Tom Bevers

De muziekacademie van Essen en Kalmthout hield gisteren een nieuwjaarsreceptie waarmee meteen ook de nieuwe naam “Muzarto” werd gelanceerd. De (geslaagde) naam werd gekozen na een wedstrijd, de winnende inzending kwam van cultuurraadsvoorzitter Steven De Laet en zijn echtgenote.

De academie belandde de voorbije jaren in woelige wateren, maar met de nieuwe directie zit ze weer helemaal op het goede spoor. Gelukkig maar, want onderwijs aanbieden of ondersteunen is misschien wel de de belangrijkste taak van een overheid in de 21e eeuw. In een mooi toespraakje wees kersvers onderwijsschepen Gino Veraart (sp.a) terecht op dit grote belang. Die bevoegdheid zit hem alvast als gegoten. Al kreeg zijn voorgangster Imelda Schrauwen (CD&V) een terecht bloemetje. Perfect zal ze het lang niet altijd gedaan hebben, maar ze heeft zowel WIGO als Muzarto in een moeilijke periode mee op koers gehouden.

Het kunstonderwijs neemt een speciale plaats in het onderwijslandschap. Het gaat over vrije tijd, maar toch binnen een vrij klassieke schoolstructuur. Het richt zich heel duidelijk vooral op zelfontplooiing, niet meteen op “maatschappelijke productiviteit”. Ik heb nooit een noot muziek geleerd en vermoed niet dat ik dat ooit nog goed zal maken. Veel feeling heb ik er in elk geval ook niet voor. Maar ik vind het wel heel belangrijk dat er “muziekscholen” bestaan en met subsidies worden gefinancierd. Al is het altijd wat zoeken naar het financiële evenwicht tussen (bijvoorbeeld) het kunstonderwijs en andere mogelijkheden om zichzelf te uiten zoals de sport of het jeugdwerk – om er maar enkele te noemen. Of naar het evenwicht tussen bijdragen van de gebruikers en de overheidstussenkomst. En ook naar het evenwicht tussen Essen en Kalmhout. Burgemeester Jacobs (CD&V) van onze buurgemeente liet blijken dat hij een andere beheersstructuur met meer evenwicht tussen de twee gemeentebesturen wenselijk vindt. Wat mij betreft, heeft hij gelijk.

Tenslotte heeft ook Hoogstraten een nieuw bestuur. Ik heb de hele vaudeville met interesse gevolgd, ook al omdat er enkele oud-leraren van mij bij betrokken waren. Een stommiteit van CD&V (het niet onmiddellijk ondertekenen van de voordrachtsakte van de burgemeester zodra er een princiepsakkoord was met de KVB van liberaal Arnold Van Aperen) maakte allerlei verwikkelingen mogelijk. Waarbij Van Aperen zich als een onvervalst despoot ontpopte, in eigen partij en daarbuiten – en zo mooi heeft aangetoond volstrekt ongeschikt te zijn voor de functie die hij nu toch 6 jaar mag uitoefenen. En waarbij uiteindelijk CD&V nog een zeer mooi deel van de “buit” binnenhaalt. En daar gaat het toch om ?

Of toch niet. Wedden dat er in Hoogstraten van 8 oktober tot vandaag nauwelijks over het te voeren beleid gesproken is ? Op die manier wordt een heel lelijk beeld van de lokale politiek geschetst : alsof het alleen maar om postjes gaat. Toegegeven, dat is vaak ook zo. Gelukkig niet altijd. Ik doe in de allereerste plaats aan politiek om zaken te veranderen en verbeteren. Soms heb je daar één of andere functie voor nodig, en de ene post is er al wat beter geschikt voor dan de andere : sommige zaken zijn nu eenmaal gemakkelijker als schepen te bereiken dan als pakweg OCMW-raadslid. En toegegeven, dat maakt bepaalde functies soms aantrekkelijk – daar is wellicht geen enkele politicus ongevoelig voor. Maar uiteindelijk is dat toch bijkomstig ? Een mandaat is een instrument om aan politiek te doen, zoals er andere zijn (persteksten, procedures…). Het zou nooit een doel op zich mogen zijn. Of is dat een zeer naïef idee ?

Moet Vlaanderen dan toch een radicaal ander systeem invoeren, met een afspiegelingscollege op basis van de verkiezingsuitslag ? Dan gaan de meerderheidsonderhandelingen alleen nog over de inhoud van het beleid. Ik weet zeker dat Hoogstraten het nieuws niet zou hebben gehaald. En misschien had in Essen zowel de meerderheid als het bestuursakkoord er anders uitgezien.

Het bestuursakkoord dat CD&V en sp.a afsloten is bekend. De officiële N-VA/PLE-reactie staat in ons persbericht, maar ik wil even stilstaan bij de gevoelens die het bij mij oproept – al klinken die uiteraard ook in onze perstekst door. Teleurstelling, in de eerste plaats. Ik dacht dat de sp.a zijn tanden ging laten zien. Dat leek ook het geval te worden, in de eerste dagen na de verkiezingen van 8 oktober. Maar inhoudelijk zijn ze er duidelijk niet in geslaagd een stevige stempel te drukken. Veel netelige kwesties worden in het akkoord gewoon uit de weg gegaan. Eigenlijk zit er heel weinig pit in de tekst, hij smaakt nergens naar. Met oprechte pijn in het hart stel ik vast dat het akkoord dat CD&V en VLD zes jaar geleden sloten concreter was en van meer visie getuigde. Ook al ging het vervolgens grotendeels in de schuif.

Ik hoop dat de vrienden bij de sp.a beseffen dat in kwesties die niet in het bestuursakkoord geregeld worden, de kleinste partner in zeer veel gevallen achteraf in het zand bijt. De enige manier om dat effect enigszins te verzachten is van bij het begin af en toe stevig dwarsliggen – tot en met de stemming in de gemeenteraad, als het moet. De sp.a riskeert anders 6 jaar lang Essen mee te mogen beheren, maar niet besturen. Voor zover dat laatste toch gebeurt, zal het dan vanuit de achterkamertjes van CD&V zijn.

Een ander gevoel dat dit akkoord opwekt is een vreemde mengeling van spijt en opluchting. Spijt, omdat ik er héél sterk van overtuigd ben dat we met N-VA/PLE veel sterker op onze strepen zouden hebben gestaan. Alleszins zouden we geen vaag en wazig akkoord hebben aanvaard. Liever een duidelijke keuze vóór iets, ook al is het niet voor onze mening, dan géén keuze. Spijt ook, omdat Essen beter verdient… Maar ook opluchting, omdat we natuurlijk nooit tot een akkoord zouden zijn gekomen als CD&V dit soort tekst in gedachten zou hebben gehad. Dan verspil ik liever geen tijd aan onderhandelingen.

Maar goed, een slechte start hoeft nog niet dramatisch te zijn, zeker in “duursporten” als de gemeentepolitiek. Al zal er wel zeer snel een tandje hoger geschakeld moeten worden. Daar willen we best bij helpen, door ideeën te leveren en lijnen mee uit te tekenen. Maar het schepencollege zal zichzelf natuurlijk ook moeten bewijzen.

Gisteren de eerste gemeenteraad. Ik heb zonder haperen de juiste tekst gezegd van de nieuwe eed opgezegd, dus ben ik raadslid. Ik vraag mij af of het alleen mij is opgevallen dat één iemand een manifest verkeerde tekst heeft uitgesproken. Zodat die eigenlijk geen raadslid is. Waardoor meteen al wat daarna volgde ongeldig is. Gelukkig val ik niet over dit soort formaliteiten en zal er wel op papier worden gezegd dat de betrokkene netjes gezworen heeft de verplichtingen van zijn mandaat trouw na te komen. Zodat het nieuwe college aan de slag kan.

Het publiek was massaal opgekomen voor de nochtans vooral ceremoniële raad. Als ik nog toeschouwer zou zijn geweest, zou ik gezien hebben dat die er toch wel heel anders uitziet dan de vorige raad. Ik ben benieuwd of de raad ook anders gaat functioneren. De voorzitter, voor de eerste keer niet de burgemeester, gaat daarbij een cruciale rol spelen. Dat hij mij als eerste oppositielid het woord gaf, spreekt alvast in zijn voordeel… Ik gebruikte dat woord om de opname van de OCMW-voorzitter in het schepencollege te bepleiten. Ondanks de zwakke tegenargumenten haalde dat geen meerderheid, al was het er met 13/12 dichtbij. De laatste stemming in het OCMW eindigde op 10/1 in mijn nadeel, zodat ik dus duidelijk vooruitgang maak !

Opvallend was natuurlijk de stemming voor de Politieraad. Wij hadden een akkoord om onze vijf reststemmen af te staan aan de VLD, zodat we alle vijf één van onze stemmen aan Willy Hoppenbrouwers gaven en de rest gebruikten om onze eigen Kevin Ooye te steunen. Dat stond netjes op papier in een akkoord tussen N-VA/PLE, Groen! en VLD (kopie van de tekst bij mij verkrijgbaar). Blijkbaar zijn de meerderheidspartijen niet tot een akkoord met VLD en Groen! gekomen – waarvan het Vlaams Belang heeft geprofiteerd. Dat is jammer, maar dat langs twee kanten de woorden “cordon sanitaire” vielen is onterecht : het cordon gaat over het afsluiten van politieke akkoorden en het aangaan van coalities. Dat daarvan geen sprake is, bleek uit het feit dat ze bij het VB zelf uit de lucht vielen. De kreet “het cordon sanitaire is doorbroken” wordt vanuit het VB erg lichtzinnig gebruikt, en soms ook door de ferventste tegenstanders van het VB. Allebei met een verschillend doel voor ogen, maar af en toe wel als objectieve bondgenoten.

Laat het duidelijk zijn : voor mij is het VB geen gewone partij, en samen voorstellen uitwerken is meer dan één brug te ver. Maar ik wil me ook niet door de meerderheid laten gijzelen omwille van het bestaan van het Belang. CD&V en sp.a willen Essen besturen met een meerderheid van 13 op 25, en dat is hun goed recht. Maar van die 25 de 3 VB-zetels aftrekken en dan denken dat hun meerderheid 13 op 22 bedraagt (en daar de vruchten van willen plukken), is kromdenken.

Overigens vind ik noch het Essense VB, noch het cordon, noch de Politieraad (dat laatste tot mijn spijt) belangrijk genoeg om er veel woorden aan vuil te maken. Veel commentaar daarover moet hier dus niet meer worden verwacht !