Tom Bevers

Gisterenavond vergaderde de gemeenteraadscommissie “bestuurzaken en informatie”. De eerste deze legislatuur onder voorzitterschap van een oppositielid, een eer (?) die mij te beurt viel. Voor iemand me ervan verdenkt : ik heb al vanalles voorgezeten, en een “kik” krijg je daar niet van.

Wat niet wegneemt dat ik wel tevreden ben. Het onderdeel “bestuurszaken” gaat erg sterk over de interne keuken van de gemeente(raad) en is dus politiek wellicht niet erg sexy. Maar zoals overal is wat achter de schermen gebeurt belangrijk voor wat wel zichtbaar is. Op dat punt vind ik het positief dat we deze legislatuur zijn kunnen starten met een wat steviger ondersteuning voor de verschillende gemeenteraadsfracties : vergadermogelijkheden waren er al, en daar komt nu de terugbetaling van vorming en documentatie en een verzameling van de relevante bestuursdocumenten bij.

De commissie was ook een goed forum om het besef te laten doordringen dat de afspraken tussen gemeentebestuur en autonoom gemeentebedrijf lang niet helder genoeg zijn om ze als basis te gebruiken om een nieuwe sporthal te bouwen. De burgemeester had het terecht over “juridisch drijfzand”. Ik verkies duidelijke, geargumenteerde beslissingen boven onduidelijke, wankele en slecht onderbouwde. Ook al ben ik het er in beide gevallen misschien mee oneens, een slecht besluit binnen een “goed bestuur” biedt altijd meer perspectieven om bij te sturen en bij te leren dan een slecht besluit dat ook nog eens van onbehoorlijk bestuur getuigt. Een degelijke besluitvorming vermijdt ook dat het debat over procedures e.d. gaat in plaats van over de grond van de zaak, of dat de twee vermengd raken. Soms leuk voor de oppositie, altijd slecht voor de gemeente(politiek) als geheel.

Op het vlak van informatie zijn de resultaten van het commissiewerk wellicht op termijn wel zichtbaarder voor de Essenaar. Als we op dat punt een begin gemaakt hebben met de idee dat hoorzittingen vooral efficiënt zijn -en de burger minder gefrustreerd achterlaten- als er geen uitgetekende plannen op tafel liggen (en daarom beter in twee fasen worden georganiseerd), dan zijn de drie vergaderuren niet verspeeld geweest. Qui vivra, verra.

Gisteren gemeenteraad. Ik ben al bij al tevreden over het verloop ervan. Een nieuwe sportvloer in de Heuvelhal was sinds de actie “Sportvloer NU !” sowieso onafwendbaar geworden bij gebrek aan argumenten om er géén te leggen. Alleen de tijd had de vloer nog kunnen tegenhouden, en door de druk stevig op de ketel te houden is dat door N-VA/PLE en Groen! afgeblokt. We hebben er hard voor moeten werken, maar we zijn er dus geraakt.

Mijn voorstel (samen ingediend met Willy Hoppenbrouwers) voor de verkeersafwikkeling in de nieuwe wijk Molenheiken heeft het niet gehaald. Dat had ik ook niet echt verwacht. Ik beschikte blijkbaar ook niet over het volledige dossier. Dat komt ervan als het principe af en toe nog steeds lijkt te zijn om raadsleden alleen het strikte minimum aan informatie te geven waar ze om hebben gevraagd. Dat leidt dan soms tot minder dan het minimum. Ook in een ander dossier ontbrak een advies, vernamen we op de raad. Een goed bestuur begint bij dat soort details.

De discussie over het bestuursakkoord was redelijk overbodig, maar vooral Gino Veraart was toch interessant toen hij liet blijken er ook niet helemaal gelukkig mee te zijn, en door toe te geven dat er op het vlak van “open bestuur” de voorbije weken kansen zijn gemist. Ik hou wel van dit soort eerlijkheid, en het is iets te gemakkelijk om hem nu te verwijten dat hij daar maar eerder aan had moeten denken. Iedereen heeft het recht om fouten te maken, een recht waar ik ook wel eens gebruik van maak en ongetwijfeld nog zal maken. Maar geen rechten zonder plichten, met name die om uit je fouten te leren. De samenstelling van het overlegcomité gemeente-OCMW was op dat vlak een gemiste kans. Niet omdat ik daar nu zo graag zelf in zou zitten, wel omdat het symbolisch belangrijk is. En omdat het OCMW best wat extra steun had kunnen gebruiken !

Essen viert carnaval. Al voor de 43e keer. Ik moet eerlijk toegeven dat het niet helemaal mijn biotoop is. Dat paard dat naar verluidt bij de buurvrouw in de gang staat had toch al lang terug rustig naar de stal gebracht kunnen zijn ? Waar zit GAIA als het echt nodig is ? Nu, ik probeer dan ook maar niet te doen alsof ik er helemaal in meega. Niets zo erg als doen alsof.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik de waarde van carnaval voor Essen inzie én heel erg waardeer. De carnavalsdagen zijn Essen helemaal op zijn best, met verenigingen van allerlei slag en pluimage die de zotskap opzetten en met jong en oud dat uit de bol gaat op dezelfde (overigens gruwelijke) muziekklanken. Een stuk erfgoed dat we moeten bewaren. Misschien om te beginnen door een plaats te zoeken voor de wagenbouwers.

In de campagne hebben de carnavalisten van N-VA/PLE een brief gestuurd naar hun mede-zotskapdragers, in het Essens. Dat bleek veel gemakkelijker gezegd dan gedaan -want wat is correct Essens ?- zodat het uiteindelijk wellicht de brief was waarin het meeste tijd gestoken is. Maar dat weegt natuurlijk niet op tegen de tijd die de carnavalsvierders zelf jaar na jaar in het gebeuren stoppen. Het was vooral “leutig” om te doen. En het creëert natuurlijk ook verplichtingen tegenover het carnaval, die we met N-VA/PLE zeker willen nakomen.

Ik heb dus met veel plezier naar de stoet gekeken en gewillig de confetti ondergaan. In WOLK-kringen doken de plannen op om volgend jaar op volle sterkte met de jubileumstoet mee te doen. Het zal nog wel wat overtuigingswerk vragen om mij daarin mee te krijgen. Maar het is natuurlijk eigen aan carnaval dat niet alles is zoals het lijkt.

De eerste gemeenteraadscommissie van de nieuwe legislatuur zit erop. “Lokale economie, tewerkstelling, toerisme en energie” mocht de spits afbijten. De meerderheid vaardigde enkel de commissievoorzitter en de bevoegde (super)schepen af (2/5), de oppositie -Groen!e waarnemer inbegrepen- was wel voltallig (5/5). Laat ik daar maar geen voorbarige conclusies uit trekken.

Het ging natuurlijk vooral om een wat “verkennende” bespreking. Ik heb er toch enkele nuttige dingen uit geleerd. In de eerste plaats is het me meer dan ooit duidelijk geworden dat Essen keuzes zal moeten maken bij het aanwenden van de beschikbare bedrijfsruimte én duidelijk zal moeten bepalen wat voor gemeente het op sociaal-economisch vlak wil zijn. Om alles te willen zijn voor iedereen is onze ruimte te schaars. Voor mij moet de prioriteit liggen bij de diensten- en kenniseconomie, bij kleinschalige commerciële activiteiten (waaronder buurtwinkels) en bij arbeidsintensieve ambachts- of industriebedrijven. Kiezen is verliezen, maar niet kiezen vaak nog veel meer.

Tweede conclusie is dat de manier waarop onze centrumstraten Stationsstraat en Nieuwstraat zijn ingericht (wat voor een belangrijk deel lang geleden al gebeurd is) om een enorme hoeveelheid parking vraagt en zal blijven vragen. Intuïtief voel ik daar niet veel voor, maar het is niet zo evident om binnen het huidige kader een betere oplossing te bedenken. Winkel-wandelstraten met een centraal winkelcentrum met ruime ondergrondse parking tover je niet op 1-2-3 tevoorschijn. Ook al omdat Nieuwstraat-Stationsstraat een belangrijke verkeersas is. Maar een utopie kan soms toch een nuttige inspiratiebron zijn.

Tenslotte heb ik nogmaals vastgesteld dat de hele energiesector één groot confusopolie geworden is, waarbij alsmaar méér afkortingen voor alsmaar minder marktpartijen staan. Op waar het juist is foutgelopen met liberalisering, heb ik niet helemaal een zicht. Wellicht op meerdere punten. Maar Electrabel niet opbreken lijkt me niet het verstandigste besluit te zijn geweest. Hervormen doet men in dit land al te vaak maar half.

Op 30 januari bestond PLE vijf jaar als partij. Daarvoor was “Project Leefbaar Essen” enkele maanden lang de naam voor de Essense afdeling van de VU die na het ledenreferendum van september 2001 werd opgeheven. Daarmee is PLE de oudste Essense partij onder de huidige naam, op de VLD na. En die verandert deze week nog van naam…

Alleen al door gewoon te bestaan heeft PLE de voorbije jaren allerlei politieke denkschema’s doorkruist en (open of verborgen) agenda’s in de war gestuurd. Via het kartel N-VA/PLE bij de gemeenteraadsverkiezingen hebben we bovendien bewezen ook in het stemhokje behoorlijk levensbatbaar te zijn. Ik ben blij dat ik daaraan een steentje heb mogen bijdragen.

Gisteren verkozen we een nieuwe voorzitter. Met een stalinistische unanimiteit werd de huidige herkozen. Erg gepast doet het weer daarom vandaag aan Siberië denken…

“Het is genoeg dat de mensen weten dat er een verkiezing was. De mensen die stemmen, beslissen niets. De mensen die de stemmen tellen, beslissen alles.”
Иосиф Виссарионович Сталин