Enkele dagen in Parijs, voor een OESO-vergadering. Omdat hun eigen gebouw wordt gerenoveerd, boekte de OESO een vergaderzaal in de gebouwen van de Union Internationale des Chemins de Fer. Ik neem aan dat daar normaal vergaderd wordt over “Innovative Excuses to Explain Delays”, “Passengers : The Root of All Our Problems” of nog “Is There a Limit to Raising Cross-Border Tariffs ?”. Bovendien is hun gebouw zodanig gesitueerd dat ik nu kan zeggen dat ik naast “Paris Hilton” heb vergaderd…

De vergadering ging over migratie – niet mijn specialiteit, maar ik verving een collega. Wel een interessant thema, natuurlijk. Maar in de wandelgangen lokte de aanduiding “Belgium” op mijn badge toch vooral vragen uit over de regeringsvorming hier te lande. Van Australië tot Canada weet men nu ongeveer wel wie Yves Leterme is, en vraagt men zich af waarheen de toestand zal leiden. Mij valt het op dat een separatistisch scenario buiten de grenzen als vrij realistisch wordt voorgesteld. In elk geval laat deze crisis een onuitwisbare indruk na buiten onze grenzen en zal het beeld van België nooit meer hetzelfde zijn. Dat lijkt me eigenlijk winst : het wordt duidelijk dat het géén eenvoudige problemen zijn die hier moeten opgelost. Ook al hebben ze altijd wel een surrealistisch tintje.

In die crisis duikt ondertussen zowaar Guy Verhofstadt terug op. Om mijzelf te citeren, op 11/6/2007 : “Guy Verhofstadt heeft de handdoek sneller in de ring gegooid dan ik had verwacht, al blijft hij een come back-kid.” Q.E.D.