diest heel veel moed, sterkte en vooral vriendschap voor elkaar toe. Dat elk spel, elke tocht, elke geknutselde kleifiguur of gezongen lied het bewijs mogen zijn dat waar Annick voor stond het leven is, en niet de dood.

—-

Vanmorgen trouwde één van de KSJ-leden die ik het meest als “mijn leden” beschouw met haar vriend waarmee ik nog samen in de Deugnietenleiding heb gestaan. Daarmee een klein beetje aantonend dat elk spel, elke tocht, elke geknutselde kleifiguur of gezongen lied uiteindelijk een betekenis vindt. Ester en David, het ga jullie goed.

In het begin was het woord

In het begin was het woord

Zondag won Nicolas Sarkozy de Franse presidentsverkiezingen. Bij die gelegenheid hield hij een korte, goed doordachte en behoorlijk uitdagende speech. Je kan veel van “Sarko” zeggen (ik vind hem soms ook een beetje “eng”), maar lef heeft hij wel. Hopelijk maakt hij zijn beloftes waar en slaagt hij er daarbij inderdaad in om president te zijn van alle Fransen, zoals hij beloofde. Het wordt een moeilijke evenwichtsoefening. Het straatprotest tegen zijn verkiezing is begrijpelijk, maar in se natuurlijk onaanvaardbaar : zijn verkiezing is volstrekt democratisch verlopen, na een boeiend inhoudelijk debat en bij een zeer hoge opkomst. Een voorbeeld. Wat Ségolène Royal betreft : ik hoop dat ook zij slaagt in haar opdracht om een vernieuwde, eigentijdse en slagkrachtige progressieve beweging vorm te geven. Waarin meer plaats voor de geestesgenoten van Bayrou dan die van Besancenot zal moeten zijn.

Aan de overzijde van het Kanaal kondigde Tony Blair aan dat hij op 27 juni het premierschap neerlegt. Dat deed hij met een stuk minder korte maar eveneens knappe toespraak. Ik ga niet opnieuw de loftrompet van Blair steken, al zou dat nogmaals zeer terecht zijn. Net deze week beleefde hij overigens één van de hoogtepunten van zijn tienjarige ambtstermijn : in Noord-Ierland is er opnieuw een regering. Bovendien lijken de absolute tegenpolen Paisley (DUP) en McGuinness (Sinn Féin) het (vooralsnog) goed met elkaar te kunnen vinden. Vooral “Dr. No” Paisley lijkt van plan een snelle metamorfose van agitator tot staatsman te ondergaan. Waarmee bewezen is dat het onmogelijke haalbaar is voor wie erin gelooft. Blair, dus.

En hoe zit het in Vlaanderen, op één maand van cruciale federale verkiezingen ? Daar was het grote nieuws deze week dat degene van wie iedereen wist dat hij kandidaat-permier is, ook effectief op de lijst staat. En of hij zijn huidige job kan behouden als hij de Wetstraat 16 niet te pakken krijgt. Natuurlijk kan hij dat. Maar daarover beslissen niet de sp.a, en zeker niet Open Vld. Daarover beslist CD&V. Géén reden om bij een onvoldoende grote winst op twee oren te slapen, mijnheer Leterme. Dat die vast van plan lijkt de campagne zo weinig mogelijk over inhoud te laten gaan, is volgens mij alvast een onverstandig besluit.

Het kieskompas van De Standaard plaatste me ondertussen perfect waar ik mezelf zou situeren, nét niet in een leeg kwadrant van het politieke landschap. Dat een Vlaamse politicus met één of enkele toespraken me daar ook maar een centimeter zou kunnen doen verschuiven, lijkt me eerder onwaarschijnlijk. Proberen ze het trouwens wel ? En wil Vlaanderen het wel, of is het hier echt het land van de politieke BV’s en de inhoudsloze one-liners. Waar “goed bestuur” jammer genoeg het eindpunt lijkt, in plaats van de noodzakelijke onderbouw voor een degelijk politiek debat van woord en wederwoord ? Zo zou het toch moeten zijn, al weet ik ook uit Essen dat dat “goed bestuur” lang niet vanzelfsprekend is. En je dus vaak geen andere keuze hebt dan daar eerst op te hameren. Toch hoop ik dat de campagne over méér dan alleen dat zal gaan. Omdat Vlaanderen beter verdient.

…and sent him homeward, tae think again

…and sent him homeward, tae think again

Eén van de grote verdiensten van de Britse Labourregering is de instelling van regionale parlementen en regeringen in Wales, Noord-Ierland (waar het volgende week terug van start gaat) en in Schotland. De ironie van het verkiezingslot wil dat enkele dagen na de tiende verjaardag van Blairs eerste verkiezingszege de Schotse verkiezingen een (nipte) nederlaag voor Labour betekenen.

De nationalistische SNP wordt de grootste partij, al is een nieuwe coalitie nog niet meteen gevormd. Maar hopelijk krijgen Alex Salmond en de zijnen de kans om te tonen dat ze degelijke bestuurders zijn en krijgen de Schotten binnen enkele jaren bij referendum de keuze of ze al dan niet binnen het Britse staatsverband willen blijven. Al is de winst in dat referendum nog lang niet binnen, het zou een belangrijke signaalfunctie zijn binnen de EU : geen staat is voor eeuwig (geen tronen blijven staan !), ze moet een meerwaarde voor de burgers hebben en kunnen aantonen. Dat laatste geldt overigens niet alleen voor België, maar ook voor de Vlaamse staat, zoals die nu al bestaat en zoals die nog steeds in opbouw is.

Nog eens de scouts

Nog eens de scouts

Blijkbaar is er bij Scouts en Gidsen Vlaanderen (voorheen VVKSM) kritiek op de overstap van verbondscommissaris Rudy Verhoeven naar CD&V. Ondermeer op de timing, zo kort na de eeuwfeestviering. Ik kan niet verdacht worden van overdreven veel affiniteit met CD&V, maar Verhoeven heeft wel een punt als hij zich afvraagt wanneer hij het dan wel had moeten bekendmaken. En het blijft vooral heel belangrijk dat mensen uit de jeugdbeweging kansen krijgen en grijpen in de politiek. Daar zouden de scouts ook blij mee moeten zijn. En de partijkeuze… volgende keer beter. Al toont de openheid naar Verhoeven toe toch aan dat CD&V niet meer helemaal de oude CVP is.

Gemeend

Gemeend

Gisteren vergaderde de Plangroep in het kader van de opmaak van het Lokaal Sociaal Beleidsplan. Een goede vergadering, en het planningsproces verloopt tot nu toe ook goed. Al hoop ik dat er op het einde ook doortastende conclusies zullen worden getrokken.

Eentje heb ik er al gemaakt. Tijdens de eerste gemeenteraad pleitte ik ervoor om de OCMW-voorzitter toe te voegen aan het schepencollege, tijdens de tweede stelde ik mee voor om de sociale toelagen (alvast, als eerste stap) over te hevelen van gemeente naar OCMW. Ik had nog meer gelijk dan ik toen al dacht.