Beschaving
Eergisteren was de internationale dag tegen de doodstraf. “Dankzij” de reactionaire ideeën van de Poolse regering deed de EU er niet officieel aan mee, maar dat maakt de dag niet minder belangrijk en waardevol. Onbegrijpelijk trouwens dat democratische landen als de VS en Japan vasthouden aan een Middeleeuwse straf. In Amerika wordt de verdedigen ervan vaak dan nog door zich christen noemenden opgenomen, het toch vrij duidelijke gebod “Gij zult niet doden” voor het gemak opzijleggend. Minstens op dit vlak kan men het Vaticaan overigens géén dubbelzinnigheid verwijten, daar heeft men zich altijd tegen de straf gekeerd. De doodstraf is bij uitstek een straf waarbij een vergissing in de rechtspraak niet meer kan worden rechtgezet (zoals in de VS, maar vroeger ook in Frankrijk en ons eigen land bijvoorbeeld, uitdrukkelijk werd aangetoond door veroordelingen die achteraf onterecht bleken). De doodstraf is ook bij uitstek de negatie van de menselijkheid van de samenleving.
Vandaag werd Hans Van Themsche tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Dat zijn misdaden binnen elk rechtssysteem de maximumstraf verdienen, lijkt me buiten kijf te staan : het gaat om blinde moord, met voorbedachten rade, en bovendien een racistische inslag. Als de doodstraf had bestaan, had hij die moeten krijgen. Omdat ze niet bestaat, krijgt zijn wens om “een mens te worden” nog een kans. Geen eenvoudige kans, maar toch. Gelukkig maar.
De Europese geschiedenis heeft tot een beschaving geleid waarin de mens kansen krijgt. Onvolmaakte kansen, vaak (te vaak) ook nog ongelijke kansen. Daaraan moeten we werken. Maar we moeten er vooral ook voor zorgen dat wat we verworven hebben niet zomaar in vraag wordt gesteld. Niet door wie de sharia wil invoeren, niet door wie de CIA de vrijheid wil geven om wie dan ook naar Guantanamo af te voeren, niet door wie de klok wil terugdraaien naar de jaren 1950, 1940 of 1930.
8 oktober, één jaar later. Ik zit terug in Lissabon, dat laat wat afstand toe. Maar de verkiezingsdag van vorig jaar blijft toch een heel mooie herinnering.
Eén dag, twee historische wedstrijden en de rugbywereld kleurt onverwacht terug zéér Europees. Engeland met Wilkinson (dat is een ander land dan Engeland zónder hem), versloeg Australië. Frankrijk maakte in een onvervalste thriller het onmogelijke waar en dompelde de All Blacks in diepe rouw. Nog nooit raakte Nieuw-Zeeland niet door de kwartfinales. De absolute topfavoriet, die zonder overdrijven vier jaar lang naar dit toernooi toeleefde, moest het afleggen tegen de moed van de Fransen en de superieure tacktiek van coach Laporte. Die stapt na het W.K. op vraag van Sarkozy in de politiek. Dat Sarko maar uitkijkt en binnen enkele jaren niet zelf tegen een stevige “plaquage” oploopt…
Het OCMW heeft de mooie traditie om afscheidsnemende raadsleden te bedanken met een etentje. Het heeft wat langer geduurd dan voorzien, maar gisteren behoorde ik samen met de anderen die na 8 oktober vorig jaar uit het Kerkeneind vertrokken tot de feestvarkens. Veel meer dan een gemeenteraad ooit zou kunnen, creëert het OCMW een stuk verbondenheid tussen de raadsleden. Dat heeft verschillende redenen : het gaat om een relatief kleine groep, die toch een beetje buiten de politieke schijnwerpers functioneert. Maar het heeft zeker ook te maken met de materie die er wordt behandeld : in individuele dossiers moeten vaak knopen worden doorgehakt die niet wit of zwart zijn, waar de goede oplossing misschien niet eens bestaat, maar waar wél iemands toekomst van kan afhangen. Een verantwoordelijkheid die veel ingrijpender is dan de goedkeuring van de rekening van een kerkfabriek (hoe belangrijk dat ook is). En waarover je alleen met elkaar kan napraten, wegens het beroepsgeheim. Ook het samen stoom afblazen in café 1804 hoort daarbij. Bovendien was het een bijzondere lichting die de vorige legislatuur de Raad voor Maatschappelijk Welzijn bevolkte. Elke partij had wel één of meer van zijn sterkhouders, voor of achter de schermen, in de OCMW-raad zitten. Dat vertaalde zich soms in pittige debatten (af en toe op de rand van de politieke goede zeden), maar ook in heldere lijnen en een serie realisaties die er best mag zijn. 
Bettina Geysen wordt de nieuwe voorzitster van Spirit. Ik vind de manier waarop de Vlaamse links-liberalen de verkiezingsnederlaag aanpakken erg verstandig. Geen paniekvoetbal en een rustige analyse waarin ik me goed kan terugvinden : nood aan een scherper profiel, vooral sociaal-economisch, en boegbeelden die dat ook kunnen uitdragen. Met Geysen krijgt de partij een nieuwe voorzitter, van buiten de politiek. Ik ken haar niet zo goed, en ze moet nog veel bewijzen in de politiek. Maar ik vertrouw erop dat het partijbestuur weet wat het doet. Een nieuw gezicht was sowieso wenselijk, en haar media-ervaring is alleszins meegenomen. Ook al zullen er wellicht geen tegenkandidaten zijn, op mijn stem kan ze alleszins rekenen.
Een jaar geleden zaten we volop in de verkiezingscampagne. Ik had het hier toen over “rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan…”. Het was een fysiek en dankzij sommige tegenstanders ook psychisch niet altijd zo gemakkelijke periode. Enkele weken lang zette ik in de trein mijn gsm uit tussen Brussel en Antwerpen, om drie kwartier lang zeker niets over de verkiezingen te moeten horen. Enkele van de gemiste oproepen staan er nog in – als ik ooit ACW Antwerpen nodig heb, kan ik zo bellen (om hen te vertellen dat we nog zo’n 109 EUR van hen tegoed hebben, met intrest; vergeten doe ik niet zo snel).
Georgië-Namibië 30-0. Daarmee is ook zowat alles gezegd. Georgië is een stevig geheel waar niet zo meteen veel doorkomen aan is, maar heeft niet de ambitie om ook flitsend rugby te brengen. En Namibië probeerde wel, maar raakte niet door de muur. Het was ook al dertig jaar geleden dat de Namibische nationale 15 nog in de regen had gespeeld…
Wat weet u over Tonga ? Ik geef toe, ik ook niet zo veel. Het land bestaat uit 170 eilanden in de Stille Zuidzee, waarvan 36 bewoond zijn. De hoofdstad is Nuku’alofa en er wonen ongeveer 120.000 mensen. Maar dat heb ik ook maar op 
Bij de opmaak van het gemeentedecreet werd overwogen de “constructieve motie van wantrouwen” in te voeren, waarbij de meerderheid van de gemeenteraad één of meerdere schepenen door iemand anders zou kunnen vervangen. Op die manier zou, met een aantal beperkingen, een schepen tot aftreden kunnen worden gedwongen door de raad. Of er zou een coalitiewissel mogelijk zijn geweest. Het systeem bestaat bijvoorbeeld in het Vlaams Parlement, waar de ene regering zo door de andere kan worden vervangen.