Archief van
Jaar: 2007

Comeback

Comeback

“There’s a god and his name is Jonny”, zo stond het op een spandoek in Twickenham. Maar vooraf waren er toch vooral twijfels bij het wederoptreden van Jonny Wilkinson in de Engelse nationale rugby-15. Nadat hij in 2003 de Engelsen naar de wereldtitel had gevoerd -met een memorabele drop-goal op de valreep- had hij het witte shirt niet meer gedragen. Elf verschillende blessures hadden hem in tussentijd parten gespeeld. Na de laatste daarvan speelde hij één helft voor de eigen club. Toch stond hij aan de start van het Six Nations-toernooi. Met een nieuwe bondscoach; de vorige liet nog even weten dat hij hem niet zou hebben opgesteld… Resultaat : Engeland won 42-20 tegen Schotland, 27 punten op naam van Wilkinson, al was de try die hij scoorde wat betwistbaar.

Met hem, maar ook met spelers als Robinson en Ellis op volle kracht, is Engeland de wereldtitel nog niet kwijt. Anderzijs is de Six Nations-titel nog niet binnen. Ierland had het niet zo gemakkelijk tegen Wales, maar blijft (mede-)favoriet. En titelverdediger Frankrijk zette gemakkelijk Italië opzij, al zegt dat niet zoveel. Waarmee een boeiend rugbyjaar is begonnen.

Pais(ley) en vree

Pais(ley) en vree

Vorig weekend besloten de Ierse republikeinen van Sinn Féin om de legitimiteit van de Noord-Ierse politie (PSNI) te aanvaarden. In ieder ander democratisch land zou zoiets de evidentie zelf zijn, maar in Noord-Ierland heeft de voorganger van de PSNI, de Royal Ulster Constabulary, altijd zeer sterk in de invloedssfeer van de Britsgezinde unionisten gelegen, zoals recent overigens nog werd aangetoond. In de katholieke Iersgezinde wijken zorgde het IRA, waarmee Sinn Féin sterk verbonden is, voor de ordehandhaving. Dat gebeurte niet altijd even zachtzinnig : een kogel door de knie of zelfs door het hoofd behoorden tot het straffenarsenaal…

Met de aanvaarding van de politie heeft Sinn Féin de laatste uitvlucht voor de radicaal-Britsgezinde DUP weggenomen, die nu na de komende verkiezingen wel met de republikeinen zal moeten regeren. Politiek-tacktisch meesterschap heeft Sinn Féin omgevormd van een aan terroristen gelieerde kleine Noord-Ierse partij tot een democratische machtsfactor in heel Ierland. Maar vooral de ommekeer die de partij bij de eigen achterban heeft teweeggebracht is bijzonder opmerkelijk. Er is groot leiderschap voor nodig om mensen na jaren oorlog mee te krijgen in een vredesproces, waarbij ook toegevingen moeten worden gedaan. Zonder dat dit overigens ook maar enige verontschuldiging voor talrijke IRA-aanslagen inhoudt.

Ook langs Britsgezinde kant zijn er trouwens opmerkelijke stappen gezet. Ook daar zullen het de radicalen zijn die er uiteindelijk het meest van zullen profiteren. Dat lijkt wel een wetmatigheid : om een vredesproces te beginnen, moeten de gematigden langs de twee kanten elkaar vinden. Om het af te ronden, heb je de radicalen nodig.

Nog niet begraven

Nog niet begraven

De eerste volwaardige gemeenteraad van de nieuwe legislatuur was een onvervalste marteling. Nadat enkele routinepunten waren afgehandeld, hebben we twee uur en een half besteed aan geheime stemmingen. Dat moest allemaal wel gebeuren, maar het zou toch wel wat eenvoudiger moeten kunnen. En vooral : het kan ook op het einde van de vergadering. Dat kon deze keer blijkbaar niet, al is de reden daarvan niet helemaal duidelijk. Maar de voorzitter beloofde beterschap, en aangezien ik de aanpak van Guy tot op heden wel kan smaken heb ik daar dus vertrouwen in. Het publiek hield het natuurlijk al héél snel voor gezien, en of ze gelijk hadden !

Als resultaat van al dat gestem ben ik voorzitter geworden van de commissie bestuurszaken en informatie. Dat ik daar meer mee wil doen dan de agendapunten aflezen, zal ook voor de meerderheid vooraf wel duidelijk geweest zijn, veronderstel ik. Ik heb nogal wat bedenkingen bij de procedure waarmee die commissievoorzitters zijn aangeduid, maar met het resultaat voor mezelf ben ik wel tevreden. Dat de juristen Gaston Van Tichelt en Ludwig Caluwé in de discussie een onbestaande bepaling uit het gemeentedecreet nodig hadden als argument, vind ik vooral grappig. Ludwig heeft de betrokken fictieve tekst zelfs letterlijk geciteerd ! Nu ja, hij zal het wel weten, hij máákt immers de decreten…

Het voorstel dat Katrien en ik hadden ingediend over de gemeentelijke sociale toelagen heeft het bij de stemming niet gehaald. De discussie erover liep zoals ik ze had verwacht, maar was toch leerrijk. Nu, met de afwijzing is uiteraard de eerste stap gezet naar de onafwendbare realisering van het voorstel.

Tenslotte heb ik wellicht talloze levens gered door een overlijdensverplichting te laten schrappen uit het reglement op de begraafplaatsen. Om hun concessie niet te verliezen, dienden sommige mensen binnen de drie maanden hun laatste adem uit te blazen ! Een klein foutje in het reglement, en ook een kleine moeite om het even vooraf te signaleren natuurlijk. Het heeft niet veel zin om dat soort zaken in een gemeenteraad te brengen…

Johan De Doper

Johan De Doper

Het Vlaamse wielrennen heeft niet echt de mooiste week uit zijn geschiedenis beleefd. Monument Museeuw die toegeeft wat iedereen toch al wist, namelijk dat hij wel degelijk doping heeft genomen. En de lawine die met een steuntje van Jean-Marie Dedecker vervolgens op de QuickStep-hoofden is terechtgekomen. Ik geloof niet zo veel van de beschuldigingen aan het adres van Lefevere en C°, maar mijn hand ervoor in het vuur steken zou ik nu ook weer niet doen. En dat is net wat nefast is voor het wielrennen : de twijfel die onvermijdelijk zal toeslaan bij elke mooie prestatie.

Wat moet er dan gebeuren ? Er zijn ten gronde natuurlijk maar twee mogelijkheden. Alles toelaten of radicaal optreden tegen elk dopinggeval. Waarbij, zoals ik al eerder heb gezegd, volgens mij telkens ook de ploeg en zelfs de wedstrijd moet worden gestraft. Omdat alleen op die manier echt schoon schip kan worden gemaakt. Nu ja, ik heb natuurlijk gemakkelijk praten…

Toch blijft het ook een mooie sport. Min of meer toevallig heb ik het WK Veldrijden in Hooglede bekeken. De combinatie van tacktiek, pure kracht, een factor geluk en menselijke emotie leverde een prachtig kijkstuk op. Al leek niet vallen (of als het niet anders kon, dan toch zonder veel erg) belangrijker dan hard fietsen. Wel sympathiek van het publiek om solidair met de renners óók te vallen, overigens.

Dat Vervecken weer met de titel wegloopt, toont aan dat na het wegwielrennen ook het veld het terrein wordt van wie echt kan en durft focussen. Waarop blijkbaar Amerikaanse renners een patent hebben, zoals de voor mij tot vandaag onbekende Jonathan Page aantoonde. Hij had trouwens moeten winnen. Niet dat ik het Vervecken niet gun, maar het veldrijden heeft er alle belang bij om ook over de grenzen van Vlaanderen en Noord-Brabant te kijken. Misschien leren de Vlaamse supporters dan ook appreciëren dat een wedstrijd niet op de Brabançonne moet eindigen om de moeite van het bekijken waard te zijn. En toegegeven, ik had Albert (papa van Filip de Verontwaardigde en Laurent de Onwetende) graag naar de Star Spangled Banner zien luisteren. Over the home of the brave !

Park(ing)

Park(ing)

Met de collega’s van Groen! en VLD stonden we deze middag in het Sportpark, op de plaats waar de nieuwe sporthal zou moeten komen.

We vinden elkaar in hetzelfde standpunt, al zijn we er via drie verschillende wegen toe gekomen. Dat is niet erg, het resultaat is dat we samen kunnen opkomen vóór het Hemelrijkpark. Ik werk graag samen met andere partijen, en het boeit me wel om een kant van de VLD te leren kennen waar ik nog niet mee vertrouwd was, en die ze naar mijn mening ook te veel hebben verdrongen. Al is het soms nog wat zoeken, ik hoop dat we de komende jaren nog regelmatig aan dezelfde kar kunnen trekken, al blijven er natuurlijk verschillen. Net zoals ik hoop dat we met Groen! zullen kunnen blijven samenwerken, maar dat zit wellicht wel goed. En met de sp.a – hopelijk sluiten ze zich niet op achter de veilige muren van het collegezaaltje maar durven ze de dialoog met anderen aan, ook zonder vooraf permissie te vragen aan CD&V. Zelfs met die CD&V hoop ik samen werk te kunnen maken van een beter Essen. Gaston Van Tichelt was in de vorige legislatuur één van de twee dapperen (naast Maria Ansoms) die met de oppositie samen een voorstel heeft ingediend, dus waarom niet ?

Ondertussen vraag ik me af waarom de sporthal absoluut in het park moet komen. Er zijn toch argumenten genoeg om minstens een degelijk onderzoek te verantwoorden naar een andere locatie ? Even diep ademhalen en eens goed nadenken is toch ook in de politiek niets oneerbaars ? Beste beslissers, ga eens even naar het Sportpark, leg met linten op de grond de oppervlakte van de hal én van de benodigde parkings uit en realiseer je dan wat er gaat gebeuren. Om Groen! te citeren : hier krijgt Essen inderdaad spijt van…

Gedichtendag

Gedichtendag

HEERSCHER

Hij schreed
en ruimte was hem soepel kleed
aan ’t koele lijf.

de gladde luchten spatten uit elkander
en roode sterren walmden àl hun wonder
in wankelenden nacht.

hij schreed
en ruimte brak aan zijn metalem tred
en lucht verkromp voor zijn doorzengden zucht.

leven was enkle vlokken violette geur.

hij at
en aarde trok haar gillende spiralen
door schrompelenden nacht:
hij had geproefd.

hij stond
atoom en kosmos beide,
en heerschend was in ertsen greep
over den werveldans der elementen
d’ivoren glimlach van den stillen knaap.

Hendrik Marsman

POËZIE

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:

zo helpt poëzie.

Herman de Coninck

ZONDER VERHAAL

Poëzie is schemering
Te licht wordt het proza
Daar zit geen nevel in
Die alles verheldert
Als een lens

Law 101

Law 101

Het is blijkbaar al in enkele kranten verschenen, maar ik heb het bestaan hiervan nu pas ontdekt…

Niet alleen politici moeten goed uitkijken als ze iets beloven. In 1991 sprak ene G. Verhulst als volgt : “Had je tien miljoen wat zou jij dan doen een feestje bouwen en je geld op doen? Ik kocht liters limonade, honderd kilo chocolade om aan iedereen uit te delen!”

Een duidelijke belofte. Enkele fanatieke fans hebben beslist om hem aan zijn woord te houden. Het gaat volgens hen namelijk om een rechtsgeldige mondelinge overeenkomst. Hoewel ik geen jurist ben (nobody is perfect) lijkt dat me een plausibele uitleg. Voor de rechtbank ermee ! Of zouden hooggeplaatsen dan toch aan de justitie ontsnappen ?

“I’m in. And I’m in to win”

“I’m in. And I’m in to win”

Hillary Clinton heeft gisteren aangekondigd dat ze meedoet aan de strijd voor het Amerikaanse presidentsschap – of eigenlijk aan de strijd voor de Democratische nominatie voor dat presidentsschap. De verkiezingen vinden plaats in 2008; het verkiezingsseizoen in de V.S. wordt alsmaar langer. Eerder deze week maakte ook Barack Obama zijn kandidatuur bekend.

Wellicht wordt één van beiden de Democratische kandidaat, tenzij het verhaaltje van de derde hond er een stokje voor steekt. Het zijn allebei interessante kandidaten en ze zouden beiden een goede president zijn, maar mijn voorkeur voor Clinton heb ik hier eerder al eens uitgesproken. Om (opnieuw !) in het Witte Huis te geraken zal ze wel moeten bewijzen dat ze een groot evenwichtkunstenaar is. Om de Democratische nominatie te behalen, moet je dicht genoeg bij de ideeën van het gemiddelde partijlid aansluiten. Eens de nominatie binnen, komt het erop aan je zo dicht mogelijk bij de ideeën van de gemiddelde (stemmende)Amerikaan te positioneren. Terwijl je toch moet doen alsof je ondertussen niet van mening bent veranderd om geloofwaardig te blijven.

Dat maakt het circus van de presidentsverkiezingen niet altijd even fraai en hoogstaand, maar voor wie interesse heeft in politiek blijft het wel erg boeiend om volgen. In de wetenschap bovendien dat het resultaat een reële impact heeft op de wereld, en dus ook op Vlaanderen. Wellicht zelfs meer dan de vraag of Dedecker hier of daar een zeteltje kan binnenrijven.

Dat Bill Clinton nu kandidaat is voor de post van First Lady, zal wel niet in zijn carrièreplannen hebben gestaan. En dat Amerika een dynastie zou kunnen worden waarin de Clintons de Bushes opvolgen, is wellicht ook niet helemaal de bedoeling. Nochtans, na 8 jaar Hillary en dan 8 jaar Jeb Bush, zou Chelsea Clinton oud genoeg zijn om het roer over te nemen…

The blues

The blues

Vorig jaar heb ik hier het “receptieseizoen” zowat op de voet gevolgd. Een herhaling leek me wat overbodig, bij gebrek aan spectaculaire innovaties in het receptiewezen. Maar bij de VLD was ik vorig jaar niet geweest, zodat ik dat nog moet goedmaken, vanzelfsprekend.

Eerste opvallende vaststelling : de structuur van de VLD heeft niet echt geleden onder de toch behoorlijk zware verkiezingsnederlaag – en dat lijkt me in de eerste plaats de verdienste van Willy Heymans. De partij kan nog altijd op een ploeg mensen rekenen, en ook op nieuw en jong bloed. Als Vic De Backer op het elan van zijn gelegeheidstoespraak kan voortgaan, is hij bovendien een duidelijke aanwinst voor de Essense politiek.

Tweede vaststelling : dat Michel Zegers als herrezen voorzitter in zijn toespraak erg lovende woorden over N-VA/PLE zou spreken, hadden zowel hij, zijn partijgenoten als wij pakweg een half jaar geleden wellicht voor onmogelijk gehouden. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik die woorden zeer waardeer. Een sterke as N-VA/PLE – VLD zal nodig zijn voor een efficiënte oppositie, al zullen we het vanzelfsprekend lang niet over alles eens zijn.

Derde vaststelling : helemaal met de voeten op de oppositiegrond staat de VLD nog niet. De inschatting van mogelijkheden en beperkingen van de nieuwe positie klopt nog niet helemaal, naar mijn aanvoelen (in de twee richtingen) – dat hangt misschien ook samen met mijn eerste vaststelling. Maar een beter zicht op de nieuwe situatie volgt nog wel, en zoals ik al zei lijkt hun veerkracht me er groot genoeg voor. Tot spijt van wie de Essense VLD de voorbije jaren als een wat fors uitgevallen eendagsvlieg zag die even wat kiezers had geleend van de natuurlijke machtspartij.

Laatste vaststelling : de sp.a was wel vertegenwoordigd, CD&V niet. Zonder er te veel conclusies aan vast te knopen, hoop ik dat dit een goede “voorbode” is, want op lange termijn is één of andere vorm van verstandhouding tussen VLD en sp.a volgens mij noodzakelijk om in Essen de politieke verhoudingen echt te veranderen. Al kijk ik daarmee (minstens) zes jaar vooruit, en dat mag je in de gemeentepolitiek nooit doen.

Geblaat en wol

Geblaat en wol

De startperiode van de legislatuur is redelijk druk, en zo kom ik er blijkbaar niet toe om hier over veel andere zaken dan de Essense gemeentepolitiek te schrijven. De 300e verjaardag van de Act of Union tussen Schotland en Engeland van gisteren is nochtans ook boeiend. Misschien één van de komende dagen.

Maar gisteren was er de eerste “echte” OCMW-Raad. Ik heb ondertussen begrepen dat mijn commentaar op de installatievergadering bij de nieuwe meerderheid wat in het verkeerde keelgat is geschoten (lange tenen zijn in een meerderheid nochtans eerder een nadeel dan een voordeel). Ik bedoelde mijn opmerkingen vooral als een oproep om op een constructieve manier samen te werken en daarvoor indien nodig de “oude vormen en gedachten” opzij te schuiven, ook over vergaderuren. Mijn opmerkingen kwamen bovendien vooral voort uit wat in de wandelgangen gezegd werd (en naar verluidt nog steeds wordt) en de stijl die daarbij soms wordt gehanteerd.

Maar uiteindelijk telt alleen wat in de zitting zelf gebeurt. De raad van gisteren verliep gelukkig wel onder een constructief gesternte, ook al omdat de oppositie bereid bleek zich vooral tegenover de sp.a tevreden te stellen met een erg beperkt deel van de nog te verdelen vertegenwoordigingsmandaten en de hete aardappel van de oppositievertegenwoordiging in het overlegcomité werd doorgeschoven naar de gemeenteraad. Hopelijk komt het Vast Bureau maandag uit zijn vergaderuurprobleem -met wat goede wil kan dat- en zal ik hier met veel plezier volgende week mijn ongelijk mogen toegeven. In de hoop dat er dan meer vreugde zal zijn om het ene schaap dat het rechte pad heeft hervonden dan de vele die het nooit verlieten (Lucas 15, 1-10)…